Vanaf het moment dat ik de trailer van “Inside out” zag wilde ik die film zien. Het is er nog niet van gekomen maar het gaat wel gebeuren. “Inside out” is een grappige animatiefilm over emoties die leven in het controlecentrum van de hoofdpersoon. Die voortdurende stemmetjes in mijn hoofd herken ik namelijk. En, zo weet ik inmiddels, velen met mij. Bij mij is het geen wirwar meer, wel een regelmatig tegen elkaar opbiedend geheel.
Stemmetjes
Tijdens mijn vakantie had ik een gesprek over een stemmetje in de categorie ‘relaties’. Mijn gesprekspartner vertelde al jaren geleden gescheiden te zijn. Hij had daarna een nieuwe langdurige relatie gehad die inmiddels ook verbroken was. Hij was nu druk aan het daten, met volledige instemming van en gevolgd door zijn kinderen, en vroeg zich af hoe hij kon weten dat het ‘helemaal goed zit’ met een relatie. Hij had het erover dat hij zo graag een seintje wilde krijgen waardoor hij wist dat het zinvol was verder te gaan. Hij reageerde verbaasd toen ik zei dat ik begreep waar hij het over had.
Ik heb een paar langdurige relaties gehad en achteraf beschouwd was er vrij snel aan het begin daarvan al iets dat me zei dat diegene geen goed nieuws betekende. Tijdens het onderzoeken van mijn eigen aandeel in het gebeuren kwam ik erachter dat ik signalen genegeerd had. Waarom? Wellicht omdat het goed voelde aandacht te krijgen; we allebei zoekende waren naar iets of iemand; het leek alsof we communiceerden; delen met iemand beter leek dan delen met niemand; of simpelweg omdat ik heel graag wilde dat het ging werken…
Intuïtie
Het stemmetje, het onderbuikgevoel of, zo je wilt de intuïtie, blijkt wel vaker signalen af te geven. In een sneltreinvaart worden die echter overstemd door alle stemmetjes van het ego. Tegen de tijd dat mijn relaties niet meer liepen zoals ik het graag wilde spraken de ego-stemmetjes zinnen als: ‘je bent niet goed genoeg’, ‘het ligt aan jou’, ‘als jij dit en dat doet of laat komt het wel weer goed’. Hele andere taal dan in de verkennende fase van diezelfde relaties toen geluiden als: ‘we hebben elkaar nodig’, ‘we willen allebei zo graag’, ‘die kleine dingetjes komen wel in orde’ de overhand hadden.
Bij mij waren het relatief onbelangrijk lijkende dingen die me in het begin hadden moeten waarschuwen voor datgene wat achteraf slecht nieuws bleek te zijn. Dat ik ze genegeerd heb komt, achteraf makkelijk pratend, voort uit angst in combinatie met wishful thinking. Voor iemand die zichzelf beschouwt als een nuchter iemand met twee benen op de grond was die ontdekking wel schrikken. Inmiddels zie ik het als leerpunt. Als dat hele kleine stemmetje kort iets opmerkt probeer ik er later naar terug te gaan om te voelen waar het vandaan komt, al dan niet in combinatie met luisteren naar al die andere stemmetjes. Luisteren naar mijn intuïtie heeft mij al veel goeds opgeleverd.Voor mijn gesprekspartner van de vakantie hoop ik op hetzelfde.
REAGEER OP DEZE BLOG