Ik blijf het verstoten van mijn vader mijn hele leven voelen

De onverwachte tijdreis die bij ouderverstoting hoort

Wie weleens een oudere blog van mij heeft gelezen weet het wellicht al. Ik heb vanaf mijn vroege jeugd tot in de dertig geen contact gehad met mijn vader toen de omgangsregeling op een onprettige manier eindigde. 

Hij was slecht

Ik wist wie hij was, maar ook hoe hij was. Hij was slecht, tegen mij en mijn familie van moeders kant en ik wilde absoluut niet meer naar hem toe. Althans dat dacht ik en daar geloofde ik in. Na de geboorte van mijn eerste kind en de documentaire Verstoten Vaders op televisie ging bij mij het licht aan. Na meer dan twintig jaar. Het had even mogen duren.

Contact

Toen we weer contact kregen was dat heel fijn. Althans, voor mij en hem. Onze vertrouwde omgeving had er meer moeite mee en daar kwam weinig steun vandaan. Ik weet niet zeker of het licht bij mijn ouders al aan is na al die jaren. Ik vermoed van niet.

De verloren tijd kunnen we niet inhalen

En toen, een paar jaar later en aardig wat contactmomenten die het contact met mijn vader langzaam veranderden, begon het te wringen. Ik kan het lastig benoemen, maar het gaat om het gevoel dat er heel veel verloren is, wat niet meer hersteld kan worden. Mijn hele jeugd, de band met mijn vader als kind opbouwen, contact met mijn opa en oma van vaderskant. Alles was weg en niet meer te herstellen.

Het emotioneert

Langzaam begonnen momenten uit mijn dagelijks leven mij te herinneren aan vroeger. Mijn kinderen spelen een spelletje met mijn schoonouders, het emotioneert. Mijn kind geeft me een kus voor het slapengaan, het emotioneert. Dingen die ik koppelde aan mijn verleden op een bepaalde manier. Het voelde volledig nutteloos. En dat is behoorlijk vervelend, althans dat vond ik. Want wie wordt nu graag overvallen? Je staat midden in een slaapkamer en iedereen is met andere dingen bezig, in het hier en nu.

Therapie

Na verloop van tijd ben ik in therapie gegaan. Mijn beste besluit sinds ik besloot weer contact op te nemen met mijn vader destijds. Daar ben ik het verleden eens goed gaan beleven. Emoties niet wegdrukken, maar ervaren. Vroeger was daar weinig ruimte voor. Na een maand of tien sloot ik het traject met een goed gevoel af. De overvallen die emoties soms op me pleegden verdwenen grotendeels, maar helemaal weg is het nooit. Maar het piekeren stopte en daarmee keerde de rust terug in mijn hoofd. Om het kind in een scheiding een stem te geven wil ik graag eens een tijdreis met jullie delen.

Tijdreis

Vorige week liep ik een rondje langs de school van mijn kinderen. Toevallig was het net pauze en renden de kinderen over het veld achter de school. Ik besloot even van een afstandje te kijken of ik mijn kinderen zou zien. Al snel zag ik mijn middelste over het veld rennen, over een hekje klimmen en in een stukje bos verder rennen met een vriendje. Het zijn dat soort momenten dat ik onverwacht een tijdreis maak van dertig jaar.

Opa en oma

Binnen een seconde sta ik zelf op het schoolplein en hoor ik achter me de stem van mijn opa en oma van vaders kant. Felix, ben je lekker aan het spelen? Ik schrik, geef antwoord en probeer weg te komen. Na school vertel ik het aan mijn moeder en maak ik mijn opa en oma belachelijk, want die hoorden bij mijn vader en die kant was nu eenmaal slecht. Het gevolg is dat de volgende keer dat ze bij het schoolplein komen kijken, weggejaagd worden door mijn moeder die mijn gevoel verdedigt dat ik het niet prettig vind dat ze me aanspreken tijdens het speelkwartier. Ze laten zich enigszins beduusd van de openbare weg wegjagen.

Hij heeft nooit iets misdaan

Net zo snel als voorheen sta ik weer in het heden, met de werkelijkheid van nu. Mijn vader heeft mij nooit iets misdaan, mijn opa en oma ook niet. Ik kijk weer naar mijn middelste en stel me voor dat dit het enige beeld is dat ik van haar heb, van een afstandje langs het schoolplein. Ik denk terug aan woorden uit de documentaire Verstoten Vaders, waarin een vader zegt dat hij zijn kind wil zien rennen, bewegen, praten. Een poging om iets van een beeld te krijgen van zijn kind. Mijn gevoel slaat om en ik voel me bedroefd. Alsof alle energie uit me stroomt. Ik zie mijn dochter rennen, klimmen en gek doen. Zoals kinderen horen te doen en wat vaders zouden moeten kunnen zien en beleven. Die gedachte emotioneert. Eigenlijk beleef ik een leuk moment, maar toch voelt het deprimerend door het verleden.

Ik doe het anders

Ik herpak mezelf en bedenk me dat mijn kinderen straks weer fijn uit school komen en, de een meer dan de ander, nog naar me toe rent op het schoolplein. Ik ben blij dat ik het anders kan doen, maar ook dat gevoel triggert emotie. Nu snel weer door, voordat iemand het ziet. Vooral de kinderen niet, want dit stukje geschiedenis doorgeven is iets wat ik met man en macht wil voorkomen. Het is niet hun probleem en ik ga het niet aan ze doorgeven.

Ik ga het niet doorgeven

Geen tweede generatie slachtoffers van ouderverstoting. 
Ik verwerk het twee dagen later, tijdens een autoritje naar werk als er passende muziek op de radio is die het gevoel triggert. Ik was het eigenlijk alweer vergeten maar toch komt het dan even terug. Zo heeft niemand er last van en ook de psychologe zal tevreden zijn. Want emoties moet je beleven om ze te laten slijten in plaats van weg te drukken, zo zei ze. Na verloop van tijd zullen ze wat afvlakken, en dat klopt. Maar of ik ooit stop met tijdreizen?

ees ook de andere blogs van Felix

We hebben verschillende partners met veel ervaring in het coachen van mensen die te maken hebben met ouderverstoting

Edwin Beijersbergen

Monique Meulemans