Gezien de diverse reacties op deze website maar ook binnen onze praktijk, lijkt er een tendens te zijn om op latere leeftijd, na 20 of 30 jaar huwelijk, te scheiden. Werd er jaren geleden nog vaak genoeg ‘te snel’ gescheiden (of te snel getrouwd, daar zijn de meningen over verdeeld), momenteel lijkt er vaak van het tegenovergestelde sprake te zijn. Huwelijken die al rustig een kwart eeuw duren en partners die vijftiger zijn, lijken plotsklaps uit elkaar gegroeid te zijn. Nu is het, gezien de demografische ontwikkelingen; mensen die steeds langer gezond blijven, langer leven en ouder worden, logisch dat er dus ook op latere leeftijd gescheiden wordt, maar er lijkt meer aan de hand.
Oorzaken
De demografische ontwikkeling, het feit dat mensen langer leven, draagt automatisch bij aan een langer huwelijksleven. Mensen die op 25 jarige leeftijd zijn getrouwd maar tegenwoordig ouder worden dan jaren geleden, zullen zonder scheiding dus ook langer getrouwd zijn. Dit is lang niet altijd gewenst. Waar mensen in vroeger jaren al rond hun 55steriepen dat ze oud waren en het grootste gedeelte van hun leven voorbij was, zal de huidige generatie die 55 jaar juist zien als een mooi moment om de balans op te maken en serieus te overwegen om toch nog éénmaal het roer helemaal om te gooien. Nu of nooit meer!
Bovendien wordt er door de huidige maatschappij steeds minder raar van opgekeken. Vrouwen in de 40 of zelfs in de 50, die kinderen krijgen, is inmiddels volkomen geaccepteerd. Dat geeft al aan dat er een geheel nieuwe levensfase kan starten, in plaats van het leven al langzaam aan af te bouwen op die leeftijd. De bekende midlife crisis is tegenwoordig vaak meerdere keren in iemands leven herkenbaar. Waarom maar één leven leiden als je er meerdere kunt hebben?
Een ander bijkomend effect is het broer- zus relatie gevaar. Hoe langer je bij elkaar bent, hoe groter het risico wordt op een broer-zus relatie. Je geeft om elkaar, je houdt van elkaar maar die aantrekkingskracht is er niet meer, de verliefdheid is op en de passie is ver te zoeken. Juist omdat iemand langer leeft kan dan zomaar de behoefte toeslaan om toch nog een keer die passie weer te beleven, nu kan het nog. Als iemand dat nog wil is nu het moment en dat kan best op 55 jarige leeftijd of nog later.
Gevolgen scheiden op latere leeftijd
Is scheiden op latere leeftijd dan ook significant anders? Kort gezegd; ja. Natuurlijk zijn de emotionele gevolgen grotendeels hetzelfde. Als iemand wil scheiden maar zijn of haar partner niet, zal dat altijd enorm pijnlijk zijn voor de achterblijver, die weinig anders kan dan het accepteren. Een ander gevolg kan zijn dat iemand van 55 of ouder waarschijnlijk een iets ander sociaal leven heeft dan iemand van 30. Het gevaar bestaat dat juist de achterblijvende partij in een sociaal isolement terecht komt. Zijn er op je 30ste vaak nog wel ouders in de nabije omgeving om je op te vangen, op je 55ste is die kans al een stuk kleiner. Juist ook door de leeftijd en het zo lang in een huwelijk leven is het waarschijnlijk dat iemand een stuk minder gewend is om nog avondjes op stap te gaan of een dagje op pad. Zo wordt het ook weer moeilijker om nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe vrienden te maken.
Het is ook emotioneel zwaar om na zoveel jaar geconfronteerd te worden met een scheidingswens van een partner. Vaak wordt er door de achterblijvende partij met ongeloof gereageerd. Waarom na al die jaren? Waarom toch nog en niet gewoon die laatste jaren dan alles bij het oude laten blijven? Het gevoel van afgedankt te worden is vaak groot, met name als de ex partner in vlot tempo doorgaat naar die nieuwe relatie, die spannend en vol verliefdheid is. Het voelt alsof het vorige huwelijk nooit goed (genoeg) geweest is.
Het is daarom van enorm belang dat, als iemand te maken krijgt met een scheiding op latere leeftijd of na een langdurig huwelijk, hij of zij zichzelf actief maakt om het leven zonder de ex partner weer op te pakken. Een sociaal isolement ligt op de loer en iemand kan zo lang in het slachtoffer gevoel blijven hangen, dat er nauwelijks nog een uitweg mogelijk lijkt. Professionele hulp is dan een goede oplossing, zodat gezamenlijk gekeken kan worden hoe het leven weer leuk kan worden. Want ook voor de achterblijvende partij geldt immers: het leven gaat nog wel even door, geniet er dus ook nog van!
