Gedoe over geld
Geld is altijd een geheimzinnig en belangrijk onderwerp geweest voor mijn man. Zelfs na de scheiding.
Ik ben financieel vast een hoop mis gelopen door allerlei ondoorzichtige constructies die hij met zijn broer had geregeld, want er komen nog steeds geheime rekeningen boven water, geld dat op mijn naam stond, maar waar ik niks van wist en geld dat ik nooit zal zien. Ik moet er gelukkig ook geen belasting meer over betalen. Inmiddels krijg ik aan het eind van het jaar belasting terug, dat klinkt beter he?
Maar er blijft altijd gedoe over de hoogte van de alimentatie, hij vind die te hoog en zeker als ik nog met extra rekeningen kom. Maar de kinderen krijgen enorme cadeaus, niks is te gek. Dagjes weg, vliegtuigtochtje, nieuwe fietsen, dure cadeaus voor verjaardag en Sinterklaas. Gelukkig maar, de kinderen merken er zo niets van en worden lekker verwend. Ben blij voor hen. Daar heb ik graag discussie voor over.
Mijn nieuwe toekomst kon beginnen
Uiteindelijk was de hele scheiding afgehandeld. Mijn man/partner werd mijn ex. Mijn hypotheek kon passeren. Mijn nieuwe toekomst kon beginnen, wat een opluchting. Het voelde zeker niet eerlijk, financieel gezien, maar het kon me niets schelen. Ik was vrij, los van dit huwelijk, los van al die geheimzinnige situaties, het liegen en het voortdurend op je hoede zijn. Ik kon weer gaan ontspannen.
De omgangsregeling was voor mij een uitkomst, eindelijk tijd voor mezelf, eindelijk ook een vader in beeld voor de kinderen. Als mensen me vroegen hoe het met mij ging en ik vertelde over mijn scheiding, feliciteerden ze mij, omdat ik zo opgelucht en blij was. En dat is toch eigenlijk heel erg gek. Dat je blij bent dat je van je man af bent, die man die ik ruim 17 jaar geleden zo lief had en nu mijn ex is.
Mijn eenzaamheid voorbij
Mijn eenzaamheid was voorbij, terwijl ik nu pas echt alleen was. Ik kon langzaamaan steeds meer mezelf worden. Ben vanaf de tijd na de scheiding veel na gaan denken over mezelf. Heb hele schriften vol geschreven met analyses van de situatie, van mijn aandeel daarin en over mijzelf. Ik had wel veel last in mijn persoonlijkheid en welzijn van dit huwelijk. Het verwerken daarvan kwam nu. Als ik écht verder wilde, moest ik eerst weer helemaal mezelf worden en mezelf weer leren vertrouwen en waarderen.
Maar waar moest ik beginnen, hoe moest ik dat aanpakken? Al die schriftjes die ik vol geschreven had ben ik gaan lezen en aanvullen, er kwamen steeds nieuwe details in mijn gedachten naar boven, steeds meer informatie waardoor de puzzel voor mij steeds completer werd. Langzaam begon ik situaties te begrijpen, te snappen waarom dingen gebeurd waren, waardoor situaties zich ontwikkelde.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.
Deze blog van Cathy is eerder geplaatst, lees ook alle andere blogs van Cathy.
REAGEER OP DEZE BLOG