Ouderverstoting, mijn moeder probeert het nóg een keer. Nu met mijn stiefvader…

En nu… de status nu…

Mijn zus heeft net als ik na 30 jaar weer contact opgenomen met onze vader en hem zelfs al ontmoet en gesproken. (Voor mij moet dat moment nog komen.) Ook dat had enorme voeten in aarde toen ik door haar werd bijgepraat. Alles wat redelijk helder was blijkt inderdaad heel anders in elkaar te zitten. En niet zo’n beetje ook. En dat hakt er behoorlijk in mag ik wel zeggen. Want mijn moeder heeft nog niet voor een kwart recht op de slachtofferstatus die ze mij 35 jaar lang heeft doen laten geloven. Wie is mijn moeder?

Mijn eigen vrije vertaling van alles wat ik tot nu toe weet is het volgende;

In de jaren 70 ontdekte men de vrije liefde. Je zou voor moderne begrippen kunnen stellen dat mijn ouders voor hun scheiding een open huwelijk hadden. En dat zou voornamelijk het initiatief van mijn moeder zijn geweest. Alle details weet ik niet, maar dit is waar het zo’n beetje op neer komt denk ik. En uiteindelijk heeft dat open huwelijk geleid tot een scheiding. Mijn moeder heeft dus behoorlijk stappen gemaakt in de vrije liefde. Maar toen mijn vader het welletjes vond met de vrije liefde en er met een ander vandoor ging was zíj het ultieme bedrogen slachtoffer. Dat ligt dus een behoorlijk stuk genuanceerder achteraf. Mijn moeder heeft tevens dingen verzonnen om hem slecht te maken. Of maar een half verhaal verteld. En dat heeft ertoe geleid dat mijn vader the badguy was en zij het slachtoffer. En zo kom je uiteindelijk tot een ouderverstoting die 30 jaar heeft geduurd. Is dat moederliefde?

En nu pakt ze mij en mijn zus wederom een vader af door onze stiefvader sociaal te isoleren. Hij is dementerend, maar nog niet half zo gek als mijn moeder iedereen wil doen laten geloven. Dat is dus de 2e ouderverstoting.

Wat moet ik met deze moeder. Mijn moeder. Ik gunde haar op haar oude dag echte liefde en praatte haar buitenechtelijk relatie daarom goed. Niet wetende wat er achter schuil ging. Wie is mijn moeder….

Ze verstoot ons. App contact is zakelijk, afstandelijk en ijzig. Ze hoeft ons alleen nog op een verjaardag te zien en verder vindt ze het wel best zo. Hun bezoek voor de verjaardag van mijn zoon heb ik voorlopig kunnen uitstellen door hun verhuizing. Ze wil vooral niet dat mijn zus en ik zien hoe ze met onze stiefvader omgaat. Hoe hij wordt gekleineerd, onzeker wordt gemaakt over zijn mentale status. En nu zijn ze bijna verhuisd en moet ik hun nieuwe huis komen bekijken? Zal ik wederom getuige moeten zijn van haar ijzige houding tegenover mijn stiefvader. Haar gemaakte enthousiasme over mijn komst. Haar oprechte enthousiasme over het nieuwe huis en ik dat enthousiasme niet deel. Het is geen thuis. Het is een hok zonder liefde. Net zoals hun vorige huis.

Wat moet je met ouders op respectabele leeftijd en zo’n contact… het contact verbreken geeft stress. Het contact aanhouden geeft ook stress. Met haar praten heeft geen zin. Ze veegt alles van tafel, of ze weet het niet meer, of het is niet waar wat je zegt, of ze gaat vol in de aanval of de slachtofferrolen dan geef ik toe. Klap ik dicht.

Maar ze laat zich niet meer zien bij mijn kinderen of bij de kinderen van mijn zus. Ze is geen moeder maar ook geen oma meer. Ze heeft afstand genomen van alles en gaat volledig voor haar hobby’s, haar buitenechtelijke lover en haar nieuwe huis. De rest is ballast. Is dat moederliefde?

Waarom is mijn leven zo. Ik kan jaloers kijken naar mensen die fijne ouders hebben waar ze een warm contact mee hebben. Blij met ze zijn. Om over de fijne mooie stabiele gezinnen met kinderen nog maar te zwijgen. Want die zijn er heus. Waarom had ik niet een leuke jeugd. Een fijne stabiele kindertijd. Wat zou ik nu als volwassene beter af zijn geweest. Wat was ik dan al verder geweest in dit toch al korte leven. Het maakt dat ik vaak het gevoel heb de boot te hebben gemist. Een nieuw leven opbouwen na mijn scheiding was een keuze. Maar dat dit er allemaal nog bij kwam had ik niet voor mogelijk gehouden. Ik hoop dat dit het dan is en het dan klaar is met alle hordes en er rust komt in mijn leven. Want veel langer hou ik dit niet vol zo.

Vorig jaar zei mijn vriend wel eens ‘hoe hou jij dat toch allemaal vol met je vervelende ex en je zoon met gedragsproblemen sinds de scheiding’. Toen trok ik het eigenlijk best goed en verbaasde me die vraag enigzins, want er was hulp en ik zag een stijgende lijn. Maar als hij het nu zou vragen, dan zou ik die vraag volledig logisch vinden. Gelukkig gaat het met mijn kinderen inmiddels best heel goed.

Nu ik nog…