Ik wil hier graag mijn verhaal neerschrijven. Het gaat over een intriest en droevig verhaal. Een plotse scheiding. Ongeveer een jaar geleden zei mijn vrouw mij uit het niets dat ze wilde scheiden. Totaal niet zien aankomen en totaal onverwacht. Mijn benen werden letterlijk vanonder mij gemaaid. Tijdens de eerste 3 weken na het vallen van de bom had ik het even emotioneel niet meer op een rij. Het ging ook allemaal zo snel, ik kreeg niet de tijd om dit te plaatsen. Al heel snel werd er door mijn vrouw contact opgenomen met de notaris en werd de scheiding in gang gezet. Amper 1 week na het vallen van de bom al. Ongelooflijk.
Midlifecrisis
Ik ging mee in een snelle scheiding omdat ik toen dacht dat dit een zuiver rationele beslissing was. Na enkele gesprekken met mensen uit mijn omgeving aan wie ik alles vertelde veranderde mijn idee hierover. Ik dacht, mijn vrouw zou wel eens in een heftige midlifecrisis kunnen verkeren. Ik begon te lezen, op te zoeken en info te verzamelen, zoveel ik maar kon en overal waar ik het kon vinden. Ik las boeken, artikels, forums, blogs, etc… Hierin werden een aantal symptomen beschreven over mensen in een midlifecrisis. Deze symptomen kon ik stuk voor stuk aanvinken met de gedragingen en uitspraken van mijn vrouw.
Ik zou hier een opsomming kunnen geven van hetgeen ze zei, maar dat ga ik niet doen, het zou een lijst van hier tot in Tokio worden. Enkele dingen kan ik wel meegeven. Er was niets van liefde of genegenheid geweest van haar kant tijdens de 17 jaar dat we samen waren, we passen niet bij elkaar, met u wil ik niet oud worden, de relatie is op…
Verliefd op iemand anders
Na enige tijd biechtte ze op dat ze verliefd geworden was op iemand anders, notabene op iemand die ik al 20 jaar ken. Ze zei dat ze hier (nog) niet aan toegegeven had. Ze zei wel dat ze met deze persoon was gaan wandelen en zo goed hadden kunnen praten, ze begrepen elkaar zo goed. (Volgens mij had ze in deze man haar soulmate gevonden, de soulmate waar overal over verteld en geschreven wordt als het gaat over midlifecrisis). Echter, deze persoon heeft haar verliefdheid, of wat het dan ook was, niet beantwoord op de manier die ze voor ogen had.
Zes weken na het vallen van de bom vertrok ik, noodgedwongen, uit huis, alles kwijt. Alles kwijt waar we samen 17 jaar aan gewerkt hadden. Huisje-boompje-tuintje, 2 prachtkinderen van 10 en 4 en half. Mijn gezin was ik kwijt, mijn vrouw was ik kwijt, mijn huis en thuis was ik kwijt, mijn toekomst, waar we zo hard voor gewerkt hadden, was ik kwijt. Er restte mij enkel om consequent te zijn met de keuze van mijn vrouw, niet mijn keuze, maar geen enkele andere mogelijkheid dan deze te accepteren, echt hard.
Ondertussen was mijn vrouw keihard veranderd, van een spontaan en goedlachse vrouw in koud, kil en ogenschijnlijk totaal plots zonder emoties. Zo hard naar mij toe, onbeschrijflijk gevoel. Totaal geen besef van wat ze ons als gezin aandeed, totaal geen inzicht in welke ravage er werd aangericht, totaal geen besef van mijn pijn en verdriet, alsook de pijn van de kinderen.
EEN ONTZETTEND DROEVIGE ECHTGENOOT EN LIEFHEBBENDE VADER.
Mijn naam is Wolf, ik werk als manager in een kwekerij, ik ben 49 jaar. Tot voor kort vormde ik een gezin met mijn vrouw en onze 2 kinderen.