Maya Koolmees-Zijp
Lk - 3 apr 2019
Inderdaad, het gevoel dat je krijgt dat het / je nooit goed genoeg bent geweest. Vooral als je ook nog eens naar je hoofd geslingerd ktijgt door je ex dat hij spijt heeft dat hij ooit met je getrouwd is. En dat na bijna 30 jaar samen, waarvan 26 jaar getrouwd.
meuwissen - 2 dec 2020
heb na 37 jaar te horen gekregen de koek is op, maar dames, ik positief ingesteld, dacht ik zal eens laten zien of ik nog wat waard ban, ik ben toen hij nog thuis woonde, wachtend tot zijn appartement klaar was. gaan daten, nou dames , ik vond het heel leuk , toen waren wel nog de cafe s open, gewoon naar een restaurant of cafe gezellig babbelen en aftasten wat ik zocht . ik heb nu al weer 1 jaar een relatie, we hebben dezelfde toekomst perspectieve, veel reizen, de natuur opzoeken , wat ik helemaal miste in mijn 37 jaar verleden , dus dames gewoon gaan daten en kijken wat je waard bent, was ook van mijn kant uit een wraak. waar hij dus geen rekening mee had gehouden, denk dat hij er nu meer moeite mee heeft als ik gehad heb, positief blijven lachen en hoofd omhoog liefs nelly
Ina - 3 mrt 2021
Dat is inderdaad hard. Maar kan ook een reactie zijn op de (non)reactie van de ‘achterblijver’. Mijn ex gaf weinig reactie, zoals ik inmiddels gewend was. Ik was degene die tijdens een burn out aangaf het niet meer te trekken en te willen scheiden. Had hij 1 x aangegeven ervoor te willen vechten, dan was dat voor mij een teken geweest om hulp te zoeken. Helaas, mijn reactie was dus ook ‘ik had veel eerder weg moeten gaan’. Deze man vond het blijkbaar nog steeds niet de moeite er energie in te steken.
Silvia - 3 apr 2019
Het lijkt soms of mijn ex-man en ik in een totaal ander huwelijk hebben gezeten. Na 24 jaar dropte hij de bom: hij had een vriendin en dat kon gebeuren omdat hij al jaren een maatje zocht en niet gelukkig was met mij. Hij had alleen die gevoelens daarvoor nooit met mij gedeeld. Tot op die dag hield ik veel van hem. Hij was mijn maatje wel en ik ben blij dat ik in mijn versie van ons huwelijk heb geleefd. Ik kijk terug op mooie jaren. Behalve de laatste 2 jaren. Nu ik terug kijk begrijp ik dat hij zich steeds meer terug trok. Ik kon er toen alleen geen vinger op leggen. Hij heeft zijn onvrede met zich mee genomen in een vlucht.
Majanka - 4 apr 2019
Na 35 jaar huwelijk gedumpt worden omdat het "nu of nooit" was, dat is precies wat mij is overkomen. We hadden zo'n huwelijk van wie iedereen zei dat het ideaal was. En zo voelde ik dat ook. Hoe kon ik weten hoe hij erin stond want hij heeft er met geen woord over gesproken. Het was voorbij van de ene seconde op de ander zonder dat ik de kans kreeg om bij te sturen. Hij was niet ongelukkig geweest tijdens ons huwelijk beweerde hij, dat was pas veranderd in de laatste twee jaar. Hij kon niet precies zeggen wat het precies was waar hij ontevreden mee was, het waren zoveel kleine dingen die tenslotte geleid hadden tot zijn besluit. Hij hield nog steeds van me zei hij maar meer als van een zus, niet zoals een man van een vrouw moet houden. Maar we zijn nog nooit zo intiem met elkaar geweest als tijdens die laatste weken voordat hij definitief vertrok. Ik had begrip voor wat hij voelde en dacht dat het wel weer goed zou komen als we blijkbaar in staat waren die nieuwe verliefdheid weer te op te roepen. Alleen wist ik toen nog niet dat hij een half jaar naar een plan B heeft toe gewerkt met een 12 jaar jongere vrouw. Dat kwam ik pas later te weten. En dat heeft me kapot gemaakt want nu voel ik me misbruikt door mijn eigen man.
Hans - 4 apr 2019
Herkenbare reacties. Ik voelde me na 35 jaar samen en 32 jaar huwelijk ook afgedankt. Jammer dat mijn partner niet meer in therapie wilde. Het ergste was nog dat mij onrecht werd aangedaan doordat mijn vrouw wettelijk overal de helft van wilde hebben inclusief het salaris aangezien ze geen werk had. Ik heb gelukkig naar mijn hulpverlener geluisterd en ben een nieuwe relatie begonnen wat voor mij de beste medicijn was.
Jane - 7 apr 2019
Ik maakte zelf de stap naar de scheiding na 32 jaar huwelijk en dezelfde dag hoorde ik dat er een ander in het spel was. Een 29 jaar jongere vrouw en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was trok hij bij haar in. Ongeloof en het gevoel van een trap na te krijgen. Ik bleef met vragen achter zoals wanneer ik niet had besloten om weg te gaan zou hij dan nog jaren door gegaan zijn met een andere vrouw? Ik wil het niet eens meer weten, het blijft de vader van mijn kind en opa van mijn kleinkinderen maar er is veel stuk gemaakt. Het voelt zo respectloos.
