Loslaten, ik wou dat ik het kon, Eline blogt

Loslaten, ik wou dat ik het kon. Iedereen roept het steeds: laat het toch gaan. Ik roep het zelf ook regelmatig. Maar bij sommige dingen lukt het me gewoon niet.

Het is alweer twee maanden geleden dat ik Erik vroeg om nogmaals een poging te wagen om Renée normaal met mij om te laten gaan. Op aanraden van Sandra, mijn therapeut, heb ik mijn verwachtingen daarover teruggeschroefd, maar stiekem hoop ik nog steeds op een resultaat, ook al weet mijn hoofd dat het niet gaat gebeuren.

Op een dag sta ik tegenover hen, vrij onverwachts. Ik breng Frank thuis nadat we met z’n vieren op pad zijn geweest. Het is bloedheet buiten, en Frank neemt ons mee naar binnen voor een glas water. Dan blijkt dat Erik en Renée gewoon thuis zijn, wat niet de planning was. Ik loop onmiddellijk weer naar buiten, ik wil niet zomaar zijn huis binnenlopen als hij er is. Maar even later komt hij me halen: ‘Kom gerust binnen, hoor!’

Renée staat groenten te snijden in de keuken en mompelt een ‘hoi’ mijn richting uit. Ik zeg hetzelfde terug en negeer haar net zo hard. Verder zie ik alleen haar rug. Ik maak een praatje met Erik, en zelfs Bob doet mee. Ik merk aan hem dat hij het fijn vindt zijn vader weer te zien, en ben blij te horen dat ze amicaal met elkaar omgaan, en zeggen dat ze elkaar gauw weer terug willen zien.

Een paar dagen later moet ik over een kleinigheidje Erik raadplegen, en als ik een antwoord krijg dat me niet zint, vlieg ik in de hoogste boom. Het zit me kennelijk nog steeds zó hoog, zijn slappe houding tegenover mij, dat ik mezelf niet in de hand heb. Ik haal naar hem uit dat dat vanwege het uitblijven van een civiele houding van zijn vriendin mijn inschikkelijkheid tot het nulpunt is gedaald, terwijl hij beweert dat Renée me wel degelijk gedag heeft gezegd. Ik baal gigantisch van mezelf dat ik me zo laat gaan over niets, dat hij nog steeds de macht heeft om me zo te raken. Dat ik dat toelaat.

Een paar uur later stuur ik hem een excuus. Zijn reactie is niet geheel onterecht: ‘Ik kan het toch nooit goed doen’.  Ik zucht diep en stuur hem een ingesproken bericht. Ik weet dat hij dat prettiger vindt dan een mail.

‘Weet je Erik, ik baal gewoon dat je niet voor me opkomt. Ik ben en blijf de moeder van je kinderen. Ik kan hier nog honderd dingen over zeggen, maar dat heeft geen zin. Dit is wat het is en er gaat niets veranderen. Renée wil duidelijk niks met mij te maken hebben. Goed. Dan wil ik dat ook niet meer. Laten we gewoon zorgen dat Jens straks goed naar Maastricht verhuist, dat Frank zijn rij-examen haalt en op eigen benen kan gaan staan en dat Bob in september weer naar school gaat. Ik doe mijn deel daarin en jij het jouwe. Klaar. Oké? Dank je wel’.

En nu maar hopen dat ik het echt, echt los kan laten. Wat dat ook moge betekenen.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.