Toen vroudin de stekker eruit had getrokken, heb ik het meteen gemeld op mijn werk. Ik wist immers niet hoe de komende tijd zou verlopen. Niet hoe ik mezelf zou voelen, niet wat voor beslag het allemaal op mijn tijd zou gaan leggen. Maar ook simpelweg om mijn ei kwijt te kunnen en het zou toch wel zijn opgevallen. Je collega’s zie je toch een flink aantal uren per week en je kent elkaar goed genoeg om te weten dat er iets met iemand aan de hand is. Ik kreeg meteen alle ruimte om te doen wat nodig was, waar ik achteraf weinig gebruik van heb hoeven maken. Ik heb, op gesprekken met de mediator na, grotendeels door kunnen werken. Werk bleek ook een houvast te bieden. En in de maanden dat we nog samen in het huis woonden, konden we de weekindeling in stand houden die we in de jaren daarvoor hadden ontwikkeld.
We werkten allebei al parttime voordat we kinderen kregen, ik 32 en vroudin 24 (en later 20) uur. Deels vanuit de gedachte dat we geen kinderen wilden om ze vervolgens elke dag naar een kinderdagverblijf of buitenschoolse opvang te doen. En voor de adoptiekinderen die we verwachtten te krijgen, was een stabiel thuis extra hard nodig. Deze gedachte bleef ook overeind toen we alsnog een biologisch eigen kind kregen maar ook tijdens de scheidingsperiode. We hebben opvang altijd tot een minimum weten te beperken.
Toen we eenmaal apart gingen wonen werd het voor mij natuurlijk wat lastiger om mijn uren te kunnen maken. Hoe red je 32 uur als je op tijd op het schoolplein moet staan? In goed overleg met mijn leidinggevende kwamen we, na wat rekenwerk, tot een mooie oplossing. In de week dat ik thuis bij de kinderen ben, kan ik ongeveer 23 uur werken, dus negen uur te weinig. In de week dat ik in de flat ben maak ik echter met gemak 43 uur. Dat levert 11 overuren op die ik kan gebruiken om te compenseren en ik bouw nog wat reserve op, bijvoorbeeld voor studiedagen die in mijn week bij de kinderen vallen. Het betekent rekening houden met het inplannen van afspraken maar die vrijheid heb ik gelukkig. En op deze manier kan ik toch gewoon op tijd op het schoolplein staan en ben er bij voor het spreekwoordelijke kopje thee na school.
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
pim - 28 sep 2018
Dankjewel voor dit artikel over de balans tussen werk en gezinsleven. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk balanceren is. Wat goed dat je de mogelijkheid hebt om die overuren te maken. Het lijkt me erg zwaar als je partner je plotseling verteld dat het voorbij is, maar zulke dingen zijn natuurlijk altijd mogelijk.