Tony - 7 apr 2019
Heel herkenbaar, dit alles, tja na jaren huwelijk gaat soms de glans er een beetje af maar mijn inziens is verliefd worden wel leuk en als er een jongere vrouw verliefd op jou wordt streelt dat de o zo bekende ijdelheid waaraan we allemaal aan onderhevig zijn, ik heb dat aan den lijve ondervonden, een 11 jaar jongere vrouw werd verliefd op mij maar na 6 jaar was dat ook helemaal over, vaak is verliefd zjn een impulsief fenmeen want het verdwijnt dan net zo snel als dat het komt, bij mij resuteerde dat ik mooi haar huis kon verlaten en op een kamer moest gaan wonen, gelukkig kreeg door een loting een senioren woning toegewezen en heeft de kamerbewoning maar 4 Maanden geduurd, ik ben daar heel erg gelukkig mee en al ben ik nu alleen, geen familie of vriendenkring, helemaal alleen, ik waak er wel voor om er niet nog eens in te trappen en bijvoorbeeld deze toegewezen woning op te geven en weer deze hel door temoeten maken, ook kijk wel uit om iemand weer in huis te nemen, je kunt nooit, nooit zeggen maar ik zal dat gevoel van vlinders in de buik min of meer moeten negeren, vriendschap of een lat relatie valt te overwegen maar verder aan mijn lijf geen polonaise meer, nuchterheid is troef bij mij, sterkte allemaal met verwerken en ik hoop dat ik hiermee ook bijdraag met min of meer dit advies. Tony
Ellis - 24 apr 2019
Ik vind het vreselijk moeilijk. Ik heb de stap genomen om te gaan scheiden, maar terugkijkend kan ik alleen maar zeggen dat ex jaren heeft zitten duwen totdat ik uit de boot ben gestapt. Hij hield mij op alle mogelijke manieren op afstand, behalve door eerlijk te zeggen dat ie niet meer wilde. En binnen no time, jawel een 11 jaar jongere vriendin. Het idee dat ie mij niet wilde aanraken en haar wil is killing. Terwijl ik degene was die de intimiteit zo miste, en dat regelmatig heeft aangekaart. Een kapot gezin, kinderen die zich moeten verdelen. En ja, 'concurrentie' van de nieuwe vriendin, want die is zo leuk. Logisch, want een echtgenoot die niet wil praten of knuffelen, dat vreet aan je, daar wordt je onbewust geen leuker mens van helaas.
Eefje - 9 jan 2021
Hai Ellis, Zo herkenbaar! Manlief was niet meer tevreden met zijn leven met mij en ging heel ver om mij zover te krijgen te besluiten te gaan scheiden. In huis één en al agressie, voor de buitenwereld in de slachtofferrol en intussen zijn nieuwe leven plannen. Die agressie kon ik voor mijzelf wel incasseren, maar toen hij (onterecht!) zijn frustratie ook begon af te reageren op de kinderen was voor mij de grens bereikt! Krap 2 jaar later heeft mijnheer met zijn nieuwe aanstaande (die er ineens heel snel was) een prachtige vrijstaande woning gekocht en heeft zijn leventje weer opgepakt. Hij is het contact met zijn zoon verloren, omdat deze zijn moeder niet zwart wilde maken vanwege haar keuze om te gaan scheiden. Alle vrienden en kennissen die zonder wederhoor mij hebben veroordeeld om de scheiding, daarmee zal het nooit meer hetzelfde worden. Alleen de steun van mijn familie, maatschappelijk werk en "veilig thuis" hebben mij door deze moeilijke periode geholpen. Het ergste vind ik nog dat ik de kinderen de emotionele schade niet heb kunnen besparen. Steeds blijft het door je hoofd spoken had ik het niet anders kunnen doen? Nu op een veilig en rustig stekkie komen de verhalen los. De kinderen zien zoveel meer dan je beseft op het moment dat je er midden in zit. De emotionele schade laat tot op heden zijn sporen na. Dit merkte we onlangs nog. Toen een man in onze nabijheid driftig werd en zijn frustratie afreageerde, veroorzaakte dit bij een van de kinderen een flinke paniekaanval. Voor iedereen die vindt dat men wel makkelijk gaat scheiden: Je weet NIET wat er achter de voordeur gaande is. Na meer dan 30 jaar getrouwd te zijn geweest denk ik weleens, liefde is blind, maar dat ik nu zie wat zegt dat over mij?
