Zoals de meesten van jullie weten, die mijn blogs volgen op Nieuwe Stap, ben ik, sinds ongeveer 7 jaar niet meer bij de vader van onze kinderen. Gescheiden. Hoewel we niet getrouwd waren, voelt het wel als een scheiding, helemaal omdat er kinderen bij betrokken zijn. Niks is zo bindend als samen kinderen hebben, boterbriefje of niet.
Inhoud blog
Alleenstaande moeder
Ik ben dus sinds een tijd alweer ‘alleenstaande moeder’, maar heel eerlijk, in onze relatie voelde ik mij ook al heel lang alleenstaande moeder, of misschien beter, alleengaande, want duidelijk was dat mijn vriend vooral veel aan het werk en klussen was, ons huis ‘deed’, het meeste geld binnenbracht.
En ik deed vooral de kinder-regelzaken, administratie en huishouden.
Waren de rollen goed verdeeld?
Van oppas regelen, brengen, halen, tot naar school brengen, van sportclubs, tot vriendjes en vriendinnetjes, zwemles, kinderfeestjes, maar óók de vele bezoeken aan dyslexiebegeleiding, diagnoseonderzoeken en het thuis extra oefenen ivm hun dyslexie (allebei) en dan naast mijn parttime baan/banen de huishoudelijke taken.
Waren de rollen goed verdeeld? Nou eigenlijk niet. Helemaal niet. Maar ja, soms lopen dingen zo én aangezien ik een waar organisatie-, planning- en regeltalent bezit, waren de rollen automatisch zo. Heb ik hier zelf een groot aandeel in gehad? Ja! Was ik hier altijd blij mee? Nee! Had ik hier veel stress van gedurende jaaaren? Ja! Maar ja, het was zo én bijna onomkeerbaar.
Natuurlijk hadden we het er wel over maar patronen hè… lastig om te gooien. Ieder deed zijn/haar ding?
Was ik hier trots op? Nee, ik had liever een gelijkwaardige relatie gehad, want de regel en ‘zorg’ taak drukte enorm op mijn schouders en nog steeds! Nog steeds ben ik de drijvende factor in ons (uit elkaar) gezin.
Dus mijn / ‘ons’ besluit dat ik zo niet verder wilde lag niet zozeer bij het feit dat ik mij niet zou redden. Want dat wist ik zeker, dat deed ik al zo lang!!
Alleenstaande, apart wonende moeder
Ik werd alleen van ‘alleengaande’ moeder een ‘alleenstaande / apartwonende’ moeder.
Dát was het verschil.
Financieel heb ik mij natuurlijk best zorgen gemaakt en of ik wel een huis kreeg, genoeg inkomen, geld had voor een inrichting. Hoe het ging met de kids/omgangsregeling etc. etc.
Maar daarvan dacht ik. Dat komt vast goed! En dat is ook wel gebleken. Hoewel het geen vetpot is en was, krabbelen we langzaam omhoog.
Ook nu nog steeds in die rol
En vandaag besefte ik mij maar weer eens te meer. Óók met 18 jaar (en 20) ligt nog steeds zo’n beetje ‘alles’ bij mij.
Zoon heeft zijn hand gebroken bij een val en jullie begrijpen het al, wie rijdt met hem weer naar het ziekenhuis, vorige week (4 uur wachten, foto’s, gips) en vandaag (1 1/2 uur) opnieuw gips?!
Kost mij weer een paar uur van mijn spaarzame vrije tijd, maar ja, moeder hè en nog steeds in die rol.
Met alles… wasgoed wat vanaf vader weer hier gewassen moet worden, administratie 18plus regelzaken->moeder.
Laat ik blij wezen dat de kids zich inmiddels vrij goed zelf redden en eigen dingen regelen. Ik ben zo enorm blij ben dat ik ze groot heb, hoewel zorgen altijd blijven.
Vader begint opnieuw
Dit in tegenstelling tot vader die ‘gewoon weer opnieuw begint met een nieuw gezin met zijn jongere vriendin’.
Zijn keuze, zijn leven!
Maar jullie zullen begrijpen dat ik niet direct hoera!! riep vooral gezien hoe het bij ons is verlopen plus de niet écht zichtbare rol van vader naar onze kinderen toe.
Nooit meer een kerel in huis
Ik ben er wel door ‘gevormd’. Ik denk dat ik nooit meer een kerel in huis wil. Laat mij het maar lekker alleen doen. Mijn Huis, mijn regels, mijn keuzes, mijn ‘dingen’.