Annette - 29 mei 2024
Ach, wat naar voor je, Wolf. Zo jammer dat ze niet eerder heeft laten weten dat ze twijfelde. Hadden jullie wel eens openhartige gesprekken over je gevoel? Jonge kinderen kunnen daar wel eens van afleiden. Druk met de opvoeding, dan is er vaak weinig echte kwaliteitstijd voor elkaar, om die verbinding tussen jullie te voelen en te koesteren. Maar dat is allemaal geweest. Of het een midlife crisis is, geen idee. Wel leest het als iemand die het lastig vindt haar eigen gevoelens en behoeftes te uiten. En dat is ontzettend jammer. Voor nu: zorg goed voor jezelf, dan kun je ook goed voor de kinderen zorgen. Dus ga gewoon sporten, doe dingen waar je energie van krijgt. Eet gezond, zorg voor voldoende rust. Al kan dat nu ook al als een hele opgave voelen. Maar door goed voor jezelf te zorgen, bouw je een basis waar je verder mee kunt. Sterkte hoor. Annette
Wolf - 30 mei 2024
Dank je wel Annette. Ik probeer aan mezelf te werken, het is moeilijk maar het gaat mij eigenlijk toch wel redelijk goed af. In hetgeen je zegt over een tekort/gebrek aan openhartige communicatie en weinig tijd voor kwaliteitsmomenten heb je volledig gelijk. Kwam er ook nog eens bij dat we beiden een drukke job hebben, hetgeen alles ook nog een beetje meer bemoeilijkt. Had ik geweten wat ik nu weet had ik een aantal zaken geheel anders aangepakt. Maar idd, het is geweest. We waren er wel beiden van overtuigd dat er wel terug betere en/of makkelijkere tijden zouden aanbreken. Hetgeen mij nu zo pijn doet is het feit dat er geen kans gegund is om onze situatie aan te pakken, ermee om te gaan en er samen conclusies uit te trekken, geen éénzijdige conclusie gelijk er nu gebeurt is. Ik ben ervan overtuigd dat er nog zoveel mogelijk is en dat we hier SAMEN STERKER hadden kunnen uitkomen.
Beatrice - 1 jun 2024
Ik Ben 63! Gescheiden na 4 jaar vechtscheiding! 2 huizen door mij volledig betaald jwijt door super korrupte advokaten. Geen raad of hulp gekregen. Geen vertrouwen hebben in mensen,een hond nemen en je te pletter sporten en rei,en,en naar therapeut
Beatrice - 1 jun 2024
Reizen bedoelde ik! Ik hoef geen relatie meer heb massas vrienden en kenissen en Ben gelukkig.
Annette - 1 jun 2024
Ja, dat is het zure eraan, dat ze jou niet heeft meegenomen in haar twijfels. Ik wens je veel sterkte.
Wolf - 4 jun 2024
Gisteren was even weer een zwaar moment. Het was de dag van laatste tekening van de scheidingsdocumenten bij de notaris. Even had ik nog de hoop dat mijn vrouw in laatste instantie niet zou tekenen. Een grote illusie natuurlijk. Alles voelt nu aan als definitief verloren. Het is echt nu. Ik ben geen echtgenoot meer, ik werd vanmorgen wakker met het idee: "Ik ben een vrij man nu". Ben ik er nu gelukkig mee, absoluut niet. Maar er is geen andere optie. Ik praatte even met de notaris over hetgeen er het laatste half jaar gebeurt is. Zij gaf mij de raad de rest van 2024 te aanzien als een periode om tot rust te komen. Zowel voor mij als voor mijn ex-vrouw. Als we beiden een beetje tot rust gekomen zijn, ons rouwproces hebben doorgemaakt en alles een beetje hebben kunnen plaatsen zal er misschien ruimte komen om tenminste voor de kinderen op een zo normaal mogelijke manier met elkaar om te kunnen. Ik hoop er op. Tijd brengt raad...