Pur - 4 aug 2019
Na 37 jaar samen waarvan 30 jaar getrouwd is afgelopen maart de bom gevallen en is inmiddels de scheiding bijna rond. Mijn vrouw was al ongeveer drie jaar erg onrustig en had allerlei levensvragen. Verder begon ze te schoppen tegen haar hele omgeving, haar werk, onze vrienden, de buren en ook vertelde ze regelmatig dat ze niet meer zo van mij hield zoals ze dat vroeger deed. In januari 2018 vertelde ze mij dat ze tijdens een reünie van de lagere school in oktober 2017 iemand had leren kennen waar ze verliefd op was geworden en die ze daarna regelmatig had opgezocht. Ik vertelde haar dat ik hoopte dat ze er verder niets mee zou doen. Dit beloofde ze. Er volgde een anderhalf jaar waarin we eigenlijk heel normaal tegen elkaar deden en ze mij met haar gedrag iedere keer weer hoop gaf dat het allemaal goed zou komen. Ik wist dat er iemand anders was en ik merkte wel dat ze enorm met zichzelf aan het worstelen was. Ik heb dit allemaal zo gelaten en haar de tijd gegeven. Ze vertelde op een gegeven moment dat ze met mij niet gelukkig zou worden en ook met hem niet gelukkig zou worden. Hierop is ze in therapie gegaan, waarbij ik buiten spel werd gehouden omdat ze het alleen wel zou redden. De psycholoog heeft in een sessie gezegd, dat ze haar hart moest volgen. Achteraf gezien is ze hem gedurende het hele jaar blijven opzoeken, achter mijn rug om en haar hart lag dus bij hem. Ik had al verloren op het moment dat ze hem had ontmoet. Nu zit ik hier met onze zoon van 25 in ons huis en zij is sinds maart vertrokken en woont inmiddels min of meer samen met haar "soulmate". (Ik weet van mijn ex, dat hij ook een enorme rugzak heeft.) Ik blijf hier wonen en we hebben alles op een goede manier en in harmonie geregeld. Blijft, dat ik nu na bijna vijf maanden nog steeds balanceer tussen gevoelens van 1.Hoop, dat ze op een gegeven moment inziet wat ze heeft aangericht en misschien terugkomt en 2. Ratio, dat het over is en dat ik moet kiezen voor mijzelf en het allemaal moet loslaten. Volgens mijn eigen analyse heeft ze te maken met een heftige midlifecrisis met alle beschreven kenmerken. Hierbij lees ik dan dat de partner in deze levensfase niets kan doen om de gedachten van de midlifecris'er te beïnvloeden. Je staat er bij, je kijkt er naar maar bent machteloos. Ik heb mijn gedachten wel redelijk op een rijtje, sport veel, maak muziek, verzorg mij goed, heb het huishouden op de rit en ben ook wel redelijk snel weer naar mijn werk gegaan. Ik kan er goed over praten en ik heb redelijk veel luisterende oren. Maar jongens, mis desondanks zo ontzettend onze relatie zoals die was. We hielden van elkaar, deden leuke dingen, hadden goede sex en zomaar van het ene op het andere moment staat alles op zijn kop. Ik heb ook regelmatig dromen dat ik haar weer in mijn armen neem, maar dan word ik wakker met een enorme kater. Heb inmiddels ook maar een afspraak gemaakt met een psycholoog. Denk dat de tijd het zal leren, maar het is een erg zware tijd.
Eline Stap - 5 aug 2019
Pur, wat een achtbaan joh, waar je doorheen bent gegaan. En wat zet je een goede stappen. Logisch dat je na 37 jaar samen niet in vijf maanden de knop om kan zetten naar 'het is voorbij'. Veel lof voor hoe je de zaken aanpakt. Ik lees dat je je werk hebt opgepakt, je huishouden is in orde, je zoekt afleiding in muziek. Doe je ook leuke dingen voor jezelf? Ik denk dat een gesprek met een psycholoog een heel verstandige stap is, ook al ben je op de goede weg. Als je behoefte hebt aan gesprekken met lotgenoten, die vind je hier in het forum (zie bovenaan). Veel sterkte.
Mare - 5 aug 2019
Welkom Pur. Wat een heftig verhaal. Klinkt idd als een flinke crisis. Maar net wat je zegt, je staat er bij en kijkt er naar. Zou je écht willen dat ze terug komt? Mijn verhaal is min of meer vergelijkbaar en mijn emoties en verstand liggen nog flink met elkaar overhoop. De relatie die ik dacht te hebben was één grote zeepbel, de laatste jaren althans. Het gezin is gebroken en de manier waarop dat is gebeurd neem ik hem heel erg kwalijk. Verstandelijk weet ik dat ik veel meer waard ben dan iemand die mij zo buitenspel heeft gezet. Het plaatje van wat (ik dacht dat) het was loslaten is moeilijk. Verdriet en boosheid wisselen elkaar af. Terecht denk ik, maar wil ook niet in een slachtofferrol blijven hangen. Ik probeer een modus te vinden om wel die boosheid en dat verdriet toe te laten maar tegelijk ook met kleine stapjes vooruit te komen. Ik werk, sport en ben zelfs met mijn zoon op vakantie geweest. Toch zal het nog maanden duren voordat alles een beetje gewoon wordt, vermoed ik. Het 'lotgenotencontact' op deze site doet mij goed. Hopelijk heb jij er ook veel aan.
Pur - 21 aug 2019
Mare. Ik weet niet goed of ik haar nu wel of niet terug wil. Mijn hart zegt van wel, maar ik denk dat dat niet meer mogelijk is, gezien alle dingen die nu kapot zijn en het vertrouwen dat weg is. We hebben onlangs nog contact gehad waarin ze aangaf een enorm schuldgevoel te hebben en dat ze hoopt dat ze dit een plek kan geven. Dit is voor mij een teken dat ze zelf ook nog zoekende is en het misschien allemaal niet weet. Ze heeft wel aangegeven dat ze bij haar besluit blijft en haar leven om te gooien en verder te gaan met haar nieuwe liefde. Ik kan natuurlijk gaan wachten, maar ik heb voor mijzelf besloten dat ik dat niet ga doen. Mijn leven zal ik op een gegeven moment ook wel weer op de rit krijgen. Eerst dit allemaal verwerken. Maar ik zie mijzelf naar de toekomst toe niet als alleenstaande verder gaan..!!!
