Doordat er toch wel een hoop verbeterd is in de situatie voor mijn stiefzoon, wil ik dat nu ook voor mijn kinderen proberen te bereiken.
Laatste poging
Ik heb wel met mezelf afgesproken dat dit echt de laatste poging gaat zijn. Ik had al eerder heel duidelijk tegen mezelf gezegd dat ik het moest loslaten en ook duidelijk gezegd tegen hun vader waar mijn grenzen lagen. Ik doe het voor de kinderen.
Doordat de psycholoog toch vond dat ik het nog een keer moest proberen om duidelijkheid te krijgen ben ik voor mijn gevoel toch weer over mijn grenzen gegaan. Maar ik doe alles voor mijn kinderen.
Hulpverlening is opgestart en dat was al meer dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat hij er niet voor open zou staan dus dit is hoopgevend en tegelijkertijd ook doodeng. Hoop heeft tot nu toe alleen maar tot teleurstelling geleid.
Wat wil ik bereiken? Ik doe het voor de kinderen
Ik heb voor mezelf heel duidelijk wat ik hiermee wil bereiken en toch vond ik het moeilijk om mijn hulpvraag goed over te brengen naar de hulpverlener. Dat komt omdat het zo complex is en al zo lang loopt. In mijn zorgvuldigheid om alles goed te willen benoemen raakte ik door alle details steeds verder verwijderd van de kern. Hierdoor had ik naderhand toch het gevoel dat ik niet duidelijk heb kunnen overbrengen wat ik had willen overbrengen. Na de uitgebreide intake heb ik dus nog eens gebeld om mezelf te verduidelijken. Ik vind het fijn dat ik dit nu veel beter kan. Hopelijk helpt dat. Dit is het laatste wat ik probeer, dus het is erop of eronder. Zo voelt het.
Ik heb denk ik wel duidelijk kunnen illustreren wat het patroon is en dat ik dit wil doorbreken. Dat ik het contact wel wil herstellen maar dat ik voornamelijk wil dat dit goed gebeurt. Omdat ik niet wil dat de kinderen tot in den treuren moeten blijven meemaken, dat contact aangehaald en net zo makkelijk weer verbroken wordt.
Contact opbouwen
Helaas kan de hulpverlener niet afgaan op mijn verhaal en moet er dus toch contact opgebouwd gaan worden zonder dat we van tevoren afspraken hebben gemaakt over hoe we kunnen voorkomen dat dit patroon zich blijft herhalen. Ik vind dat ontzettend moeilijk omdat ik het gevoel heb dat ik mijn kinderen opnieuw bloot moet stellen aan pijn en teleurstelling. Het is de enige manier, zodat de hulpverlener het zelf kan zien en op basis daarvan kan reageren, maar ik vind het doodeng. Ik heb het gevoel alsof ik mijn kinderen naar een afgrond lijd en zeg dat ze gerust kunnen springen, terwijl ik weet dat het niet goed afloopt. Dit voelt niet goed en toch doe ik het, omdat ze zeggen dat dit de enige mogelijkheid is. Dit is echt het laatste wat ik ga proberen. Fingers crossed.
Ik ben Vera. Ik vorm met mijn man en onze 4 kinderen een samengesteld gezin. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit een stuk ingewikkelder is dan een kerngezin. Je hebt de lusten van 1 en de lasten van 5. Je hebt niet alleen te maken met je partner, maar ook met beide ex partners en diens nieuwe partners. Ik schrijf over mijn ervaringen en overpeinzingen in de hoop dat iemand er iets aan heeft. Vandaag schrijf ik over de rust voor stiefzoon
Lees ook de andere blogs van Vera
REAGEER OP DEZE BLOG