De scheiding is inmiddels 3 jaar een feit. Tijd heelt alle wonden wordt gezegd. Maar als ik naar mijn dochter kijk, word ik vaak somber van binnen. Als persoonlijkheid is zij al wat meer introvert dan menig ander. Onzeker ook; zeer gevoelig en emotioneel… van binnen. Op school een beetje een buitenbeentje, want wie begrijpt je nu echt, helemaal als je jezelf niet begrijpt.
Ik herken dat zelf, want zo was ik ook, ben ik nog wel. Vanuit een andere achtergrond, liet ik ook niet zien – op een gelijke leeftijd – wat in mij omging en laat staan dat ik het met iemand openlijk deelde. Ik vrat het liever op, bouwde een muur om mij heen. In mijn tienerjaren vluchtte ik in muziek, mijn dochter ‘vlucht’ in haar telefoon. Op school veel contacten, maar echte vrienden, een enkeling, net als mijn dochter.
Door alles wat is gebeurd, is zij nog meer in haar schulp gekropen. Als ik naar haar kijk, vanaf een afstandje haar in de gaten houd, zie ik de pijn, de onzekerheid en de zoektocht naar haar eigen identiteit, naar geborgenheid, naar echte aandacht voor haar en bovenal naar liefde. Ik heb al van alles geprobeerd om haar duidelijk te maken dat ik er voor haar ben. Altijd!
Maar door de (v)echtscheiding vertrouwt ze eigenlijk (vrijwel) niemand meer, zo lijkt het. Hoe breek je daar als vader doorheen? Helemaal in de korte tijd dat ze bij mij is? Het houdt me wakker ‘s nachts. Hele gesprekken voer ik erover met mijn partner. Bijkomend groot probleem is natuurlijk dat mijn ex dit helemaal niet herkent of onderkent. De geijkte reactie vanuit die kant – als ik het probeer bespreekbaar te maken – is, dat komt door de echtscheiding (… ‘en dat is jouw schuld’).
Mijn dochter houdt ook niet echt van verandering. En er zijn nu veel veranderingen, inclusief mama’s nieuwe vriend, met zijn kinderen.
Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik verdriet, ongeuit verdriet, een vluchteling die zich nergens meer geborgen voelt. Die de connectie met haar omgeving is kwijt geraakt, die moeite heeft plezier te maken. Echt plezier. En dat doet zo’n verdomde pijn! Woorden kunnen niet beschrijven wat dat met je doet als vader.
Tuurlijk heeft ze haar goede momenten en dan zie ik weer een glimp van de vrolijke meid die ze voorheen was. En zie ik dat haar oude ‘ik’ er nog in zit. Daar hou ik me dan maar aan vast. Op dat moment.
Maar ook vandaag, als ik aan haar denk en aan hoe haar gedrag is veranderd, dan stemt me dat niet gerust. Sterker nog, dan maak ik me zorgen, over hoe ze verder op zal groeien en hoe ze zich verder zal ontwikkelen. Ik hoop echt dat ze haar weg vindt en ik zal er voor haar zijn en haar helpen op welke manier ik ook maar kan. Want ik hou van haar! Altijd! Ik vertel haar dat zo vaak als ik maar kan!
Michiel is 46 jaar en vader van twee dochters van 14 en 16 jaar. Ruim 2,5 jaar gescheiden waarbij de rechtszaken over de financiële afhandeling nog altijd lopen en de kinderen inzet zijn geworden in deze vechtscheiding. Michiel schrijft over de effecten die dat heeft op zijn leven met zijn vriendin en dat van zijn kinderen.
Lees ook de andere blogs van Michiel.