Moon - 10 jan 2020
Wat een herkenning weer op deze site. Ook ik ben ervan overtuigd dat mijn inmiddels ex-man in 2014 (of eerder?) In een midlifecrisis is beland. Verliefdheid, onrust, geen gevoel, vluchtgedrag, maar ook wanhoop en verwarring. Ik heb het allemaal gezien bij hem. Maar je staat machteloos aan de zijlijn en hebt de sceiding maar te slikken. Wij waren bijna 20 jaar getrouwd en naar mijn idee ook maatjes. We deden veel leuke dingen samen en vriendinnen zeggen dat ze best jaloers waren op onze relatie. Nu is alles kapot. Soms begrijp ik nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. We zijn 'on speaking terms' maar hebben voornamelijk zakelijk contact. Deels ook uit zelfbescherming. Ik heb intussen al 2,5 jaar een lat-relatie met een lieve man, maar het zal nooit meer hetzelfde worden/zijn. Ik heb een leuk leven, maar verdriet en pijn steken nog regelmatig de kop op.
Greet - 19 jan 2020
Ik wil ook scheiden, sins hij vanaf 12 july thuis loopt( ziektewet) en zeg ook lang te rekken en niet meer wil werken, na jaren int chauffeur op Rusland en oost blok. Heeft hij een nieuwe missie thuis de boel regelen, want ik kan het niet volgens hem. Zal paar dingen noemen, ik ga te vaak weg, verwarming mag alleen aan in de huiskamer, led lampje boven aanrecht moet uit als ik weg ga, ik heb 2 honden ga altijd voorruit als ik ga wandelen moet nu achteruit.er komt telkens wat bij. Neem ik een wijntje blijk ik een alcoholist te zijn.vkan nog uren door gaan . Nu begeerd hij mij al vanaf 11 januari, omdat hij vroeg wat onze voor haar verjaardag krijg ik zei geld je zat er zelf bij toen ik vroeg wat ze wilde hebben, en een Dyson vind ik te duur. Hij zei je bepaalt alles je overleg niks met mij. Gek he hij was 1 a 2 dagen thuis in de 2 weken, stond er altijd alleen voor, was ook gewend om alles te regelen. En dan nu dit, ik ben er zo klaar mee. Het ligt aan mij niet aan hem.
eric - 26 jun 2020
typisch oostblok mentaliteit..ik ken het
Eline Stap - 20 jan 2020
Dag Greet, ik denk dat een goed gesprek met een relatietherapeut bij jullie misschien wel verhelderend kan werken. Zo te horen loopt de communicatie niet helemaal lekker. Voor je rigoureuze stappen zet en een scheiding aan gaat vragen, is het misschien verstandig om eens goed met elkaar te praten, met een onafhankelijke partij erbij. Je hebt het altijd alleen gedaan, hij was zelden thuis en nu zijn de rollen ineens omgedraaid. Voor jullie allebei enorm wennen, dit is zo anders dan je gewend was. Ik denk dat er met een goed gesprek en duidelijke afspraken wat lucht kan komen. Sterkte.
Nicol - 5 apr 2020
hallo, ik ben bijna 29 jaar getrouwd totdat ik op 2 januari van hem te horen kreeg dat hij vertrok. Hij had al een half jaar een vriendin. Hiervan heb ik niks gemerkt, de omgeving ook niet. We hebben nog gezellig van oud op nieuw samen met vrienden gevierd. Enkele uren nadat het mij verteld werd, is hij met een hoop spullen bij zijn vriendin ingetrokken. Nu 3 maanden later zit ik nog te huilen op de bank. Bij alles wat ik tegenkom heb ik de gedachte dat doen we niet meer samen. 10 dagen geleden is mijn moeder ook nog overleden. Ik moet mijn huis en woonwijk uit waar ik vele vrienden heb wonen en dan ook nog het coronavirus waardoor ik al heel snel in een isolement geraak. Tot overmaat van ramp komt de verkoop van de huidige woning op mij terecht, want hij heeft ook nog een week geleden een hartinfarct gehad. En dan mag je niks voor hem doen. Alle rechten heeft nu een ander. Ik heb nog een zoon thuiswonend. Ons leven staat op de kop. Ik weet niet meer hoe ik uit de eenzaamheid die me iedere avond zodra het donker wordt overvalt. Het doet onnoemelijk veel pijn en er is niks van afleiding zodat ik positievere gedachten krijg.
Nieuwe Stap - 6 apr 2020
Hoi Nicol, wat een nare situatie! Wanneer je lid wordt van het forum kom je in contact met anderen in dezelfde situatie. Vertel hier je verhaal en ik weet zeker dat anderen je tips geven.
