Op het gebied van straffen en belonen leven mijn kinderen in twee totaal verschillende huishoudens. In het huishouden van hun vader gaan ze heel anders om met straffen en belonen dan bij mij thuis. Nu de kinderen wat ouder worden vallen hen de verschillen ook op. Gelukkig kunnen ze goed schakelen tussen de verschillen en levert het op dit moment nog geen noemenswaardige problemen op.
Inhoud blog
Straffen en belonen bij mijn ex
In het huishouden van mijn ex krijgen onze kinderen regelmatig straf. Deze straf is vaak dat ze langer dan een uur in hun kamer op bed moeten zitten. Een enkele keer hoor ik dat ze strafwerk hebben moeten schrijven. Als ik aan mijn kinderen vraag wat ze hebben gedaan, vertellen ze dat ze bijvoorbeeld niet eerlijk zijn geweest, ruzie hebben gemaakt met elkaar of hun huiswerk niet op tijd af hadden. In mijn ogen kleine dingen, waar een behoorlijke straf voor wordt gegeven. Wat mij opvalt is dat ze deze straf vaak krijgen van de vriendin van mijn ex, hun bonusmoeder dus. Mijn ex geeft veel minder vaak straf. Na de straf volgt een gesprek met de kinderen in de hoop dat het een volgende keer niet meer gebeurt. Een beloning krijgen de kinderen in de vorm van een complimentje.
Straffen en belonen bij mij thuis
In mijn huishouden wordt er zelden straf gegeven. Ik doe dit alleen als ik het gedrag van mijn kinderen echt spuugzat ben en gelukkig is dat niet zo vaak. Als ze al straf krijgen dan zijn ze hun schermminuten van die dag kwijt en volgt er een goed gesprek met hen. Mijn vriend geeft de kinderen nooit straf. Dit laat hij volledig aan mij over, inclusief de gesprekken als hun gedrag niet oké is.
Ik ben meer van het belonen. Ik leg de nadruk op wat goed gaat. Ik geef complimentjes en soms een beloning in de vorm van een kwartiertje extra schermtijd, een extra snoepje of een extra knuffel en aai over hun bol.
Gedrag van mijn kinderen
Ik heb het gevoel dat het gedrag van mijn kinderen in beide huishoudens verschillend is. Het lijkt alsof ze bij hun vader wat alerter zijn en wat meer hun best doen om goed gedrag te laten zien, uit angst voor straf. Misschien is het ook andersom, zijn ze hier iets minder alert op goed gedrag, omdat ze weten dat ze toch vrijwel nooit straf krijgen… De waarheid zal wel in het midden liggen.
Verdrietig
De eerste keren dat ik hoorde dat mijn kind, in mijn ogen, een zware straf had gekregen van haar bonusmoeder, deed me dat veel verdriet. Ik vond de zwaarte van de straf niet in verhouding staan met hetgeen ze verkeerd had gedaan. Ze had haar kamer niet goed opgeruimd en na een waarschuwing moest ze bijna twee uur in haar kamer blijven. Dit stond zo ver van mijn eigen regels af. Deze straf heeft wel indruk gemaakt, want het opruimen van haar kamer gaat nu vrij vlot.
Gesprek met mijn ex
Ik vond het lastig om hierover het gesprek aan te gaan met mijn ex. Het zijn de regels in hun huishouden en mijn kinderen kennen die. Ze weten de grenzen. Daarnaast ben ik niet aanwezig geweest bij het voorval en hoor ik het verhaal alleen vanuit mijn kinderen. Als mijn ex deze straf had gegeven, dan was ik waarschijnlijk het gesprek aangegaan. Nu zijn vriendin de straf heeft gegeven vond ik het een stuk lastiger, vooral omdat zij de broek bij hen thuis aan heeft en verbaal sterk is. Ik had geen zin in een conflict met haar.
Gelukkig vertellen mijn kinderen vanuit zichzelf altijd eerlijk wat ze uitgevreten hebben en ben ik, zonder dat ik ernaar vraag, volledig op de hoogte. Ik heb het gevoel dat ze eerlijk zijn over hun eigen aandeel en kan daardoor een goede afweging maken of ik het gesprek wel of niet aan moet gaan als ze daar een behoorlijke straf hebben gekregen.
Nadenken
Door de verschillen in de twee huishoudens ben ik gaan nadenken over mijn eigen rol en regels. Ben ik niet te makkelijk? Komen mijn kinderen niet te makkelijk weg met onacceptabel gedrag? Mijn conclusie is dat ik blij ben met hoe ik het doe: Het gesprek aangaan met mijn kinderen als ze over mijn grens heen gaan en pas als dat geen effect heeft straf geven. Ik ben van mening dat een positieve benadering het beste werkt. Een complimentje, een extra knuffel, een extra snoepje of kwartiertje extra gamen motiveert hen om zich (meestal) keurig te gedragen en toch af en toe ondeugend te kunnen en mogen zijn!
Lees ook de andere blogs van Judex.
REAGEER OP DEZE BLOG