Het was mij in al die jaren eigenlijk nooit zo opgevallen totdat ik haar op een doordeweekse dag zag, toen ze de voordeur voor mij opendeed omdat ik onze dochters kwam ophalen. Op dat moment viel het mij duidelijk op en vroeg ik mezelf met stomme verbazing af hoe het kwam dat mij het al die jaren dat we samen zijn geweest nooit was opgevallen. Blijkbaar had ik er overheen gekeken en had ik daardoor altijd een ander plaatje van haar gehad.
Het plaatje dat ik van haar had
Het plaatje dat ik van haar had, het plaatje dat ik van haar kreeg op de allereerste avond dat ik haar zag, in de gezellige buurtkroeg waar ik wel vaker kwam. Het plaatje van een damesfiets met één fietstas, een legergroene lentejas, een tijdloze blauwe spijkerbroek, een strak t-shirt met hoofden erop waaronder een gekleurd iets met lange mouwen. Het plaatje van lichtbruin schouderlang haar, groen-grijze ogen, weinig make-up, weinig opvallende sieraden, verlegen, goed praten en luisteren, mij op mijn gemak stellen en een warme glimlach. Ik bleef mij verbazen over de overeenkomsten tussen ons, onze levens en onze persoonlijkheden die erg veel op elkaar leken.
Een gedeeld leven
Tussen die allereerste ontmoeting en die ene keer kortgeleden dus toen ze op een doordeweekse dag de voordeur voor mij opendeed zit ruim 12 jaar. Twaalf jaar van een gedeeld leven. Eerst als smoorverliefde ’tieners’ toen we nog apart woonden, later als vriend en vriendin. Een vriendin waar ik enorm trots op was en met heel mijn ziel van hield. Daarna gingen we een gelukkig familietje spelen, we verhuisden van de stadse flat naar het dorpse rijtjeshuis. En de tijd die we kregen toen onze familie drie man groot werd, en later zelfs vier man groot. Maar ook het leven samen toen ik je langzaam bij me vandaag zag drijven, werk, familie en huis werd mij allemaal te veel, mijn opnames, onze groter wordende problemen, het uit elkaar gaan, het langzame herstel daarna met die ontelbare valkuilen. Al die tijd van ruzies toen we eindelijk uit elkaar waren en de tijd dat we er maar geen oplossing voor konden vinden.
Die oplossing hebben we inmiddels, ik heb mij voor het eerst kunnen laten horen, voor het eerst worden mijn grenzen, wordt mijn mening, word ik als mens geaccepteerd. Er is voor mij net zo veel ruimte als voor haar. Zij heeft eindelijk aan haar deel van onze problemen heeft gewerkt, ze is veranderd. Nu kunnen wij na 12 jaar eindelijk voor het eerst samen ouders zijn voor onze dochters.
Ik zag niet meer mijn vriendinnetje
Op het moment dat zij de deur open deed viel het mij op dat zij oud geworden was, grijs geworden. Voor het eerst zag ik de imperfecties in haar gezicht en hoorde ik haar voor het eerst bij bepaalde klanken slissen. Ik zag dat ze steeds meer op haar moeder ging lijken zowel mentaal als fysiek. Ik zag eindelijk de ware zwaarte van haar tekortkomingen, ik zag hoe de lijst met redenen waarom we niet bij elkaar hadden gepast langer en langer werd. Ik keek voor het eerst mijn ex-partner in de ogen en ik zag niet meer mijn vriendinnetje.
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG