Ouderverstoting en Social Media. Scherm je account niet af! Felix blogt

In mijn boek “Ouderverstoting, door de ogen van een kind”, beschrijf ik hoe de scheiding van mijn ouders mijn leven heeft beïnvloed. Na meer dan twintig jaar geen contact te hebben gehad met mijn vader, besloot ik twee jaar geleden weer contact op te nemen en bleek er sprake geweest te zijn van het ouderverstotingssyndroom.

Hier ben ik zelf achter gekomen, niemand heeft mij hierbij kunnen helpen of ondersteunen. Het was een grote zoektocht waar ik als completer mens uit ben gekomen.

Het kind met ouderverstotingssyndroom

Met het schrijven van mijn boek geef ik het kind in mij een stem, maar voorbij is het ouderverstotingssyndroom nooit. Het is altijd iets om bij stil te staan, omdat het nu eenmaal deel heeft uitgemaakt van het grootste deel van mijn leven. Mijn vader is van mijn zesde tot mijn tweeëndertigste verstoten geweest. In mijn blog blik ik terug en kijk ik vooruit naar momenten in mijn leven.

Gedurende de periode dat ik geen contact met mijn vader had zijn sociale media opgekomen. Naast de bekende platforms zoals Hyves en Facebook zijn ook de online berichtendiensten zoals WhatsApp opgekomen. Ik had op mijn elfde mijn eerste e-mailadres en ook op sociale media deed ik vlot mee met de gebruikelijke trends.

Nu had ik mijn vader volledig verstoten uit mijn leven. Het liefst kwam ik hem niet meer tegen, maar we woonden in hetzelfde dorp dus elkaar voor de volle honderd procent ontlopen was niet mogelijk. Toch verdween ik het liefste in de grond als ik hem zag. In mijn ogen was hij een in-en-in slechte man. Dit was het gevolg van het ouderverstotingssyndroom. Als ik hem sporadisch ergens zag ging ik snel dichtbij mijn moeder lopen of ging ik snel de andere kant op. Bij mijn moeder was het veilig.

Mijn ouders waren zo strijdend uit elkaar gegaan dat de kans dat hij mij zou aanspreken waar mijn moeder bij was tot nul gereduceerd was. Dat gaf mij uiteindelijk een veilig gevoel.

Sociale media vormden het barstje in de muur

Wat ook heel veilig was, waren sociale media. Op welke manier kun je nu immers naar iemand kijken zonder dat diegene het ziet? Inderdaad, via sociale media. Het toeval wilde dat ook mijn vader en zijn kinderen die in zijn nieuwe huwelijk zijn geboren over sociale media beschikten.

Hoe gek het ook klinkt, de in mijn ogen slechte vader had van tijd tot tijd zeker mijn belangstelling op sociale media. Een paar keer per jaar zocht ik zijn account op, puur uit interesse. Ook kwam ik hierdoor niet in conflict met mijn loyaliteitsgevoel naar mijn moeder toe. Niemand kon het namelijk zien.

Dit was natuurlijk wel op latere leeftijd, toen de sociale media niet alleen meer van de jeugd waren. Gek genoeg heb ik mijn zusjes, de twee kinderen die geboren zijn uit zijn tweede huwelijk, al geruime tijd op sociale media als vriend gehad voordat het uiteindelijke contact er weer was. Op de een of andere manier waren die “onschuldig” en ik was ermee bevriend. Niet dat we ooit een woord gewisseld hebben, dat kwam er niet van en durfde ik zeker niet.

Helaas voor mij was zijn account afgeschermd. Graag had ik er iets terug gelezen over zijn leven. Hoe graag ik dit wilde weet ik niet meer, maar ik was er in ieder geval erg nieuwsgierig naar. Ik denk wel eens dat dit wellicht een klein barstje is geweest in de muur die het ouderverstotingssyndroom om een kind heen bouwt. Achter die veilige muur had ik gelegenheid om de “vijand” te kunnen bekijken zonder dat ik risico liep.

