Verstoten worden door haar dochter is de grootste angst van Evelien

Ze zitten in een kring. Zeven mannen en vrouwen in kleermakerszit op gekleurde kussentjes. Ik kom als laatste binnen en zijg neer op het overgebleven paarse. Mijn enkels rusten op een notenhouten parketvloer waarvan de plankjes glimmend in rijen liggen. Ik zit in een ruimte ter grootte van een gymzaal, zo een die elk dorp bezat in de jaren zeventig en waar drie badmintonveldjes in passen. Door de hoge ramen zie ik een woud van donkergroene bladeren. Het is stil.

Als ik even mijn ogen sluit staat onze workshopbegeleidster achter mij. Haar handen rusten op mijn schouders. Ze vraagt zachtjes: ‘Wat is jouw perspectief?’ Ik draai me om, leg mijn hoofd in mijn nek, frons en zeg: ‘Waarop?’

Perspectief

Ze biedt mij haar open hand aan en als ik de mijne erin leg veer ik op. Samen lopen we naar het einde van de zaal. Ze zegt nog steeds niks en de vraag zweeft om ons heen: wat is jouw perspectief? Mijn hersenen malen: wat verwacht deze vrouw van mij?

Ouderverstoting grootste angst

We stoppen bij een gemetselde muur. Donkerbruine stenen keurig in rijen. Cement ertussen. Om en om. Ze kijkt omhoog. Ik ook. Dan zie ik dat in de nok van de zaal nog een schuin raam is. Met mijn hoofd in mijn nek staar ik even en dan hoor ik haar zachtjes vragen: ‘Wat is je grootste angst?’

Na drie keer slikken kan ik het fluisteren: ‘Dat ik mijn dochter nooit meer zie.’

Veertien ogen staren me aan. Tranen rollen in mijn oren.

Vrijheid

Ze laat me huilen. Geen knijpje in mijn hand. Geen arm om mijn schouder. Geen sussende troost. Ze doet niets. Ik ook niet. Als mijn adem wat tot rust is gekomen hoor ik haar monotoon serieus vragen:  ‘Wat zie je?’

‘Knalblauwe lucht en boomtoppen.’

‘Kun je in één woord vatten wat dit nu voor je betekent?’ vraagt ze rustig.

‘Vrijheid?’ Op het vraagteken kijk ik haar aan.

‘En wat heeft dat met jouw dochter te maken?’

Zonder na te denken komen de woorden:

‘Zij koos voor zichzelf en geeft mij nu de ruimte om dat ook te doen, vrij te zijn.’

Tranen biggelen, nu over mijn wangen.

De begeleidster houdt nog steeds mijn hand vast. Als het snikken is gestopt, wat minuten lijkt te duren, knijpt ze kort en leidt me naar de andere kant van de zaal.

Een paars kussentje

We staan voor een soort toestelberging. Ik zie geen brug met ongelijke leggers, geen kar met een opgerolde lange mat en ook geen evenwichtsbalk. Wat ik wel zie is een vakkenkast. Er liggen platte, vierkante kussentjes in. Een minuut staan we stil, zijn we stil.

‘Wat zie je?’ vraagt ze.

‘Een regenboog van gekleurde kussentjes.’ Kort kijk ik om en zie het paarse kussen dat eenzaam in de kring ligt.

‘Kun je in één woord vatten wat dit nu voor je betekent?’

‘Onvoorwaardelijke – blije liefde.’ Bijna één woord, giechel ik in gedachten.

‘En wat heeft dat met jouw dochter te maken?’

‘Haar lievelingskleur is paars.’ De zaal zucht en ik voel een glimlach op mijn gezicht. De workshopbegeleidster omhelst me en daarna slenter ik, samen met mijn huppelende moederhart, tevreden naar ons paarse plekje terug.

Hoe perspectief kan helpen

Nadat mijn puberdochter nadrukkelijk voor een leven bij haar vader koos, reisde ik alleen naar India waar ik de kunst van het kijken leerde. Waar ik erachter kwam dat perspectief: het punt van waaruit je naar iets kijkt, je zelfs in de meest pijnlijke situaties kan helpen rust te vinden, liefde te ervaren. En in mijn hart reisde mijn dochter dus met me mee…  Wat is jouw paarse kussentje?

Lees meer blogs van Evelien.

Evelien (49) is part-time moeder en stiefmoeder. Zeventien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit?  Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.