Het is een heel gek gevoel dat ik op het moment heb, een gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad. Een bijzonder moment eigenlijk, na 8 jaar relatie en nu al meer dan vier jaar uit elkaar, had ik vandaag eindelijk het lef en de manier gevonden waarop ik voor de eerste keer weerstand kon bieden aan de verbale en emotionele manipulatie door mijn ex-partner.
Volledig afhankelijk
In de maanden voordat wij uit elkaar zouden gaan was het de psychiaters en psychologen die mij behandelden al duidelijk opgevallen tijdens een gezamenlijk gesprek met mijn ex. Dat hebben ze als volgt vastgelegd in mijn medisch dossier: “Patiënt lijkt volledig afhankelijk te zijn van partner.” Want inderdaad, ik was die enorme goedzak die door het dolle heen was met een mooi vriendinnetje, voor wie de relatie het allerbelangrijkste was, die haar maar al te graag wilde pleasen en alles daarvoor uit de kast haalde, die zichzelf regelmatig wegcijferde en die alles over had voor de relatie. En dat alles omdat ik diep van binnen veel te bang was om haar kwijt te raken, om weer alleen te zijn.
Zij praat als brugman
Zij is iemand voor wie alles om haar draait, alles draait om het krijgen van haar zin en daarvoor gooit zij alles in de strijd. Zij is iemand die zichzelf perfect vindt, nooit fouten maakt. En mij en iedereen om haar heen daarvan kan overtuigen omdat zij praat als brugman. Heer en meester in de communicatie waardoor ze dingen verbloemt, anders voordoet komen, mij op het verkeerde been zet, fouten op mij af schuift, of voor haarzelf alles recht kon buigt waardoor zij mij altijd verbaal de baas bleek.
Emotionele chantage
Maar de enkele keren dat dat niet werkte stapte ze zonder scrupules moeiteloos over op emotionele chantage waardoor ik, al moegestreden van de woordenwaterval, en omdat ik haar niet verdrietig kon zien, haar uiteindelijk altijd wel haar zin gaf. En waardoor zij altijd kon blijven verbloemen van binnen verschrikkelijk bang en onzeker te zijn.
Jaren verstreken, tijd waarin ik steeds minder weerstand ging bieden, steeds sneller van de strijd af wilde omdat ik er achter kwam dat er voor mij toch geen enkele manier was om gelijk te krijgen, om mijn zin te krijgen. Mijn rol als persoon werd steeds kleiner, mijn grenzen werden steeds verder opgerekt en zij werd uiteindelijk allesbepalend. Uiteindelijk zocht zij de reden van alle problemen tussen ons uitsluitend bij mij en beëindigde uit pure frustratie de relatie.
Durf om voor mezelf op te komen
Nu vier jaar na die beëindiging zijn we allebei veranderd. Ik heb mezelf en mijn grenzen leren kennen. Ik heb de durf gekregen om voor mezelf op te komen. Ik heb mijn grenzen en krachten leren kennen waardoor ik iemand ben geworden om trots op te zijn. En zij, zij is iemand geworden die heeft moeten toegeven ook fouten te hebben gemaakt en zij heeft naar mij leren luisteren, waardoor ik vandaag voet bij stuk kon houden, haar woordenwaterval kon pareren, niet onder de indruk was van haar emoties en precies wist wat ik moest zeggen om te krijgen wat ik wilde.
Erg onwennig is dit moment, maar dat geldt vast ook voor haar.
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG