Soms kunnen kinderen geen woorden geven aan hun gedrag. Er wordt dan gevraagd: waarom doe je dat? En ze halen hun schouders op of zeggen “gewoon…”. Niet uit desinteresse, maar omdat ze zelf niet weten waarom ze dit doen. Het heeft geen zin om dan maar te blijven vragen wat er aan de hand is. Als een kind van 6 jaar plotseling weer in bed gaat plassen, kan het ook niet zeggen waarom. We weten dan wél dat er iets aan de hand is.
Het gedrag van een kind kan onbegrijpelijk zijn
Zo ook een meisje van 12 jaar, dat haar gebruikte maandverband in een kast stopt i.p.v. weg te gooien. Dan is er wat aan de hand. Natuurlijk is het altijd lastig om te weten wanneer een kind wel of niet kan aangeven wat er loos is, maar als je het niet direct kunt achterhalen, hou dan op met vragen stellen.
Veranderingen
Precies zoals in een normaal kerngezin er soms problemen ontstaan, gebeurt dit nog vaker in een samengesteld gezin. Je moet bedenken dat het voor een kind heel vreemd is dat er plotseling een nieuwe volwassene de plek “inpikt” van de eigen ouder. Want zo wordt dat vaak beleefd: de andere ouder is weg en er komt een nieuwe persoon in de plaats. Dat is bedreigend (welke directe gevolgen heeft dat voor mij) maar geeft ook loyaliteitsproblemen (mag ik nu mijn vader/moeder niet meer liefhebben?)
Communicatie
Daarom is het zo belangrijk om goed te communiceren. Wat gaat er gebeuren? Wat vindt jij ervan? Hoe gaan de verhoudingen liggen? Wie heeft er waarover wat te zeggen? En wat als het niet goed gaat? En moet ik als kind persé die nieuwe partner aardig vinden? Hoe moet ik hem/haar noemen? Als ik hem/haar lief vind… is dat niet zielig voor papa/mama?
Sommige veranderingen zijn eventjes leuk
Kortom er verandert heel veel, terwijl er vaak weinig over gezegd wordt. Men gaat er vanuit dat kinderen het vanzelf wel accepteren (of misschien zelfs wel leuk vinden…).Soms vinden kinderen het in het begin wel leuk (vooruitzicht van een nieuwe eigen kamer bv.?), maar bekoelen de verhoudingen snel.
“Waarom” heeft geen zin
Als kinderen vreemde dingen doen heeft het weinig zin te vragen waarom ze dat doen. Je kunt je wel afvragen: wat zit het kind dwars? Waar heeft het last van? Hoe kunnen we daarover praten? Hoe kunnen we die last wegnemen?
Nellie Timmermans
Lees ook de andere blogs van Nellie.
REAGEER OP DEZE BLOG