Mensen zeggen vaak. Misschien denk je daar anders over als de kids uit huis zijn, maar heel eerlijk.. ik denk van niet. Ik hecht zoveel!! waarde aan mijn eigen plek, mijn eigen ruimte, mijn eigen rust. Heerlijk!
En ik heb bewezen, ik kan het prima alleen! Trots! ❤️
Liefs Femke
Xxxxxx
Ik ben Femke, bijna 50! Samenwonend in een fijn huis op een superplekje met mijn 2 puber/jongvolwassen kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van heling en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn.
Inmiddels heb ik weer een (lat)relatie en ben helemaal gewend aan mijn nieuwe status!
Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’. De lijfspreuk “vertrouw op je gevoel” is daar in de loop van de tijd ook bijgekomen!
Lees ook de andere blogs van Femke.
Yv - 18 aug 2023
Hoi, Wat een herkenning dit bericht, bij mij ging ‘en gaat het net zo. Ik weet ook niet of ik nog wel een man in huis wil. Ik zie nog enige mogelijkheid in een lat-relatie dan houd ik mijn eigen plekje en heb ik ook tijd voor mezelf.
B - 24 aug 2023
Ik ervaar hetzelfde en dat is niet altijd fijn maar oké. Nu 12 jaar na de scheiding nog steeds alleen, wat sommige mensen echt niet begrijpen en zelfs zeggen dat ik niet door ben gegaan. Er is door omstandigheden heel lang geen ruimte voor een nieuwe relatie geweest maar ik denk dat ik ook niet meer wil. Ik ben trots op waar ik nu sta en heb opgebouwd. Ik geniet van de vrijheid al kan ik soms diep van binnen het gezinsleven nog steeds missen....
Natascha - 24 aug 2023
Wow… zo herkenbaar Ook bijna 50,na 22 jaar ben ik nu weer 5 jaar alleen met een zoon van 15… Zelf alles opgebouwd,en idd hou nu van mijn huis,mijn regels….
Edwin - 24 aug 2023
Goh, was ik dan een te goede man / vader? Zeer waarschijnlijk niet, ik ben echt niet perfect. Maar waar ik kon bracht en/of haalde ik de kinderen op. Heb veel, zoniet heel veel met hen ondernomen. Bracht ze naar bed, las voor, ging (helaas) met ze naar de huisarts, van en naar zwemles brengen etc. Probeerde zoveel als kon met z'n vieren (mama, 2 kinderen en ik) dingen te gaan doen. Maar het (ik) was niet genoeg. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat je blog mij steekt. En ik weet, ik ben niet verplicht het te lezen maar doe dat toch uit interesse. Dan hoef ik ook niet perse te reageren maar ik vond het 'vervelend' (sorry) zoals je e.e.a. omschrijft en dat vind ik puur persoonlijk. Ik wilde dat gewoon even kwijt en zal je blogs niet gaan blokken of zo hoor.
Mandy - 25 aug 2023
Het is alsof ik volledig mijn verhaal lees. Zo ging en gaat het bij ons ook, inclusief het nieuwe gezin van mijn ex (nieuwe vriendin met kind) aan toe. Hij is nu twee jaar geleden weggegaan en we zijn nu officieel een jaar uit elkaar. Ik red me overigens ook prima als alleenstaande moedwr met twee jongvolwassenen hoor, maar in tegenstelling tot jou mis ik het gezinsleven soms wel. Ik werk gemiddeld 36 uur om alles te kunnen betalen, maar ik vind het allemaal wel veel.om alleen te moeten en te dragen ondanks dat ik het goed doe. Ik ben daar ook zeker wel trots op. Ik heb sinds ruim een jaar ook een vriend. We hebben een lat-relatie. Het is erg leuk en gezellig met hem, maar ik weet niet of latten wat voor mij is. Ik denk dat ik wel meer wil dan dat. Ik vind het nu vaak wel eenzaam thuis. Maar goed, de tijd zal het leren.
Li - 2 sep 2023
Herkenbaar verhaal. Niet dat mijn ex niets deed rondom de kinderen, maar ik was en ben wel de draaiende motor rondom de kinderen nu 19 en 16. Hij doet wel de nodige administratieve uitzoek zaken met de kinderen op mijn verzoek. Inmiddels doet de oudste veel zelf, waar ik haar wel begeleid. Ook ik lat weer, of ik ooit weer wil samen wonen moet de tijd uitwijzen. Ik zeg geen nee en geen ja.