Hoe pak je je leven weer op als je huwelijk je zelfvertrouwen en je zelfbeeld heeft geruïneerd? Dat was voor mij een belangrijke vraag en maanden lang wist ik het niet. Heb toen eerst mijn nieuwe situatie in orde gemaakt. Moest eerst een veilige en fijne plek hebben, wat mijn eigen thuis zou zijn. Van al die jaren die ik in de hulpverlening gewerkt had wist ik dat je alleen zelf kunt herstellen als je omgeving goed is en stabiel. Dat was wel een klus met twee kinderen die allebei hun eigen problemen hadden en ook nog last hadden van de veranderingen.
Mijn dochter ging in die tijd nog naar een gewone basisschool. Daar kreeg ze niet genoeg begeleiding. Ze wilde toen niet meer naar school en uitte zich suïcidaal! Uiteindelijk wilde ze echt een einde maken aan haar leven. En dat is het moment dat je als ouder, hoe sterk ook, knakt. Mijn wereld stortte toen pas écht in. Ik brak. Ik kon niet anders dan me ziek melden. Iets dat tegen mijn plichtsgevoel in ging. Iets wat ik nooit zomaar deed. Ik was niet ziek, maar kon echt ook niet meer werken. Zat uiteindelijk een half jaar thuis. Kreeg heel goede begeleiding van de bedrijfsarts. Sprak een psycholoog, zocht alle hulp voor mijn kinderen en probeerde energie op te bouwen.
Nee-zeggen
Ik leerde van de bedrijfsarts vooral dat ik alle “energie-slurpende” derden moest negeren. Ik had daar geen energie voor om nu anderen te helpen. Ik had hulp nodig, als iemand dat niet gaf, had ik geen tijd voor die persoon. Dat was heel eng, zomaar “nee” zeggen als iemand om hulp vroeg. Maar wat een opluchting toen ik het deed! En sindsdien denk ik bij alle vragen eerst na en zeg “nee” als het me niet uit komt, dat werkt heel erg goed. En iedereen begrijpt het ook. Ik leerde voor mezelf opkomen en grenzen bewaken. Maar moest ook weer leren te vertrouwen op mezelf, mezelf te waarderen. Dat was allemaal weg! Ik zocht professionele hulp voor mijn eetstoornis, sprak vaak met God, vond mijn rust vooral in spirituele dingen, onderging readings en healings. Ik volgde zelfs hypnosetherapie, om af te vallen. Het had allemaal maar een tijdelijk effect, omdat ik in mijzelf nog zoveel te verwerken had, nog zoveel puzzelstukjes niet had kunnen leggen. Ik wilde een snelle en makkelijke oplossing, maar dat werkte niet. Viel steeds weer terug in dat gat, dook steeds weer terug in die keukenkastjes om te eten, vreten. Ik was gewoon nog niet happy.
De scheiding verwerken
Wat mij écht geholpen heeft is schrijven. Ik heb hele schriften vol geschreven met mijn verhaal en mijn gedachtes, die ik daarna weer analyseerde en uitschreef. Ik heb alles opgeschreven. Steeds kwamen er nieuwe details. Ik herinnerde mij weer uitspraken van mensen van jaren geleden. Uitspraken die me hielpen de puzzel te maken. Ik analyseerde al mijn gedachten, waarom ik nu was wie ik was, hoe ik zo ben geworden en hoe ik met situaties om ging. Ik sprak met mijn ouders, maar vooral met mijn nieuwe vriendinnen. Ze hadden allemaal hun eigen invalshoek en dat hielp me zoveel verder. Ze gaven me nieuwe inzichten door hun eigen ervaringen, door met me mee te denken, door ook kritisch te zijn. Mijn nieuwe vriendinnen hebben me er bovenop geholpen. Ik schreef alles op als ik ’s avonds in mijn bed zat. Ik analyseerde ook dat weer. Oh wat heb ik gepiekerd en nagedacht. Mijn gedachten wilden niet meer stoppen tot ik het bedacht had. Al die schriften schreef ik vol. Soms lees ik ze nog wel eens, mezelf realiserend van hoe ver ik ben gekomen tot waar ik nu ben!
