Daar zit je dan te wachten tot hij met zijn nieuwe vriendin binnenkomt. Want ja, voordat de kinderen haar zouden ontmoeten en al direct bij papa en zijn nieuwe vriendin in huis slapen, wil ik wel eerst weten wie die jonge dame dan is.
Zo ongemakkelijk
En waar praat je dan over. Zo ongemakkelijk, maar ik had de behoefte om te weten wie ze is. Aardige meid, zeker en ik hield me voor ‘zij kan er ook niks aan doen, ze is nog zo jong’ maar de manier waarop ze sprak over hún nieuwe huis en over de kamers van mijn kinderen, irriteerde me enorm!
Wie was zij die zo ineens hun leven kon binnenlopen? En mijn leven overhoop gooien? En dan tegen mij zeggen, jij hebt ook een leuk huisje op het oog? Dat kwam zo neerbuigend over.
Dit was een paar maanden na de scheiding, 2 weken nadat hij over haar vertelde en de dag dat zij samen in zijn nieuwe huis getrokken waren. Tja en dan nog deed hij of ze elkaar net kenden.
Dit is tot op heden onze enige ontmoeting geweest. Door de omgangsregeling die wij hebben zijn er weinig momenten dat wij elkaar kunnen zien. De keren dat ze mee was de kinderen bij mij brengen bleef ze in de auto zitten en zwaaide ze amper terug. En de paar keer dat ik de kids bij hem bracht was ze er niet of liet ze zich niet zien.
… en pijnlijk
Op social media plaatste ze uitgebreid foto’s met teksten als ‘nieuwe herinneringen maken’ en foto’s van het huwelijksaanzoek. Iets wat ik niet wilde zien, maar waar vrienden je dan toch op attenderen. Hij die foto’s van hun en de kids plaatst als gelukkig gezin. Pijnlijk allemaal nog geen jaar na de scheiding. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En ok, dit is natuurlijk hoe ik het ervaar.
Ik ben en blijf hun moeder
Ze is gelukkig goed voor de kinderen, wat ik hoor. En ik zou oprecht willen dat het contact beter was tussen ons of dat zij eens moeite deed om mij te leren kennen. Want geloof me, ik heb pogingen gedaan.
Al was het maar dat ze zou zeggen dat ze nooit mijn rol in gaat en wil nemen. Want dat gevoel blijft knagen en vind ik het aller pijnlijkste van de hele situatie.
Mensen om mij heen zeiden ‘je kinderen weten wel dat jij hun moeder bent’. Tja er zit een verschil tussen dit zeggen en het voelen. De verbinding met mijn kinderen was ik echt even kwijt.
Inmiddels weet en voel ik dat ik hun moeder ben en blijf. Dit heeft wel tijd en hulp van een coach gekost. Ondanks dat ik het voel, hoop ik het niet mee te hoeven maken dat de kinderen haar mama gaan noemen. Want dat blijft voor mij een eretitel. Net als dat hij hun papa is en blijft.
Ik ben Merel 38 jaar en mama van 2 kindjes. Een zoontje van 5 jaar en een dochtertje van 2,5 jaar. Inmiddels bijna 2 jaar gescheiden. De keus van hun papa, er bleek na 2 maanden toch een andere vrouw te zijn. Inmiddels is papa al opnieuw getrouwd en is deze vrouw dus ook bij mijn kinderen. Na een lange periode van rouwen, ongelukkig zijn en het gebrek aan zelfvertrouwen grijp ik deze gebeurtenis aan als een nieuwe kans voor mezelf. De wereld ligt weer open voor mij. Ondanks het gemis van mijn kinderen als ze er niet zijn…
Lees alle blogs van Merel.
REAGEER OP DEZE BLOG