Nel - 15 jul 2020
Vandaag heeft mijn man,na een huwelijk van 21 jaar en 25 jaar samen verteld dat hij iemand anders heeft.We hebben geen kinderen.ik ben er ondersteboven van en lig hier al hele dag te huilen.volgens hem omdat we jaren als broer en zus leefden maar ik vind dat filtreren.hij is gewoon verliefd op iemand anders.we waren zo gelukkig samen.we deden alles samen en hebben financieel zoveel ook opgebouwd.hij was mijn maatje en beste vriend,mijn thuis en houvast.ik ben radeloos
Nieuwe Stap - 15 jul 2020
Beste Nel, wat een verdriet! Misschien is het fijn voor je om lid te worden van ons gratis forum, je kan daar anoniem je verhaal delen en in contact komen met anderen in een vergelijkbare situatie. Heel veel sterkte!
Susanne - 18 aug 2020
Nel, ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Na 37 jaar samen vertrok mijn man. Emotieloos. Dat is nu 3,5 jaar geleden. Ik voelde het aankomen. Heb geprobeerd hierover te spreken maar stuitte al heel lang op een soort van betonnen muur. Spreken kan alleen als je dat beiden wilt. Hij kon en wilde er niet over praten. Hij liet mij maar praten en ik realiseerde mij dat dat geen zin meer had. Hij is nooit goed geweest in praten over emoties, hij bekijkt alles objectief en heeft weinig inlevingsvermogen, klaarblijkelijk. Ik heb me gerealiseerd dat dat altijd al zo is geweest. Mensen zeggen dat ik de mooie herinneringen moet behouden en doorgaan met mijn leven. Maar juist de mooie herinneringen maken mij verdrietig. Waarom, en waarom na zo'n lange tijd samen. Natuurlijk zijn er ups en downs geweest. Downs zijn belangrijk, als je op een gegeven moment vastzit is dat het moment van groei en verandering .. maar dan wel in de relatie. Weglopen, de ander in de steek laten is zo lafhartig. En zeker omdat hij gewoon verder is gegaan met iemand anders. Natuurlijk jonger, nog geen grijze haartjes. Het ontvlechten is een eenzame exercitie. Al mijn dromen en verlangens. Weg. Natuurlijk pak ik mezelf aan. Geef mezelf een schop onder mijn kont en hup vooruit. Actie. Dingen doen. Maar vanbinnen ben ik geknakt. Op moeilijk momenten helpt mooie muziek om rustig te worden. Ook sites als deze helpen mij, weten dat ik niet alleen deze gevoelens heb. Fietsen, zwemmen en mensen ontmoeten helpt ook een beetje. De mensen die ik ontmoet zijn best leuk. Door open te zijn probeer ik mijn contacten wat meer te verdiepen. Zielscontact. Oppervlakkig contact voelt ook best eenzaam aan dus dat probeer ik te voorkomen. Stukje voor stukje ben ik aan het opbouwen.
Marie - 5 sep 2020
Suzanne ik werd geraakt door jouw reactie naar Nel toe. Veel herkenning. Afgelopen februari nadat eindelijk het huis te koop werd gezet om minder werk te hebben, kwam mijn man met een vreemd verhaal dat hij eigenlijk vrijgezel wilde zijn. Ik begreep er niets van, na een huwelijk van 34 jaar en elkaar al 46 jaar kennen! Door eerdere negatieve ervaringen met hem ben ik erachter gekomen wat de ware reden van zijn keuze was. Meneer had al ruim 3 jaar achter mijn rug om een relatie met een jongere vrouw die hem zogenaamd aanbad. Logisch! Mevrouw had al die tijd een wekelijkse toelage op een geheime rekening. Heb nog tot juni in het huis met hem moeten wonen , haar huis was te klein! eindelijk iets gevonden want gezamenlijke huis gaat misschien in december verkocht worden. Dankan ook eindelijk de scheiding beginnen. Ik ben kapot, voel mij afgeserveerd als een vuilniszak aan de weg gezet. Ik werk gelukkig dat helpt en heb lieve volwassen kinderen die altijd voor mij klaarstaan en lieve vriendinnen. Maar mensen die dit zelf meegemaakt hebben begrijpen denk ik beter wat ik voel en doormaak.
anna - 13 sep 2020
Vandaag ook te horen gekregen dat manlief wil scheiden . Reden volgens mij is dochterlief die al 7 maanden met vriend bij ons woont zogenaamd door corona Ik werk fulltime en dan in het weekend ook nog de bergen was poetsen en wat er nog meer bij komt kijken. Ook de was van schoonzoon terwijl die ook een moeder heeft . Ik heb al langer aangegeven dat 't mij boven t hoofd groeit maar dan stel ik me aan. Iedere vrouw van 58 werkt toch fulltime wordt er gezegd. Nu gaan ze over 3 maanden eindelijk op zichzelf. Maar de spanningen tussen mijn man die altijd partij trekt voor hun en mij zijn hierdoor zo hoog opgelopen dat t klapt. We kunnen ook nooit rustig samen praten want altijd zit of hangt schoonzoon erbij . Dus ik ben na 35 jaar de dupe . Voel me zo afgedankt
Eline Stap - 13 sep 2020
Dag anna, wat een naar bericht heb je gekregen. Uit je verhaal maak ik niet zozeer op dat je dochter de aanleiding is, maar eerder dat er ergens een patroon is ontstaan waardoor jij het moeilijk vindt om je grenzen aan te geven. Want nee, niet alle vrouwen van 58 werken fulltime. En een huishouden hoef jij niet in je eentje te dragen, als er nog drie mensen wonen. Wat jammer dat er zo over je heen wordt gewalst als je zegt dat het je te veel wordt. Ik denk dat het voor jou verstandig is om de scheiding via een mediator af te handelen, zodat er eerlijk gekeken wordt naar een verdeling. En misschien kun je ook baat hebben bij een aantal gesprekken met b.v. de partijkondersteuner van de huisarts, om je op weg te helpen om voor jezelf te gaan staan. Want ergens heb je wel de kracht in je, anders had je hier je verhaal niet gedaan :) Veel sterkte.