De puzzel is gelegd
Ik heb weer rust in mijn hoofd, de puzzel is gelegd. Door alles uit te schrijven en steeds opnieuw te analyseren begrijp ik het allemaal beter nu. Ik ben er zeker nog niet, want mijn zelfbeeld kan nog wel een oppepper gebruiken, maar ik ga zoveel mooie ervaringen tegemoet, dat komt vast goed. Ik zit lekker in mijn vel, heb alles op orde, ik werk weer volledig en kan het allemaal weer aan. Heb het gevoel alles onder controle te hebben en dat is een heel fijn gevoel. Schrijven, schrijven en schrijven, analyseren, overdenken en praten. Dat was voor mij de oplossing om mezelf weer terug te vinden. En de hond!
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Helma - 1 mrt 2018
Hallo Cathy, Ik sta voor de grote stap om na een relatie met een man met het vermoeden van ASS te scheiden. We hebben een dochter die sowieso de diagnose ASS heeft. Mijn "echtgenoot" is eigenlijk altijd al dominant geweest. Maar ook heel erg lui. Ik heb altijd alles gedaan voor hem (en niet alleen maar zijn huishouden enzo). Ik schijferde mezelf helemaal weg. Dit werd ook steeds ondergewaardeerd. Dat was met name heel erg merkbaar in de intieme momenten die steeds minder en minder werden tot dat deze helemaal verstomde. Het bleef op een gegeven moment alleen bij een kusjes en een knuffel, waarna ik gelijk daarna een opdracht of vraag kreeg om iets te doen. Nu ben ik 20 jaar later doodop en heb nu gezegd tot hier en niet verder. Probleem is dat het nu lijkt of deze boodschap het ene moment wel over komt en het andere moment totaal niet. Waar ik helemaal vreselijk van baal is dat ik zelf geen eigen inkomen heb en financieel afhankelijk ben van hem :-( Hij heeft een middenmodaal inkomen maar ik weet nu al dat hij zodra de scheidingskosten om de hoek komen zetten hij zijn hakken in het beton gaat zetten en er vanaf dat moment geen sprake is van een scheiding als vrienden. Ook mijn dochter zal hier baad bij hebben ben ik bang. Hoe heb jij alles ervaren en voornamelijk mijn vraag hoe ging jij om met het wisselende karakter van je ex-man met ASS? Kon jij goed nee zeggen en hiermee ook conflicten voorkomen? Groetjes Helma Bilthoven
Eline Stap - 1 mrt 2018
Helma, kun je geen werk gaan zoeken? Dan doe je in elk geval al iets aan je financiële onafhankelijkheid. De arbeidsmarkt is heel gunstig momenteel. Ga eens met een uitzendbureau praten, er is vast iets waar je mee kunt beginnen. En schrijf je vast in voor een huurwoning. Zelf stappen zetten kan ook! Veel sterkte.
Helma - 12 apr 2018
Hoi Eline, Ik ga eerst eens praten met het UWV over mijn kansen op de arbeidsmarkt. Zelf heb ik een lichte vorm van Spina-bifida en heb 30 jaar geleden hierdoor geen goede opleiding gehad. (Ik zat op een opleidings instituut voor mensen met een lichamelijke handicap en hier was 30 jaar geleden het credo "je kan het niet dus hoef je het ook niet te leren") Dit hield in dat ik min of meer alleen een administratieve opleiding heb op het niveau van de sociale werkplaats. Helaas zijn deze weg bezuinigd. Wajong kom ik ook niet voor in aanmerking. Dus ga ik na mijn scheiding eerst eens een babbeltje maken met het UWV om eens te kijken naar de tegenwoordige reintergratie mogelijkheden die er nu zijn door de participatiewet en banengarantieplan. En zoals je zelf ook schrijft in je blog. Eerst ook eens tot mezelf komen, en er voor je kind zijn. Als je dit niet eerst kunt doen, kan je de rest ook niet volledig aan lijkt mij? Groetjes en tot horens Helma Cijs Bilthoven