Tja schrijf het van je af want dat lucht op. Maar waar moet ik dan beginnen en wat moet ik dan schrijven?
Deze vragen spoken meteen door m’n hoofd. Maar goed ik ga mijn leven op papier zetten en wie weet word ik ooit nog eens een beroemde blogster met honderden volgers en kan ik mensen inspireren of behoeden voor fouten die ik gemaakt heb. Want ja, ik heb veel fouten gemaakt en wie de billen brand moet op de blaren zitten… Geloof me ik heb zo’n blaren dat ik soms niet kan zitten van de pijn.
Op het gebied van relaties ben ik een ramp
Ik ben Linda, 37 jaar en moeder van 2 prachtige, maar o zo aparte kinderen. Suzie 11 jaar oud, een lieve meid met dyslectie en PDD-NOS en Dex 8 jaar oud, een lief mannetje met een handboek nog dikker dan de dikke van Dale als gebruiksaanwijzingen. Lopen de dingen zoals hij dat verwacht dan is het een schat van een kind, maar loopt het net wat anders dan ploft de bom en is het huis te klein. Hier kom ik later nog wel eens op terug, maar in deze eerste blog gaan we het niet te zwaar maken.
Nu vraag je je natuurlijk af welke fouten heeft Linda gemaakt, want als je mega blaren hebt, dan heb je toch wat op je kerfstok staan. Nou laat ik als eerste even zeggen dat ik een net persoon ben met een goede baan, ik betaal netjes mijn rekeningen, heb respect voor de medemensen en hou me aan de wet. Maar op gebied van relaties ben ik een ramp…
De man van mijn dromen…
Het begon allemaal in oktober 2002, ik was een jong meisje van begin 20 en kwam tijdens een avondje stappen de man van m’n dromen tegen, 25 jaar, militair, knap, gespierd, groot en ook nog een vlotte babbel. M’n benen trilde en ik was op slag verliefd. De liefde was wederzijds en al snel hadden we dikke verkering (want op die leeftijd noem je dat nog zo). Ons geluk kon niet op, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en lief en leed met elkaar delen.
Alleen dat lief en leed met elkaar delen zag ik vaak anders. Maar door de roze bril die ik jaren gedragen heb pikte ik alles en deed ik alles om het hem naar zijn zin te maken. Vaak was hij dominant en zijn wil was wet, dat vond ik prima en daar ging ik in mee, heel lang. Totdat de emmer overliep en ik ging inzien wat een egoïstische man en vader hij was.
Ik wilde dat hij veranderde
Mijn roze bril was weg en irritatie en ruzie kwam ervoor terug en neem maar van mij aan dat er veel irritatie en ruzie was. Ruzies waarin ik vond dat ik gelijk had. Vrienden, werk, familie overal maakte hij ruzie.
Onze relatie was al zo slecht, dat ik bij iedere discussie of ruzie werd gestraft. De straf die hij me gaf was dagen niet met me praten, me dood negeren en communiceren via de kinderen. Verschrikkelijk, als ik eraan denk draait m’n maag er nog van.
Mijn man werd hard, kil en verbitterd. Tegen de kinderen was hij zelden lief en geduldig en ook zij hadden veel te verduren. Maar ik vocht door voor ons gezin, ik wilde dat hij veranderde en bleef met hem praten, uren lang en hij probeerde te veranderen maar viel telkens terug in de narcist die hij is.
Toen was het genoeg
En toen kwam die ene maandag in augustus waarin ik het gevecht heb opgegeven. Dit was een beslissing die ik vanuit mijn hart, gevoel en verstand heb gemaakt, maar door deze beslissing is mijn hele leven veranderd en vecht ik nu nog iedere dag. Ik ben nog altijd op zoek naar mezelf, naar rust en naar geluk want na bijna 2 jaar is dat er nog steeds niet. Maar ik blijf vechten en al zit ik nu zo diep en denk ik al maanden erger dan dit kan het niet worden. Nou geloof me het kan altijd erger…
Linda, 38 jaar en mama van Suzie, 11 jaar en Dex, 8 jaar. Ze is full time mama en werkt 32 uur per week voor een baas. Linda schrijft over haar scheiding van een dominante man en haar dagelijkse, hectische leven.
Irene - 12 nov 2019
Jeetje Linda ,ja ik merk ook best wel dat t oplucht om te schrijven ,en ook fijn dat mensen je verhaal lezen ,en weer lezen dat er ook anderen zijn die met je mee leven en of ook in een lastige situatie zitten ...sterkte !
Nathalie - 14 nov 2019
Hey Linda, het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Het idee om het op te schrijven lijkt me verlossend maar ik weet niet eens waar te beginnen. Een paar weken geleden heb ik een brief geschreven aan de vrouw, of beter gezegd het meisje, waarmee mijn narcist was vreemd gegaan. Nooit verstuurd, maar wat een ontlasting was dat! Na het schrijven besefte ik nog beter hoe dankbaar ik haar eigenlijk moet zijn. Ze heeft met mijn ogen geopend en met het zeer nodige zetje gegeven om voor mezelf te kiezen en te stappen uit mijn giftige huwelijk.
Narcist - 20 nov 2019
Goh alweer een Narcist..... Het lijkt erop dat 80% van de mannen Narcist is als je de blogs hier leest. Zou het niet kunnen dat nogal wat vrouwen de problemen niet bij zichzelf zoeken?