Gert B - 3 dec 2020
Leuk om enkele dingen te herkennen. Mijn ex-vrouw ( 49 j) is ook een maand of 9 geleden vertrokken en dit na een relatie van 32 jaar. Ze had toen al 3 maanden een relatie met iemand op haar werk . De gast is 18 jaar jonger dan haar en heeft 2 kleine kinderen. Hij is eerst van zijn vrouw afgegaan. Ik heb de relatie toevallig ontdekt . Voor mij en onze 4 kinderen was dit een shock. Zij woont nu samen in een klein appartementje met hem. Enkel de jongste (dochter ) van 10 jaar gaat soms naar haar , de oudere jongens zijn altijd thuis. Ze is nochthans altijd een topvrouw en topmama geweest , maar ineens wou ze terug aandacht en aanbeden worden. Ze was de sleur moe en voelt zogezegd niets meer voor mij. Nochthans zijn er nog veel tranen gevloeid bij haar over de situatie. Voor mij,zeker in deze tijd was het emotioneel heel zwaar. Raar dat iemand zo ineens kan veranderen. We hebben nooit problemen gehad, daarom dat het zo hard en onverwacht aankomt. Ik functioneer weer, heb veel dingen moeten leren in het huishouden. En de oudere jongens ( 20, 18 en 16 ) helpen mij wel. Jongens die ze achterlaat door bij haar nieuwe partner te gaan wonen. Zij zien hun mama 1 uur per 2 weken. Nu wil ze mij helpen met het huishouden , strijk enzo... Allemaal zo moeilijk. Ik snap er niks van.
Karen - 9 feb 2021
Mijn verhaal is geen eenvoudig verhaal Het begon al voor zijn 40e: ander gedrag, motor willen kopen, tatoeage, het ouder worden dat 'ie naar vond. Intuïtief wist ik: dit is een midlifecrisis. Hem meerdere keren gezegd dat dit het waarschijnlijk is maar mijnheer wil zich er niet in verdiepen (van informatie kun je echt wat leren!) of dat de hormonen gecontroleerd kunnen worden. Maar hij zwijgt. Er is niets aan de hand met hem. Ik zie spoken. Ik ben gek. Ik heb heel veel steun gehad aan een midlufecrisisforum. Als partner van ... wordt je meegenomen in een achtbaan, uitstappen doe je niet gauw (een lang huwelijk, kinderen, koopwoning) en je moet zorgen dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Het wordt erger, vreemder gedrag, steeds minder aandacht voor alles (onderhoud huis, financiën, auto, relaties met onze drie kinderen en mij), vreemde karaktertrekken van hem worden duidelijker. Zo'n zeven jaar later gaat het echt slecht. Hij heeft een vrouw leren kennen via een buitenlands relatie- bureau. Wij gaan op mijn verzoek relatietherapie volgen. Daarna volgt er nog een buitenlandse schone. Hij had de keus: nog een keer samen in therapie en er echt voor gaan of scheiden. Er volgt nog een keer therapie. Het lijkt een tijdje goed te gaan maar alles wordt steeds extremer. Dit heeft ernstige psychische gevolgen voor mij. Ik raak mezelf ook helemaal kwijt. In 2013 is het onhoudbaar voor mijn jongste zoon. Er is geen ruzie in huis maar hij heeft wel last van de spanningen en er is geen sprake van een band met zijn vader. Bovendien kan ik zijn contact met een veel jongere vrouwelijke collega niet goedkeuren. Dat was voor mij de druppel ik vroeg de scheiding aan. Ik heb contact gehad met een juridisch maatschappelijk werker (een goede maatschappelijk werker is een aanrader!!) en ik heb hem mijn verhaal verteld. Hij raadde een mediator af omdat mijn ex-man geen prater is. Kan niets overleggen, hem treft geen schuld. Maar door aandringen van ex en omdat ik alles wilde proberen, heb ik dit toch gedaan. Één groot drama. Ik kreeg er een trauma bij. Dus eigen advocaat genomen. Ik kon met toevoeging omdat ik geen eigen inkomen heb. Hij wilde zonder ook al zei ik dat dat niet kon. Toen moest hij. Ik adviseerde hem nog om net zijn advocaat één vast bedrag af te spreken. Deed hij niet want hij neemt nooit wat van mij aan. (Het kwam uiteindelijk op een bedrag boven de €10.000,-) Anderhalf jaar later was ik eindelijk gescheiden omdat mijnheer niet meewerkte. Ik heb zelfs nog een viergesprek geprobeerd (de twee advocaten, hij en ik) en nog een gesprek met hem alleen!!! Natuurlijk schoonfamilie kwijt maar ook mijn eigen familie. Niemand geloofde in mij. Nog weer een paar maand later kreeg ik mijn eigen huurwoning. Eerst moet je je leven opbouwen en dat ging