Felix heeft als kind te maken gehad met ouderverstoting

We wensen anderen vaak het beste

We hebben gedaan wat voor jou het beste was.

Bovenstaande zin is een veel voorkomende. Of in een andere vorm als “ik heb in jouw belang gehandeld” of “we hebben het zo gedaan omdat het je gelukkiger maakte”.
Laatst hoorde ik een dergelijke zin en het zette me aan het denken. Wat zou er nu echt mee bedoeld worden? En nog sterker, zou degene die dat uitspreekt er over nagedacht hebben of het écht in het belang van de ander is of was? Is het niet een argument dat onbewust op emotie inspeelt waardoor verdere reflectie op het eigen handelen overbodig is? Zeg maar, een soort goedpraten van eigen beslissingen? Want als iets met de beste bedoelingen is gedaan, wat kan daar nu ooit fout aan zijn?

Maar intenties en de uitwerking daarvan hoeven niet als één geheel te worden gezien. We wensen iemand vaak het beste toe, maar handelen we daar ook naar? Dat moet iedereen voor zichzelf beoordelen.

Ik heb mijn vader verstoten uit mijn leven

Als ik naar mezelf kijk, dan heb ik soortgelijke zinnen regelmatig gehoord. Zowel voordat ik mijn vader uit mijn leven heb verstoten als veel later, toen ik weer voorzichtig contact had na meer dan twintig jaar. Recent heb ik mijn babyboek weer eens opengeslagen. Alle foto’s van mijn vader en opa en oma van vaders kant zijn na de scheiding door mijn moeder verwijderd uit het album. Wat niet uitgewist is, zijn de geschreven teksten. Tussen deze “wensen bij de wieg” staat door mijn opa en oma van vaders kant geschreven: “Wij wensen Felix veel liefde, geluk en voorspoed in zijn leven, met weinig verdriet en tegenslagen.”
Mijn opa en oma van moeders kant schrijven een vergelijkbare tekst in het boek. 

Laatste verjaardag met beide ouders en grootouders

Mijn derde verjaardag is de laatste verjaardag die ik met allebei mijn ouders en grootouders heb gevierd voor de ouderverstoting. Enige tijd later viel het huwelijk op een heel nare wijze uit elkaar. Het nare zit hem in de manier waarop. Met ruzie, gescheld, slaan, spugen en beïnvloeding van de omgeving aan alle kanten. De wederzijdse haat bestaat tot op de dag van vandaag. Ook de opa’s en oma’s die mij zwart op wit het beste toegewenst hadden, stonden lijnrecht tegenover elkaar. Zij gingen volledig mee in de strijd die was ontstaan. Niet op een fysieke of actieve manier, maar op de achtergrond, een steun voor hun kinderen. Logisch ergens, bedenk ik me.

Wat hadden opa’s en oma’s kunnen doen?

De vraag is nu, wat hadden zij voor mij kunnen doen om hun goede wensen kracht bij te zetten? Iets wat niet eens direct met mij te maken had, namelijk aan de bel trekken. Net als vroeger, toen mijn ouders klein waren. Hun stem verheffen en ze tot de orde roepen. Mijn ouders waren weliswaar eind twintig/begin dertig, ze gedroegen zich als pubers in hun ruzie. En die ruzie sleepte voort, meerdere jaren. Ondertussen startte het proces van ouderverstoting. Heel onopvallend op de achtergrond bij mij. Ik werd steeds onzekerder bij mijn vader en op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit in groep vier. Ik wilde niet meer met hem mee. Niemand die het in de gaten leek te hebben, laat staan het uit te spreken.

We doen ‘het beste’ voor het kind. Ik was 7 jaar…

Op het moment dat ik niet meer mee wilde, begon mijn omgeving nog sterker het “beste” voor mij te doen. Ik werd geholpen om de omgangsregeling af te zeggen als ik niet wilde. Ik verstopte me een keer met een familielid in de bosjes toen mijn vader me zou komen halen. De buurvrouw zou dan zeggen dat we niet thuis waren. Mijn moeder wilde liever niet meer meewerken aan de omgangsregeling maar deed dat op advies van mijn stiefvader nog een poosje, tot aan die keer dat ik echt niet meer wilde en de situatie escaleerde. De politie moest mijn vader wegsturen toen hij me wilde halen. Een situatie die destijds en ook later nog grote indruk op me heeft gemaakt.

En nu vraag ik me als volwassene af, kijkend naar het kind van een jaar of zeven dat onder begeleiding van een politieagent afscheid ging nemen van een huilende vader en die elkaar pas meer dan twintig jaar later weer spraken, omdat mijn hart zich toen pas opende: hebben jullie gedaan wat het beste voor mij was? Of hebben jullie meegewerkt aan ouderverstoting?

Begrip voor alle kanten

Ik probeer het open en eerlijk te bekijken, met begrip voor alle kanten. Hoe lastig dat soms ook is en hoeveel zeer het nog doet als ik eraan denk. De intentie is denk ik nooit kwaad geweest. De intentie was reactief op hoe ik op dat moment als kind was. Ik had verdriet, wilde iets wel of niet. Daarop werd met de beste bedoelingen gereageerd, soms met te veel emotie, maar men dacht het goede te doen. Mijn moeder ontmoedigde de omgangsregeling terwijl mijn vader er voor begon te knokken, wat heel begrijpelijk is. En zo was ouderverstoting een feit.

De veilige kant leidt tot ouderverstoting

Heeft iemand erover nagedacht hoe dit alles was gekomen en wat het beste voor mij zou zijn op de lange termijn? Ik ben bang van niet. Mijn ouders hebben geen moment door gehad dat hun onderlinge gedrag tegen elkaar de ouderverstoting al tijden in gang had gezet. Hun ervaringen werden mijn ervaringen, terwijl mijn vader me nooit iets had misdaan. Hij sloeg me niet, schreeuwde niet tegen me. Na verloop van tijd werd zijn huiselijke omgeving toch de tweede keuze waar ik niet meer naartoe wilde. Onbewust en stilletjes had ik een kant gekozen, de veilige kant.

Het vervolg op deze blog wordt volgende week gepubliceerd.


Bedankt voor het lezen van mijn blog.

Felix

Lees ook de andere blogs van Felix