In onze gratis vragenrubriek kregen we een vraag binnen over de problematiek van pubers en een samengesteld gezin.
Ik heb eens een vraagje. Wij zijn nu reeds bijna 3 jaar een nieuw samengesteld gezin ik heb het heel moeilijk met de kinderen van mijn vriend. Ze komen een week bij ons en een week bij hun mama. Wij hebben er gewoon niks aan te zeggen. Ze negeren alles wat we vragen of zeggen. De oudste is nu 17 jaar en de jongste 13 jaar het enige wat ze hier doen is met hele dagen op hun bed liggen. Agenda, boeken mogen we niet vragen of het is hier ruzie. Leren doen ze ook niet gewoon geen boek doen zij open. Voor hun vader hebben ze geen respect, ze bekijken hem nog niet. Zijn zij nog verplicht om te komen? De oudste wilt niet meer, is echt zijn willetje aan het uit werken dat hij niet meer moet komen maar op deze manier is dit niet meer te doen. Maar ja, bij mama mogen ze volledig hun zin doen. Zij heeft er zelfs schrik van en laat ze maar met hele dagen op hun bed liggen en daarmee is ze op haar gemak. Wat kunnen wij hieraan doen en als wij zeggen op deze manier hoeft het niet meer voor ons zijn we dan verplicht van alimentatie te betalen ?
Nellie Timmermans van Stief-gezin.nl geeft antwoord:
Ik kan me voorstellen dat dit allemaal veel ellende geeft en dat je vaak denkt: zo hoeft het niet meer….
Maar!! Het blijven zijn kinderen en uiteindelijk kun je toch niet zonder je eigen kinderen. Ik denk dus NIET dat je het contact moet verbreken.
En ook al zou je dat wel doen: je blijft alimentatie betalen. Vader blijft nl. verantwoordelijk omdat het zijn kinderen zijn en blijven, wat je ook doet.
Ik denk wel dat er dringend hulp nodig is bij jullie, en ik zou jullie graag helpen. Als je dat overweegt, sluit dan snel een aanvullende verzekering af, dan krijg je een deel vergoed.
Hierbij de aangesloten verzekeringsmaatschappijen : https://www.de-nfg.nl/images/NFGvergoedingen/20181114NFGvergoedingenoverzicht2019versie1.1.pdf
Kijk ook gerust eens op mijn website en lees de columns: www.stief-gezin.nl.
Maar mocht je daar absoluut niet voor open staan, dan zou ik adviseren: Ga desnoods naar een andere stiefplancoach. Die zijn ook niet altijd aangesloten bij de NFG en dus wordt er niks vergoed, maar dat is jullie keuze.
Als je dat ook niet wilt kan ik je toch wel wat adviseren, maar ik denk dat het wel moeilijk wordt om dit uit te voeren zonder hulp.
Allereerst is het verstandig dat de VADER (jouw vriend dus) strenger gaat optreden. Ik vrees dat dit al moeilijk voor hem gaat worden. Consequent, dus zeggen wat je doet en doen wat je zegt.
Begin met kleine dingen. Maak afspraken. Om een voorbeeld te geven:
Vader zet iedereen bij elkaar en HIJ neemt het woord (niet jij!!). Hij zegt dat hij iets belangrijks te bespreken heeft. Hij laat iedereen zijn telefoon, boek etc. wegleggen. Maak het spannend, dan luisteren ze beter. Dit mag gewoon op vriendelijke (maar besliste) toon gezegd worden.
Vader zegt dat hij veel om zijn kinderen geeft, erg veel van ze houdt en ze nooit kwijt wil, maar dat zoals het NU gaat het niet langer kan. Jij blijft gewoon erbij zitten en luistert mee, ook met een vriendelijk en open gezicht.
Vader zegt dat de kinderen mee mogen denken, maar dat er afspraken moeten worden gemaakt.
Tevoren heb je al nagedacht over die afspraken, bv. “wij willen fatsoenlijk behandeld worden, dus als wij een vraag stellen, krijgen wij voortaan een antwoord en géén grote mond”. Ook dat moet VADER dan weer zeggen, niet jij!
Praat niet over de situatie bij moeder, dat doet niks ter zake, het gaat erom dat het bij jullie zo hoort te gaan. Als de kinderen beginnen over hoe het bij moeder gaat, kap dat af: hoe het bij moeder gaat is prima, jullie willen het zo!!
En verwacht van hen allemaal apart een antwoord. Wacht net zo lang tot ze allemaal om de beurt “ja” hebben gezegd en dan zeg je dat dit een goede afspraak is en dat je blij bent dat ze zo goed hebben meegewerkt, ook al lijkt het niet veel. Stel ook iets leuks in het vooruitzicht voor de lange termijn. Hier in de buurt stel ik vaak voor: als we het allemaal hier weer gezellig hebben dan gaan we over een half jaartje een dag naar De Efteling (of iets dergelijks), ook afhankelijk van de leeftijd van de kinderen. Maar blijf benadrukken dat je van hen óók iets verwacht. Het lijkt weinig, maar het is een mooi begin. Vader zegt dat hij verwacht dat het daardoor gezelliger zal zijn en geen gemopper en dat dat toch ook voor de kinderen zelf veel leuker zal zijn. Vertel ook dat je over een of twee weken weer bij elkaar komt en dat je dan hopelijk iets leuks kunt vertellen. Dat maakt ze nieuwsgierig.