wonderwel goed. Ik had er zin in. Maar gaandeweg ontstond er een ander gevoel. Pffffieuw, ik heb het overleefd. Maar wat had ik dan overleefd? Iemand raadde mij het boek "Het verdwenen zelf" aan. Zoveel herkenning, griezelig gewoon. Ik ben zo gemanipuleerd, zo van mezelf afgehaald, tegen mezelf uitgespeeld!! Ik probeerde therapie te krijgen bij een psycholoog die met deze materie en ptss om kon gaan. Is niet gelukt. Het ging steeds slechter, ik werd steeds eenzamer en ik was ervan overtuigd dat ik een slecht mens ben. Ik heb me laten opnemen en heb daarna lange dagbehandeling gevolgd. Jongste zoon (17) moest naar papa en zodoende kwam ik weer met hem in contact. Hij was zoooooo lief, vol aandacht. Hij beloofde beterschap, had spijt van alles en hij zou alles anders doen, hij had er immers van geleerd. Ik heb na 3/4 jaar mijn huis opgegeven en we zijn weer samen gaan wonen. In het begin was het echt geweldig maar het werd stapje voor stapje als vanouds. Ik was zoveel redenen waarom ik hem heb verlaten vergeten. Maar die redenen bleken nog steeds te bestaan. Dus nu ga ik weer weg. Nu alleen, zonder zoon. Aan de ene kant voel ik me heel sterk maar het is zwaar, ontzettend moeilijk en nog eenzamer dan ik was. Ik slaap op een andere kamer, wacht al bijna een jaar op een huurwoning (maar als ik reageer op een woning, reageren er nog 300 of 400 anderen met mij) en je blijft verbonden met elkaar. Hij heeft het straks goed. Het hele huis heb ik weer netjes gemaakt, hoeft mij en zoon geen alimentatie meer te betalen en de lening voor zijn advocaat is hem kwijt gescholden. Ik begrijp jullie pijn, de dingen waar je tegenop ziet, de eenzaamheid. Maar wees je ook bewust van je trots, je moed en je kracht. Ik heb altijd mijn stijl en waardigheid behouden. Ik heb mensen wel de waarheid verteld. Mijn waarheid. Dat is me echter niet altijd in dank afgenomen. Maar ik kan mezelf recht aan blijven kijken in de spiegel. Ik geloof in mij.
Ineke - 7 mei 2021
Na een huwelijk van 37 jaar is het over en uit en zoals ik hierboven ook al las ik had dit 10 jaar eerder moeten doen maar altijd gedacht ik hou het wel vol maar dat was een illusie, nu wonen we nog in een huis en ik heb besloten om weg te gaan het moeilijke is om een sociaal huurwoning te krijgen aangezien mijn financiën bestaat uit pensioen en AOW, het aanbod is erg summier en de vraag is groot in onze stad verder geen buffer.en nu in Corona tijd is het sowieso erg zwaar en voel ik me vaak erg depressief. Kids wonen niet in de buurt en zodoende bestaat het contact alleen uit bellen en appen en sporadisch zien we elkaar wat dan weer heel fijn is en vitamientjes zijn om me verder door dit saaie bestaan te loodsen.ik ben nu 72 jaar actief geweest tot Corona alles in de war bracht ,als dirigent in een popkoor maar dat ligt nu stil. En deze periode heeft me veel negatieve energie gekost en nog. Ik wil graag in contact komen met mensen die alleen vriendschap voorop zetten om zodoende weer licht in de toekomst te zien ,want hoe lang is het me gegund om van het leven te gaan genieten. Maar ik heb zelfs veel moeite om naar buiten te gaan en zelfs iets te ondernemen. Conclusie : ik vind het zwaar en had mijn oude dag wel anders voorgesteld.
Anna - 6 mrt 2023
Na een relatie van 32 jaar besloot mijn partner mij volkomen out of the blue te verlaten. Wat heb ik diep gezeten. Ook al was ik al ruim in de 50 en had ik al van alles meegemaakt: deze pijn had ik nog nooit ervaren. Inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder en na het mezelf heruitvinden kan ik zeggen dat het me gelukt is het leven weer op te pakken. Keerpunt hierin was een reis 2 jaar na de scheiding. Vanaf dat moment ging het bergopwaarts. Inmiddels een nieuwe vriend en dat brengt ook regelmatig weer de oude pijn naar boven. Pijn omdat ik door hem ervaar hoe ik mezelf in de relatie van 32 jaar heb weggecijferd. En zie hoe het ook kan. Aan iedereen die na een lang huwelijk weer alleen komt te staan wil ik zeggen: je gaat diep. Heel diep….maar na een tijd merk je dat je weer je oude zelf wordt. Het kost tijd. Accepteer dat en vecht daar niet tegen