Nooit echt samen maar altijd jij en ik alleen, Monique over haar ex met autisme

Ik begrijp het niet….

Alles heb ik gegeven van mezelf, te veel was het achteraf gezien, ben moe en leeg heb niets meer over.

Ik was alleen op jou gericht, beschikbaar voor wat jij van mij nodig had en kreeg daar weinig voor terug. De liefde was groot en ik bleef hopen en verlangen dat jij wakker zou worden en zien wat voor moois er mogelijk was voor jou en ons samen. Maar helaas, jij koos keer op keer voor jezelf en dat wat jij zelf belangrijk vond en niet wat in het belang was van ons gezin.

Inmiddels twee jaar verder en nog steeds overvalt me regelmatig de pijn en gevoelens van verlies.

Verloren van autisme.

Ex met autisme

Ja er is een andere kant, ik ben bevrijd. Niet meer hoeven nadenken over wat ik zeg, niet meer hoeven uitleggen wat ik  eigenlijk bedoel. Geen rekening meer houden met het ritme en jou daginvulling,  geen zwaarte en spanning meer, me niet meer schikken, geen verdriet meer om onvervulde behoeften, geen ontkenning meer van mijn gevoel, geen onmacht.

Maar toch is er ook nog te vaak naar mijn zin een gevoel van leegte en verlorenheid.

Onbegrip om hoe het toch bestaat dat jij zomaar door ging met je leven.

Boosheid en verdriet omdat ik me tekort gedaan in gevoel en erkenning.

Geen tranen, geen emotie, geen gevoel. Helemaal niets, slechts een gewoon doorgaan met je leven, moeiteloos alsof al die jaren huwelijk, een gezin nooit heeft plaatsgevonden. Jaloersmakend om naar te kijken.

Verstandelijk weet ik dat het zo werkt bij autisme, dat de informatie verwerking anders is in het brein. Dat het word onderverdeeld in hokjes en er geen automatisch onderling verband is.

Voor mij hoort alles bij elkaar, jij, scheiding, verlies, andere plek, loslaten, rouw, pijn, verdriet, verwerken. Voor jou werkt dat anders, alles moet functioneel zijn. Toen ik vroeg na een paar maanden hoe het nu met je ging was je antwoord: “ja prima eigenlijk, alles blijft liggen op de plek waar ik het heb neergelegd, alles is voorspelbaar en overzichtelijk nu, alleen wel onhandig dat ik zelf boodschappen moet doen”. Het laatste wat je zei bij mijn vertrek was, “je hebt me geen dag in de weg gezeten”….Ik zat vanaf nu in een nieuw hokje.

Begrijpen zal ik het niet, heb het al die jaren geprobeerd maar ook dat mag ik nu loslaten.

Net zo min als jij zal begrijpen hoe het is voor mij. Ook jij hebt op jou manier je best gedaan. De pijn van de onmogelijkheid.

De wond is aan het helen een litteken zich langzaam aan het vormen, maar nog steeds telkens wanneer er weer iets voorvalt wat ik niet begrijp gaat het weer een beetje open. Tijd heelt alle wonden, ik geef mezelf de tijd. Ik hoef het niet meer te begrijpen, begrip voor mezelf is het liefste wat ik nu kan doen.

Ik zie je

Ik kijk naar jou en zie je, je bent zo vreselijk dichtbij.

wil je aanraken en beroeren maar ik kom niet dichterbij.

ik reik uit en geef alles wat ik heb, ik trek en beuk en wil er zo graag doorheen.

jij blijft staan en haalt je schouders op, ik sta hier best alleen.

Hoe jou toch te bereiken daar aan die overkant? gescheiden door een grote glazen wand.

ik zie je, ik voel alles van je er doorheen maar ik sta hier aan de andere kant mijn armen open, helemaal alleen.

De pijn jou niet te voelen zoals ik jou wel voel, en dat te kunnen delen. Van twee samen een.

Het maakt mij elke keer zo wanhopig klein, het hopen en wachten op de dag dat ik bij je kan zijn.

De onbereikbaarheid bron van al mijn pijn, nooit echt samen maar altijd jij en ik alleen.

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 13 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.