Nellie Timmermans - 8 jan 2020
Beste Michiel, Ik weet niet of je op mijn ongevraagde advies zit te wachten. Het kan immers ook bemoeizuchtig overkomen, en dat wil ik in elk geval niet. Maar ik vond het toch best een ernstig verhaal en wilde toch proberen iets zinnigs hierover te schrijven. Doe ermee wat je wilt. Ik kan me jou zorgen goed voorstellen. Je ziet immers dat je dochter veranderd is. Nu zijn kinderen op die leeftijd vaak wat stiller en je herkent er een stuk van jezelf in. Jij was zelf ook zo op die leeftijd. Dat stelt zeker gerust, maar dat wil niet zeggen dat ze zich niet eenzaam voelt en mensen haar vertrouwen een deuk heeft gekregen. Je doet je best, laat haar merken dat je van haar houdt, en dat je altijd van haar zal houden. Dat lijkt me belangrijk. Misschien zou je ook eens wat over jouw eigen jeugd kunnen vertellen, hoe jij vluchtte in muziek en het opvrat, en hoe jij nu ziet dat ze in haar telefoon vlucht. Ze zal dat misschien ontkennen (voelt zich mogelijk betrapt). Je zou kunnen zeggen dat je je daarover zorgen maakt, en dat àls er wat is, ze altijd bij jou kan aankloppen. Ik denk dat ze dat echt wel weet, maar het kan geen kwaad dit nog eens te zeggen. En door over jezelf te vertellen geef je ook aan dat je het begrijpt. Ik lees dat je je zorgen maakt, en ik denk niet dat dat geheel onterecht is. Van de andere kant moeten kinderen hun proces doorlopen, en voor de een is dat pijnlijker dan voor de ander. Als je echt denkt dat ze depressief zou kunnen zijn (of worden) dan zou je natuurlijk kunnen aanbieden met haar samen hulp te zoeken bij een psycholoog. Blijf in gesprek, ik denk dat je het zo goed mogelijk doet. Ook op de achtegrond kun je veel betekenen. Misschien zou het ook goed werken als je samen eens iets gaat dóen, iets gaat ondernemen met je dochter(s). Of met hen beiden individueel. Soms praat dat gemakkelijker omdat je elkaar dan niet hoeft aan te kijken.
nikkie - 8 jan 2020
Eens met je reactie Nellie alleen ik zou nooit een belofte doen naar het kind om met haar samen hulp te zoeken bij een psycholoog. Dit dient eerst met de andere ouder besproken te worden als er 2 handtekeningen nodig zijn voor behandeling. Als de andere ouder er niet mee accoord gaat kan vader zijn belofte niet nakomen aan dochter en is er weer gedoe tussen vader en moeder. Ik zou de drempel voor dochter juist lager maken door aan dochter aan te geven dat zij altijd op school terecht kan bij haar mentor en dat er op school een vertrouwensarts ( of hoe dat dan ook heet) is waar dochter juist zonder vader of moeder kan praten als zij dat zou willen. Ook kan vader Villa Pinedo doorgeven aan dochter. Laat dochter weten dat zij er echt niet alleen in staat en er hulp kan zijn voor haar. ( dit naast dat vader haar laat weten er altijd voor haar te zijn).
William - 8 jan 2020
Michiel, je maakt je zorgen om jouw dochter, en dat is terecht. Maar ik heb jouw andere blogs gelezen, en de verantwoordelijkheid ligt toch wel bij zowel jouw ex als bij jezelf, het is een gedeelde verantwoordelijkheid. Je hebt in heel het gebeuren heel sterk jouw eigen verantwoordelijkheid gerelativeerd en oorspronkelijk de impact van de scheiding en van jouw nieuwe vriendin op jouw dochter en jouw ex volledig onderschat. Ik vind het jammer dat twee volwassen mensen er niet toe kunnen komen om voor het welzijn van hun kinderen een vechtscheiding te vermijden, en ja, dat vergt zelfrelativering, deemoed en zelfs opoffering. Ruzie maken om geld en spullen ten kosten van de kinderen, hoe is dat nu mogelijk! En snel een nieuwe partner hebben na een scheiding (laat staan tijdens de scheiding !) heeft bijkomend ook een heel negatieve impact op de kinderen en zorgt ervoor dat de scheiding nog veel moeilijker te verwerken is, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de ex; de eigen behoeftes gingen blijkbaar voor en de empathie stond toen op een heel laag pitje. Sorry voor de harde woorden, maar dat is zoals ik het zie. Wees nu de verstandigste van de twee, ga naar jouw ex, stel je deemoedig op, excuseer je voor het verleden (laat jouw trots achterwege) en geraak er samen eens en voor altijd uit, desnoods geef je maar extra toe ten koste van jezelf, jouw dochter is belangrijker; je had het nooit zover mogen laten komen. Vind samen een modus vivendi en pak dan van daaruit samen de situatie met jullie dochter aan. Beschouw ook eens de huidige regeling en omgang met jouw vriendin en hou er vooral rekening mee dat kinderen nood hebben aan exclusieve tijd met hun bio-ouder, dus zonder de nieuwe partner erbij. Vooruit ermee ! Ik kijk uit naar jouw volgende blog en ik wil positieve veranderingen te lezen krijgen.
Pien - 8 jan 2020
William ik lees vaak jouw reactie"s terug met wel heel vaak een negatieve toon. Verliefdheid overkomt je en ja het is niet handig en niet fijn tijdens een huwelijk. Maar hoezo nederig opstellen. Niemand zit te wachten op een vechtscheiding. Respect moet van 2 kanten komen
nikkie - 8 jan 2020
Een verliefdheid tijdens een relatie is wel iets meer dan " niet fijn en niet handig" je bagataliseert hier echt de pijn van zovelen mensen die als achtergebleven partner deze weg moesten gaan. Met jou gedachte dat respect van 2 kanten moet komen hou je juist een gevecht in stand. Je eist respect zonder begrip te hebben voor de ander.
