Blogster Monique maakt zich zorgen om het welzijn van haar KOPP kinderen

Ik heb al een tijdje niks van me laten horen, had weinig inspiratie tot schrijven, ik werd vooral opgeslokt door het emotionele welzijn van de kinderen. De achtergebleven troep (waar gewerkt wordt vallen spaanders) van de scheiding opruimen en, met hulp, werken aan herstel….. Iets is pas klaar als het klaar is en blijkbaar is dat voor ons nog niet het geval.

Langzaamaan wordt pijnlijk duidelijk dat, wat jarenlang weggestopt is geweest naar de oppervlakte komt. Alles wil gezien worden om geheeld te kunnen worden, maar wat een confronterende weg is dat…. de weg naar vrij worden.

Het vraagt tevens van mij mijn eigen aandeel onder ogen te zien en aan te nemen.

Dochterlief is daarin groots. Met haar 14 jarige leeftijd weet ze feilloos te benoemen waar de angel zit en wat er nog te doen is. Dapper en moedig gaat ze het aan omdat ze voelt hoe goed het haar doet. Het resultaat laat zich voor haar duidelijk zien in haar dagelijks leven, doordat ze beter weet wat goed voor haar is en doordat ze erg dicht bij zichzelf is.

Door therapie en de KOPP groep (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen) ontdekt ze wie ze nu is, wat er was en wat er nooit zal zijn. En dat al haar gevoelens er mogen zijn.

“Mam weet je, ik ben zo dankbaar voor de scheiding. Maar vorige week voelde ik voor het eerst pas echt verdriet omdat jullie niet meer bij elkaar zijn. Tegelijkertijd zou ik er niet aan moeten denken dat jullie nog samen zouden zijn. De scheiding voelde alsof ik opnieuw geboren werd en dat toen mijn leven pas echt begon. Pap nam altijd zoveel ruimte in.” En huilend ontdekte ze dat haar vader nooit emotioneel beschikbaar zou zijn zoals zij hem nodig heeft. Maar ze leert te kijken naar wat er wél is en hoe ze dat samen met hem kan vorm gaan geven.

Dan zoonlief, gaat even niet zo goed met hem. Veel op stap, druk met experimenteren. Is gezond en hoort bij de leeftijd, alleen is hij emotioneel op een bepaalde manier toch jonger dan zijn leeftijdsgenoten. Ook hij is een traject gestart en komt al pratende tot de ontdekking dat veel weggestopte ervaringen zich nu tegen hem keren.

Hij raakt somber, afgevlakt, en staat wederom op blijven zitten, zomaar een kleine greep uit de zaken die spelen…Maar hij is onderweg en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt met hem.

Ik probeer contact te houden en te overleggen over hoe we dingen het beste kunnen aanpakken maar vader heeft besloten het op zijn manier te doen, wat oké is. Wie ben ik om te denken dat mijn manier de beste is. Ik zou zo graag samen de zorgen over onze kinderen willen delen. Helaas ziet, ervaart en beleeft hij het anders dan ik.

Gemaakte afspraken worden niet altijd nagekomen. Dodelijk vermoeiend en elke keer weer een uitdaging om de gevoelens van onmacht, boosheid en verdriet het hoofd te bieden. Maar ik merk dat het steeds korter duurt en dat ik het kan aanvaarden dat het is zoals het is. Ik ben vooral dankbaar dat ik onveranderd de liefde kan blijven voelen voor hem als vader van onze kinderen en dat ik het verder op mijn manier mag en kan doen.

Mijn aandeel in dit alles is dat ik teveel rekening met hem heb gehouden, ten nadele van de kinderen. Dat ik de confrontatie meestal uit de weg ging, te meegaand was, me te klein maakte. Slecht grenzen aangaf en meer hulp en begeleiding had moeten vragen. Ja dat heeft zijn sporen nagelaten. Ik kan mild zijn voor mezelf en zien dat ik mijn uiterste best heb gedaan. De kinderen en ik praten veel en zij verwijten me niets, maar ze voelen wel de behoefte om te delen hoe het voor hen was en is. Dat is fijn, er is oprecht contact, ik luister en neem het aan, hoe lastig soms ook om geconfronteerd te worden met hun beleving, waar ik voorheen alleen mijn eigen ervaring en beleving had.

Mijn tips? Zoek hulp! Je hoeft het niet alleen te doen en je kan het niet alleen doen. Praat, praat en verwerk. Geef de kinderen ook ze de ruimte om hun hart te luchten. Zodat het niet onbewust blijft. Om te voorkomen dat het zich later herhaalt. En om te voorkomen dat als ze zelf kinderen hebben ze tegen de onverwerkte pijn uit hun jeugd aan lopen. Het ijzer smeden als het heet is en ze daardoor de vrijheid van hun eigen leven terug geven…

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 14 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. 
Lees meer blogs van Monique.