Kinderen en computers gaan niet altijd samen. Computers hebben een erg slechte naam. Verslaving en misbruik hebben lang geleden al hun intrede gedaan in de digitale wereld. De makkelijkste manier is om geheelonthouding te promoten. Maar dat werkt niet in de wereld waar ze straks moeten leven. Maar wat dan wel?
Allereerst hebben de kinderen computers nodig om het “probleem” te creëren. Via mijn werk kon ik een aantal afgeschreven modellen ontvangen. Ik heb vier kinderen, dus twee zou genoeg zijn. Maar mijn kinderen verblijven ook bij mijn ex, dus ook meteen twee geregeld voor bij haar. De stagiair had meteen een leuke opdracht om vier computers in elkaar te zetten en uit te rusten met Ubuntu. Ik maak daar Edubuntu van zodat ze voornamelijk leuke en leerzame spelletjes hebben. En tot nu toe blijft de teller op € 0,- staan. De echte kosten zitten in de bureautjes en prullaria die je nodig hebt. Na een weekje staan er dus op twee adressen een tweetal computers, klaar voor gebruik.
Mijn kind online
Maar vooraf hebben we goed nagedacht over de aanpak. De kinderen hebben geen vrije toegang tot de computers en we willen zicht op de schermen. Een wachtwoord zorgt er voor dat wij – als ouders – bepalen wanneer ze op de computer mogen en voor hoe lang. Samen delen zal ongetwijfeld een punt van aandacht worden. Straks zal huiswerk voor gaan en dan zijn de kinderen gewend aan de regie van ons. De plaatsing van de computers zorgt ervoor dat we kunnen zien wat ze aan het doen zijn. Niet dat dit nu meteen heel relevant is, maar in de toekomst zijn ze eraan gewend dat we af en toe een blik werpen op wat ze aan het doen zijn. Voor onze gemoedstoestand en hun veiligheid.
Minecraft
Maar daarna zijn ze vrij. De kinderen vinden alle spelletjes leuk en hebben al snel eigen voorkeuren. Natalya puzzelt graag offline en nu ook online. Inara vindt alles leuk, maar leunt erg naar een Minecraft kloon (Minetest). En Daniël wil alleen maar iets met Minecraft doen. Spelen of er een filmpje over kijken. Selena is met (bijna) drie jaar nog net te klein om met de computer te werken, maar onder begeleiding gaat het wel. Veel interesse heeft ze echter niet en dat is prima. Opvallend is dat de voorkeuren uit het echte leven hun weg vinden in hun online gedrag en voorkeuren.
De voorkeur voor Minetest gaat echter dieper dan we verwacht hadden. Het is een spel waar je samen dingen kan doen. Ontdekken, bouwen en weer afbreken. Al snel komt de regel om niets van een ander af te breken. En elkaar dood maken is ook niet leuk. De snelheid waarmee ze zelf dingen gaan bouwen verbaast me enorm. En ook het gemak dat ik zelf mee gezogen word in het spel. Pappa kan mooi van alles bouwen waar ze mee gaan spelen. De koeien in mijn wei worden vervangen door schapen. Het is noodzakelijk dat ik ze leer hoe je een lava vloer maakt. En Inara ontdekt dat lava met wol een brandbaar mengsel is.
Sociaal gebeuren
Het blijft echter wel een sociaal gebeuren. Een nieuwe wereld die ze het liefst samen willen ontdekken. Want als ze alleen zijn, dan gaan ze liever tekenen of wat anders doen. Ze praten er veel over, ze lachen en worden heel creatief. Het samen in de echte wereld nemen ze mee. En dat is de goede volgorde. Als je in de echte wereld je kan redden, dan neem je die (sociale) gedragingen mee. Maar sturing blijft bestaan. Opvoeden blijft bestaan. Dat zal de computer niet over kunnen nemen. Het blijft aan ons als ouders om onze kinderen te leren leven in onze wereld. Of deze nu online of offline is, dat maakt de kinderen niets uit.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Daniel heeft een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. In 2016 gaan ze trouwen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG