Een ervaringsdeskundige over de fases van het ouderverstotingssyndroom

Het is alweer een poosje geleden dat ik schreef. Meer omdat ik weinig nieuwe dingen beleefde. In eerdere blogs beschreef ik hoe het was om na vele jaren van ouderverstoting weer contact te hebben met mijn vader.

In het begin gebeurde er natuurlijk heel veel. Ik leerde hem voor het eerst ‘echt’  kennen, als volwassene. Ook leerde ik zijn vrouw en andere kinderen kennen. Tot slot had ik ook nog de omgang met de familie van mijn moeder, die er toch wel wat moeite mee hadden dat ik weer contact had gezocht.

Je zou het bijna vergeten door alle drukte, maar ik had zelf ook erg veel nieuwe indrukken opgedaan. Zowel negatieve als positieve.

Wat heeft het contact me opgeleverd

Wat positief is, is wat het me onderaan de streep heeft opgeleverd. Ik denk niet meer zoveel aan het verleden en de gebeurtenissen rondom de scheiding en omgangsregeling. Wat dat betreft heb ik een goede inschatting gemaakt toen ik besloot contact op te nemen om met deze herinneringen aan de slag te gaan.

Ook heb ik weer contact met mijn vader en dat voelt erg prettig. Ik ben blij dat ik omgang heb met allebei m’n ouders. Hij was voor mij een grote onbekende. Vooral het positieve was onbekend. Ik kan me dan ook zeer goed verplaatsen in sommige kinderen die zijn geadopteerd en met vragen zitten over waar hun genen vandaan komen. Net zoals zij was ik zoekende naar mijn volledige identiteit. Het verschil was alleen wel dat ik een naam had en hij op tien minuten fietsen van mij vandaan woonde.

Het was niet alleen maar positief. Met een druk gezin had ik weinig tijd om aan mezelf te denken. Alles draaide gewoon door en de extra (geestelijke) belasting kon ik met niemand delen. Het kraakte en piepte een beetje tussen mij en mijn moeders kant van de familie. Iedereen moest weer een beetje zijn of haar draai vinden. Ook bracht het in de andere familie een en ander teweeg.

Rouw

Ook al ben ik nu een aantal jaren in contact met mijn vader, toch laat het verleden me niet helemaal met rust. Ik denk er weer iedere dag aan, maar dan anders dan voor het contact. Voor het contact dacht ik vooral aan gebeurtenissen die indruk op me hadden gemaakt en zag ik deze weer voorbij komen. Nu bespeurde ik wat anders. Het was lastig om te duiden wat dit nu precies was. Na het een aantal maanden ervaren te hebben viel het onlangs op z’n plek tijdens een gesprek en kon ik mijn gevoel een naam geven: rouw.

Jaren en jaren heb ik niet geweten wat ik miste. Ik kende het niet en wilde het ook niet kennen. Toen ik de stap naar hereniging ondernam was ik in shock. Nieuwe indrukken, nieuwe verhalen, nieuwe mensen.

Gemis

Daarna kwam het besef wat ik heb gemist. De mooiste jaren van mijn jeugd die ik niet heb kunnen delen met mijn vader. Ik vraag me niet meer af hoe dat nu precies kon komen of wie hier schuld aan heeft. Ik voel alleen het gemis. Mijn grootouders die zijn overleden voordat ik ze goed heb leren kennen. Die keren dat ik bij mijn oma langs de deur liep zonder aan te bellen, terwijl het toch door mijn hoofd spookte.

Al die gemiste kansen. Hoe vaak ben ik mijn vader tegengekomen en schrok ik en liep ik snel weg. Talloze keren. Al die momenten waren beslismomenten waar ik geen gebruik van hem gemaakt. Ik verwijt het mezelf niet. Ik had mijn vader verstoten en die keuze heb ik niet zonder aanleiding gemaakt. De situatie waarin ik verkeerde, gecreëerd door mijn ouders, veroorzaakte dat. Daar is niets meer aan te veranderen, maar de gevolgen moeten een plekje krijgen.

Zoals gezegd voelt het als rouwen. De eerste schok is geweest. Voor iedereen is de rust wedergekeerd en het leven gaat door. Bij mij moet het slijten. Het doet zeer als ik denk aan hetgeen ik heb gemist. Alsof er een stukje uit m’n hart gerukt is. Van binnen maakt het me verdrietig maar ik kan er niets aan doen.

Het beïnvloedt mijn dagelijkse leven, niet dat ik disfunctioneer, maar het gevoel is er dagelijks. Als ik in de auto zit en muziek raakt me, net zoals nu waardoor ik dit weer opschrijf. Als ik in mijn babyboek lees wat mijn oma ooit voor me geschreven heeft. Dan denk ik aan de dingen die ik heb gemist en dat geeft een treurig gevoel. Dat treurige gevoel van rouw had ik al die jaren niet.

Fases van het ouderverstotingssyndroom

Je moet eerst weten wat je had kunnen hebben voordat je weet wat je hebt gemist. En dat laatste weet ik nu maar al te goed. Ik ben erachter gekomen dat het ouderverstotingssyndroom zoveel verschillende fases kent. Van verstoting tot hereniging in de eerste plaats, maar ook het helen van jezelf. Recent heb ik daar weer iets aan toe kunnen voegen: rouw.

Ik heb het proces helemaal alleen doorlopen en heb met weinig mensen gesproken die ook een heel proces van ouderverstoting hebben doorlopen. Ik ben benieuwd of mensen dit gevoel van rouw herkennen. Na de periode van geluk of misschien boosheid, het slijtende gevoel diep van binnen.

In mijn boek “Ouderverstoting, door de ogen van een kind”, beschrijf ik hoe de scheiding van mijn ouders mijn leven heeft beïnvloed. Na meer dan twintig jaar geen contact te hebben gehad met mijn vader, besloot ik twee jaar geleden weer contact op te nemen en bleek er sprake geweest te zijn van het ouderverstotingssyndroom.

Hier ben ik zelf achter gekomen, niemand heeft mij hierbij kunnen helpen of ondersteunen. Het was een grote zoektocht waar ik als completer mens uit ben gekomen.

Lees ook de andere blogs van Felix.