Als er dan tussendoor toch een grote mond wordt gegeven (en reken erop dat dit vast nog wel gebeurt), dan zegt vader: we hebben een afspraak. Daar wil ik jou aan houden, dus zeg het eens op de goede manier! En dan net zo lang RUSTIG BLIJVEN wachten tot het op een fatsoenlijke manier gezegd is. Niet boos worden, ook al is dat moeilijk, maar WEL vastberaden. Blijf vooral rustig, en wordt niet boos! Ze moeten iets nieuws leren, dat is moeilijk.
Geen twijfel, vastberaden blijven, maar rustig!! Zijn ze de helft van de tijd bij jullie, ga dan één of twee weken later praten (weer met de hele groep) over hoe het gegaan is. Weer: niet boos worden. Ook niet het gedrag van het ene kind met het andere vergelijken, maar in het algemeen zeggen hoe het is gegaan en probeer zo positief mogelijk te zijn.
Bijvoorbeeld: “Het was al een stuk gezelliger in huis, ik merk dat jullie al je best hebben. Soms is het nog niet goed gegaan, maar daar gaan we samen aan werken”. (Ook al is het maar weinig veranderd, benadrukken wat goed gaat is altijd beter dan gemopper)
En zorg dat er daarna wat lekkers op tafel komt, of doe iets wat ze gezellig vinden. En zeg ook dat dit een beloning is omdat ze hun best hebben gedaan. En als je vindt dat iemand niet zijn best heeft gedaan, laat hem/haar toch meeprofiteren van de gezelligheid. Op den duur wil hij/zij geen spelbreker zijn.
Vraag hen hoe je ze kunt helpen dat ze het NOG BETER kunnen doen. Geef degenen die het echt een stuk beter hebben gedaan een extra complimentje.
Dit alles moet vader doen, jij mag natuurlijk wel zorgen voor de lekkere dingen. En complimenten geven dat mag jij zeker ook doen. Doe dat ook!!
Ik denk dat je er van schrikt dat je ZOVEEL moet doen om één klein dingetje te veranderen. Maar iets wat zo verschrikkelijk uit de hand is gelopen kun je maar in kleine stapjes ombuigen. Als je dit kunt veranderen kun je allerlei dingen veranderen, maar alles ineens, dat gaat nu eenmaal niet. En ik kan me best voorstellen dat je geen zin hebt om alsmaar vriendelijk te zijn. Want natuurlijk ben je boos en zeeeeer geirriteerd, heel begrijpelijk, maar als je ZELF onvriendelijk bent kun je verwachten dat er onvriendelijk wordt gereageerd. En bovendien: als het al ietsje beter gaat wordt het steeds gemakkelijker om de andere dingen (stap voor stap) te veranderen. Ze hebben dan gezien dat het ook voor hen veel fijner is. En jullie kunnen makkelijker het geduld bewaren, omdat je vooruitgang ziet. Het is dus vooral in het begin echt heel moeilijk voor jullie, en ik denk echt dat jullie goede ondersteuning hierbij kunnen gebruiken, van iemand die er verstand van heeft.
Nog iets: als het even wat minder gaat, verlies niet de moed, want dan ga je weer mopperen. En hoe begrijpelijk dit ook is, mopperen levert alleen maar NOG slechter gedrag op!
Ik weet niet of jij zelf ook kinderen hebt en als dat zo is zullen zij er ook last van hebben dat het allemaal zo gaat. Maar bedenk wel: kinderen zijn niet lastig omdat ze vervelend WILLEN zijn. Dat kan wel zo lijken!! Maar kinderen zijn vaak lastig omdat ze ergens niet gelukkig mee zijn. Ze zijn vaak ontevreden en ongelukkig. Ze hebben dus een reden voor hun gedrag, maar kinderen zijn moeilijk in staat dat te benoemen. Dat wil absoluut niet zeggen dat je vervelend gedrag maar goed moet vinden, hoor!! Maar je helpt kinderen het beste door ze aan te leren hoe de dingen moeten en dat ze dan zelf merken dat het veel gezelliger wordt.
Ik hoop echter dat jullie hulp vragen en liefst bij mij, want ik ben ervan overtuigd dat ik jullie zeker in de beginperiode veel kan bieden. Ik wens jullie veel wijsheid en sterkte toe.
Denk eraan : alle begin is moeilijk. Dat begin had er 3 jaar geleden moeten zijn, dat kun je niet in een week inhalen.
REAGEER OP DEZE BLOG