De psycholoog waar Bob naartoe gaat, heeft een wachttijd van een paar weken. Dat worden vier hele lange weken, waarin de sombere dagen de overhand gaan nemen op de goede.
Ik laat Erik weten hoe het ervoor staat, en zeg hem dat hij Bob eens uit moet nodigen om bij hem te komen eten. Erik kennende, verwacht hij dat dat vanuit het kind zelf komt. Maar dan kan hij wachten tot hij een ons weegt. Erik vindt het een goed idee, en tot mijn verbazing spreken ze af dat Bob een hele week bij hem logeert. Ik vind het een fijn idee maar zie er ook een beetje tegenop. Zal dat wel goed gaan?
Inhoud blog
‘papa en ik botsen nog steeds’
Als Bob samen met mij zijn spullen inpakt, zegt hij: ‘Papa en ik botsen nog steeds, hoor. Een week gaat nog wel. Ik heb wel zin om weer in zijn huis te zijn’. Ik wens hem veel plezier, en stuur Erik een overzichtje van het ochtendritueel hier, en hoe hij kan herkennen dat het niet goed gaat met Bob, dagen waarop hij thuisblijft. En dan laat ik het los.
Gelukkig houdt Erik me op de hoogte. Bob blijft een dag thuis van school, komt één dag halverwege alweer thuis. De andere dagen gaat het gelukkig beter.
Gezellige avond
Die vrijdagavond is Frank, onze oudste, jarig. We gaan met z’n vijven uit eten, een voorstel van Erik. Ik heb gezegd dat ik het prima vindt als Renée, zijn vriendin, er ook bij is. Tenslotte kennen ze elkaar al ruim een jaar. Maar hij wimpelt dat af, zegt dat zij dat niet prettig vindt. Ik vind het ergens wel apart dat ik haar in dat jaar maar één keer gezien heb, maar ik hoef tenslotte ook geen vriendinnen met haar te worden.
Het wordt een heel gezellige avond. Geen gemopper, gewoon ongedwongen, zonder onderwerpen die vermeden worden.
Een week is lang zat
De dag erna komt Bob weer bij me thuis. Ik vraag niet hoe het was, zeg dat ik het fijn vind dat ie er weer is. Hij vertelt dat het best heel goed ging, ‘Maar een week is lang zat, hoor mam’. Ik stel voor dat hij het wat vaker gaat proberen. Dat vindt hij ook een goed idee.
Een paar dagen later spreek ik Erik, die boos meldt dat Bob veel te laat naar bed gaat. Hij voelt zich belazerd door hem, als Bob om één uur uit bed komt, en vervolgens om één uur weer naar bed gaat. Van hem zou Bob 8 uur per nacht moeten slapen. Leuk bedacht natuurlijk, maar voor pubers, en al helemaal een depressieve puber, werkt het toch echt even wat anders. Ik hoor het dus maar aan, en leg het naast me neer. Ik hou het er maar op dat hij echt geen idee heeft hoe het afgelopen 1,5 jaar is geweest met een zieke Bob, hoe de dagen met hem verlopen. Dat kan hij ook niet weten.
Dat gebrek aan inlevingsvermogen, waar ik tijdens de gesprekken met de mediator al voor vreesde, gaat helaas niet over.
Depressieve puber
Bobs gezondheid gaat weer razendsnel achteruit. Al gauw gaat hij nog maar één dag in de week naar school, de rest van de tijd is hij moe, doodmoe.
‘Het gaat wel beter dan vorig jaar,’ zeg ik. ‘Want je hebt het naar je zin op school, je eet goed. Dat zijn pluspunten waar je je aan vast kunt houden.’
Bob zucht. ‘Ja dat wel, maar ik baal er zo van’.
Na drie weken ben ik ook weer aan het eind van mijn latijn. Elke ochtend probeer ik hem uit bed te krijgen, wat soms rond de lunch pas lukt, soms pas later in de middag. De drempel is dan te hoog om op te staan, hoe hard hij het ook probeert. Het is doodvermoeiend, en tegelijkertijd baal ik dat ik er zo tegenop zie. Want voor hem is het allemaal tien keer erger. Ik zorg dat hij drie maaltijden per dag eet, meer krijg ik niet voor elkaar.
Medicijnen
Na een paar intakegesprekken bij de psycholoog krijgt Bob het advies om medicijnen te gaan gebruiken. Ik ben er blij mee. Een jaar terug wilde hij er absoluut niet van weten, maar nu wil hij het wel proberen, omdat hij ziet dat het hem zelf niet gaat lukken.
Even lucht
Ik vraag Erik of hij Bob vanaf nu één week per maand van me over wil nemen, omdat ik het anders niet trek. Ik weet hoe zwaar dit is, en weer zo’n periode ga ik niet volhouden. Erik antwoordt onmiddellijk met ‘ja natuurlijk’. Ik ben blij dat het contact tussen hem en Bob weer zo goed is, dat het gewoon kan.
Ik zeg tegen Bob wat ik met zijn vader heb afgesproken. ‘Ik stuur je niet weg, maar ik heb even lucht nodig. En jij ook.’ Bob knikt en zegt dat hij het ook fijn vindt om weer terug naar Eriks huis te gaan. ‘Daar voel ik me het meeste thuis’. Gelukkig, iedereen vindt het een goed idee.
De eerste dagen dat Bob weg is, slaap ik uit. Het is schoolvakantie, dus ook voor Jens hoef ik er niet vroeg uit. Ik hoor een paar dagen niets van Erik of Bob, en ik ga er ook niet naar vragen, ik hou me vast aan het principe ‘geen nieuws is goed nieuws’.
Hoop op begrip
Maar als ik Erik een paar dagen later spreek, krijg ik te horen dat Bob al twee dagen niet wil eten. Erik roept opnieuw dat hij het gevoel heeft dat Bob hem in de maling neemt. Ik slik mijn woede in, en bel hem op. Het lukt me beter om rustig te blijven door de telefoon, en ik leg opnieuw uit dat het geen onwil is, maar onmacht. Bob belooft van alles: dat hij zijn bed uitkomt, dat hij zal eten, maar als het eenmaal zover is, is de drempel toch te hoog. Erik begint in te zien hoe zwaar het is om voor een depressief iemand te zorgen. Het is goed dat hij zo met zijn neus op de feiten wordt gedrukt. Ik hoop dat er eindelijk een klein beetje begrip begint door te dringen.
REAGEER OP DEZE BLOG