Pien - 9 jan 2020
Dat ik iets begetaliseer is een foute aanname. Ik weet hoeveel pijn en verdriet je iemand aandoet als je de stap neemt om weg te gaan. Niemand zit te wachten op een verliefdheid in een relatie. Maar als je verliefd kan worden is je hoofd al weg , zeker als de relatie al niet meer te redden is. En is geluk niet iets waar iedereen naar streeft.
Eline Stap - 9 jan 2020
Nee hoor, je kunt best heel gelukkig zijn met iemand en toch straalverliefd worden op iemand anders. Dat zegt lang niet altijd wat over je relatie. Iedereen kan iemand tegenkomen waarvan je denkt wauw, die is te gek. De vraag is wat je er dan mee doet. Niet of je je als een mak lam mee laat voeren. Ik ben het met je eens, iedereen wil gelukkig zijn. Dat wil niet zeggen dat je je verstand er niet bij moet houden.
Eline Stap - 8 jan 2020
Verliefdheid overkomt je, dat klopt, maar het gaat erom wat je ermee doet. Ben je direct open naar je partner? Of sta je al met één been buiten je relatie terwijl je wederhelft er niets van weet? Nederig opstellen zou ik ook niet doen, respectvol grenzen stellen kan wel. Een vechtscheiding, niemand zit daarop te wachten, dat klopt. Het is ook niet in zijn algemeenheid te stellen of er altijd twee partijen schuldig zijn aan een vechtscheiding, of dat het vooral vanuit één kant komt. En daar gaat dit blog ook niet over. De reactie van Nellie Timmermans is heel waardevol. Het gaat om het hier en nu. Michiels dochter zit in de knel, die behoeft de prioriteit. En ja, daar mogen alle partijen hun eigen aandeel in herkennen en erkennen. Dat zal niet makkelijk zijn, maar dat zal het helingsproces vaak wel ten goede komen. Sterkte, Michiel.
Fien - 8 jan 2020
Beste Michiel, Wat lastig om je kind zo te zien. Ik herken me er wel in. Toch kreeg ik laatst een spiegel voor die mij de ogen opende... want is het zo dat mijn kind zich rot voelt of is het een vertroebeld beeld van mij? Of van beide een beetje.Uit schuldgevoel... in mijn geval bleek, toen ik een stapje terug zette, dat jet beter ging met mijn kind dan ik zag. Gelukkig een positieve conclusie voor mij. Dat helpt me dingen losser te laten. Ik weet niet hoor, of je het mis ziet. Ik wil je alleen ook een ándere hoek belichten . Verder vind ik Nellies reactie waardevol. Dank je wel ook namens mij, Nellie.
nikkie - 8 jan 2020
Michiel wat wilde je bereiken door jou zorgen over dochter bespreekbaar te maken met jou ex? Wat verwacht je van je ex ? Wat zou er volgens jou anders moeten voor dochter?
Sandra - 9 jan 2020
Ik heb je blogs gelezen. En ik vind herkenning in je verhaal. Wat ik me afvraag is dit: heb jij jezelf al vergeven voor het feit dat je weg bent gegaan bij de moeder van je kinderen? Ik geloof dat dat echt de eerste stap is. Wees lief voor jezelf en niet zo streng. Heb je voor jezelf duidelijk wat jij belangrijk vindt in de opvoeding richting je kinderen? Als ik zo tussen de regels doorlees en wetende dat ik veel te weinig over je weet om conclusies te trekken, zitten jij en je ex in een afhankelijkheidsrelatie. Je mag haar als moeilijk zien, maar jij bent niet los van haar. Ze is de moeder van je kinderen en jullie zijn daardoor voor altijd verbonden. Hoe wil jij met de kennis van nu daar inrichting aan geven? Wat is mogelijk en wat niet? Het voelt voor mij alsof je nog een weg van heling te gaan hebt. Maak nieuwe keuzes en zorg goed voor jezelf. Alleen dan kun jij er echt voor je kinderen zijn. Dat hebben kinderen nodig: liefde, vertrouwen en een gelukkige ouder. Weten dat die er altijd voor ze is, ook als er geen contact is. Word gelukkig! Kinderen leven bij voorbeeld. Hun moeder is hun moeder. Die draagt haar verantwoordelijkheid. Jij bent hun vader. Jij draagt jouw verantwoordelijkheid. Richt je daarop!
vic - 19 aug 2022
Deze mijnheer blijft maar problemen houden en het is opvallend genoeg nooit zijn schuld. Kerel los je rommer nu eens een keer op.