Helaas voor mij werd ik hier niet veel wijzer van. Integendeel, het kon ook nadelig zijn. Ik kwam er bijvoorbeeld via een van mijn zusjes achter dat mijn oma van vaders kant was overleden. Ook haar had ik nooit meer gezien na het stoppen van de omgangsregeling. Talloze keren reed ik op de brommer langs haar huis, maar was nooit aangegaan. Dat stond onlosmakelijk in verbinding met mijn vader, zo vond ik. Achteraf doet dat zeer.

Handreiking naar het kind

Terug naar het barstje. Hoe mooi zou het zijn als het kleine barstje een grote scheur wordt? Dat is toch waar veel verstoten ouders ook op hopen? Het is een handreiking van het kind, zonder dat het kind en de verstoten ouder het zelf doorhebben. Het is een enorme kans. Doordat het profiel van mijn vader was afgesloten is mijn barstje nooit een scheur geworden op dat moment.

Integendeel, toen ik contact zocht met mijn vader moest ik hem via sociale media benaderen. Contactgegevens had ik verder niet. Toen hij mij eenmaal had geaccepteerd vond ik het ook wel een beetje een domper om zijn sociale media account te bekijken. Ergens had ik wel op een spoor naar mij gehoopt. Gewoon een foto van vroeger ofzo, met de tekst erbij dat dat een mooie tijd was en hij hoopte dat het ooit zou terugkomen, of iets dergelijks.

Het tegendeel was waar. Ik trof een trouwfoto aan waarbij hij zijn vrouw bedankte voor het schenken van zijn drie prachtige kinderen (zijn vrouw had al een kind uit een eerder huwelijk). Het eerste wat ik me afvroeg was waar ik was gebleven. Hij had toch vier kinderen? Ik was nota bene als eerste geboren!

Achteraf is het me volkomen logisch. Om zichzelf en zijn gezin te beschermen tegen het verleden had hij het boek “Felix” jaren geleden dichtgeslagen. Ik maakte geen deel meer uit van zijn leven. Dit begrijp ik ook volledig, hoe pijnlijk die gedachte vandaag de dag ook is. Gelukkig is dat allemaal anders geworden sinds we weer contact hebben.

Ik lees vaak verhalen van verstoten ouders. Ook kom ik veel sociale media profielen tegen. Wat ik geleerd heb van mijn verleden wil ik als tip meegeven aan ouders die deel zijn van het ouderverstotingssyndroom.

Twee belangrijke tips voor ouders bij ouderverstoting!

Ik kan zeker niet in jullie persoonlijke situatie kijken maar ik wil meegeven altijd terugvindbaar te zijn op sociale media. Het is een kans die ik in mijn vroege jeugd niet heb gehad, maar die vandaag de dag heel normaal is. Wie heeft immers geen sociale media? Kinderen in ieder geval wel.

Zorg ervoor dat een kind je in twee klikken kan vinden en je profiel kan bekijken. Zorg voor een vriendelijke sfeer. Er is niets mis met een foto van vroeger, van voor de verstoting. Misschien doet dit enorm zeer, maar er is een hoger doel. Kom warm maar niet overdreven over. Net genoeg om het barstje verder te laten scheuren.

Tot slot wil ik meegeven dat een verstoten ouder vaak als slecht of vijandig wordt gezien. Het laatste wat je als kind wil zien is een vijandige toon, tegen de ex-partner of instanties. Dan bevestig je het beeld dat het kind van je heeft en dat is het laatste wat je wellicht wilt. Ook al is een negatieve toon volledig te rechtvaardigen, het had een kind als mij gelijk weer afgestoten. Waar ik twee klikken nodig had om mijn vader te vinden had ik één klik nodig gehad om de browser weer te sluiten in dat geval.

Het beste voor nu en liefs,

Felix

Lees ook de blog over het boek ‘Ouderverstoting’ dat Felix schreef en de andere blogs van Felix.