Inhoud blog
Hoe ik opnieuw begon – met pubers, pijn en een portie lef
Soms begint een nieuw hoofdstuk niet in een mooi doosje met een strik eromheen, maar met een flinke storm. In mijn geval leek het meer op een tornado. Binnen een jaar tijd viel alles waar ik op had gebouwd uit elkaar: mijn relatie van twintig jaar liep vast, mijn vader werd ongeneeslijk ziek, mijn onderneming begon te wankelen en ons vertrouwde huis ging in de verkoop. Alsof dat nog niet genoeg was, speelde de overgang vrolijk mee op de achtergrond.
Hij gaat op zichzelf wonen
Ik was 56 toen mijn toenmalige man me ‘opeens’ vertelde dat hij op zichzelf ging wonen. En ja, ik geef het toe: de signalen waren er zeker wel. Ik wist diep van binnen dat het niet lekker liep. We zouden eindelijk samen in relatietherapie gaan, na veel aandringen. Maar toen hij op de ochtend van die afspraak zei: “Ik heb besloten op mezelf te gaan wonen”, voelde dat alsof het kleed onder me vandaan werd getrokken.
Achterstallig onderhoud
Wat ik misschien nog wel het moeilijkst vond, was dat we het samen niet echt hebben geprobeerd. We wisten allebei dat de liefde achterstallig onderhoud had opgelopen, maar in de hectiek van het leven kwamen we nooit toe aan het opknappen van wat scheef was gegroeid.
Mijn vader werd ziek
Rond diezelfde tijd werd mijn vader ziek. Ongeneeslijk ziek. Ik regelde alles: ziekenhuis bezoeken, medicijnen, mantelzorg, terwijl ik ook nog moeder was van twee puberdochters en probeerde mijn bedrijf overeind te houden in een Retail wereld die steeds sneller draaide. Uiteindelijk moest ik keuzes maken. Alles tegelijk ging gewoon niet meer. Dus daar stond ik. Alleen. In de rechtszaal om mijn bedrijf op te heffen. Inmiddels zonder partner. Met twee dochters, een hoofd vol emoties en een toekomst die compleet, ook financieel, open lag.
Van huis, naar huur, naar herpakken
Samen met mijn dochters verhuisde ik naar een huurhuis. Klein, kaal, en met zo’n vloer waarop je elke voetstap hoort. Maar gek genoeg voelde het ook als een soort nieuw begin. Alsof het huis tegen me fluisterde: hier mag je weer opnieuw beginnen.
Die eerste maanden? Nou… laten we zeggen: gezellig rommelig, onzeker wat de toekomst brengen zou. Het was zoeken naar rust, ritme en houvast, midden in coronatijd, waarin zelfs school geen structuur meer bood. De meiden waren zelf ook zoekende. Ik deed m’n best om ze daarin te begeleiden, maar vond het zelf af en toe ook behoorlijk pittig.
Verbinding
Wat ik het meest miste? De diepe verbinding met iemand. Niet per se omdat ik alleen was, vriendinnen genoeg, maar omdat ik niemand had om het leven mee te delen. Iemand met wie je de dag kunt nabespreken, kunt plannen, lachen, ruzie maken en weer doorgaan. Die vanzelfsprekende wij. Dat was weg. Dat begon ik steeds sterker te voelen na ruim een jaar alleen.
Van app naar afspraak
Ik had geen idee hoe ik het daten moest aanpakken. Tinder? Echt niet. Daar had ik al genoeg horrorverhalen over gehoord van vriendinnen. Tot een vriendin me tijdens een etentje een app liet zien speciaal voor 50-plussers.
Ik keek op haar scherm en dacht: zoooo, dat zijn veel mannen.
Ik besloot mezelf drie maanden te geven. Even online proberen. Geen klik? Dan zou ik een matchingbureau bellen. Maar het liep anders.
Ik stuurde een bericht
Na een paar dagen stuurde ik een bericht naar iemand die betrouwbaar, leuk en oprecht overkwam. Zijn eerste vraag was: Wat zoek je in een man? En wat zijn je allergieën? Nou… daar moest ik even voor gaan zitten. Het werd een lange app. Eentje van meerdere A4’tjes, geloof ik.
Een paar berichten later belden we. Anderhalf uur. Geen ongemakkelijke stiltes, geen gemaakt gedoe. Het voelde als thuiskomen.
Op het moment dat we elkaar ontmoetten voor een diner voelde het zó vertrouwd, dat ik pas halverwege besefte: oh ja, dit is mijn allereerste date.
Nice Chaos
Fast forward naar nu: vier jaar later, twee koophuizen verder en een samengesteld gezin met drie jongvolwassen dochters. In het begin was ons enige doel: als de meiden het maar een beetje met elkaar kunnen vinden, dan zijn wij al blij. Over een ‘nieuw gezin’ hadden we niet eens nagedacht.
Maar tijdens onze eerste vakantie samen in Nice veranderde dat. Tussen zonnebrand, puberhumor en Franse stokbroden ontstond iets wat we niet hadden voorzien. Geen perfect plaatje, wel een gevoel van: dit klopt.
Die vakantie bracht ons niet alleen dichter bij elkaar, maar leverde ook onze inmiddels beroemde familie-app op: Nice Chaos. En die chaos, hoe onvoorspelbaar ook, gaf ons juist het vertrouwen om te bouwen. Aan een thuis, iets stevigs. Aan een leven waarin we allebei voluit ‘ja’ tegen elkaar konden zeggen.
Wat ik leerde van opnieuw beginnen na de scheiding
Scheiden is heel verdrietig, verwarrend, onzeker en intens. Je laat iets los waar je ooit met heel je hart voor koos. Maar het is óók een kans. Om jezelf terug te vinden. Om opnieuw te ontdekken wat je nodig hebt, wie je bent geworden en wat je verlangt van de liefde nu.
Wat ik leerde?
Dat je nooit te oud bent voor een liefde die wél klopt.
Dat je het niet allemaal alleen hoeft te doen.
En dat je leven een onverwachte wending kan nemen, die uiteindelijk precies past bij wie je nu bent.
Iedereen kan opnieuw beginnen na de scheiding!
Ik ben Ingrid. Moeder van twee fantastische dochters, bonusmoeder van een geweldige derde dochter. Geen standaard route gelopen, wel trouw gebleven aan mezelf. Ik ben opnieuw begonnen na de scheiding , met liefde, met lef en met veel ruimte voor alles wat er nog mag komen.
REAGEER OP DEZE BLOG