Zoals jullie weten was mijn grootste droom om een gezinnetje te hebben, om papa te mogen worden. Het zal jullie dan ook vast niet verbazen dat ik in de beginjaren van het papa-zijn, bijna automatisch het grootste deel van de zorg naar mij toe heb getrokken. Omdat ik er goed in was maar ook omdat ik het heel erg leuk vond! Een flesje melk om 3 uur ’s nachts? Ik stond te stuiteren naast mijn bed! Een spuitluier? Ik stond met een grote grijns te poetsen! The sky was the limit omdat het leek alsof ik er eindeloze energie voor had.
Ik brandde op
Maar in de jaren die daarop volgden, helemaal tot op het moment van de relatiebreuk en mijn uiteindelijke verhuizing, brandde ik ongemerkt langzaam maar zeker op. En toen ik eenmaal weer op mezelf woonde bleek ik tot mijn grote schrik in een nachtmerrie te zijn beland. Ik wilde het liefst mijn dochters zo veel mogelijk om mij heen hebben, maar tot mijn grote verdriet moest ik concluderen dat ik niet meer energie over had dan voor één enkel avondje per week en dan ook nog eens apart.
Een wankel evenwicht
Gelukkig hebben we dat in de afgelopen vier jaar, langzaam maar zeker, uit weten te bouwen tot ongeveer 40% van de week. Dit gaat goed, maar hier moet ik eerlijk bij aantekenen dat ik de rest van mijn leven daar helemaal op af heb moeten stemmen. Om zo veel mogelijk van mijn energie aan de zorg voor mijn dochters te kunnen besteden, de huishoudelijke taken bij te houden en zelfs nog wat energie over te hebben om leuke dingen voor mezelf te doen betekent automatisch dat ik geen energie meer heb om te kunnen werken, dat lukt simpelweg niet.
Ik heb nu mijn leven zo goed ingeregeld dat ik alle taken kan doen maar ik weet ook dat het een wankel evenwicht is. Ik moet constant in de gaten blijven houden waar ik mijn energie elke dag aan besteed en ik moet uitkijken om uit enthousiasme te veel hooi op mijn vork te nemen, want dan gaat het mis en kan het wankele evenwicht zo als een kaartenhuis in elkaar storten. Zo weten mijn dochters dat ik regelmatig moe ben, veel dingen vergeet, of ‘nachts ondanks de slaapmedicatie klaarwakker in de huiskamer kan zitten lezen. Ze snappen inmiddels dat ik, op de momenten dat het misgaat, teveel hooi op mijn vork heb genomen en het logeren, andere afspraken of uitjes zo maar niet door kunnen gaan.
Ik zou zo graag meer energie hebben
Het liefst zou mijn dochters 50% van de tijd bij mij hebben, zou ik graag vaker leuke dingen met ze gaan doen buitenshuis, naar evenementen gaan of simpelweg meer bij familie op bezoek te gaan, in plaats van rustige dingen in de speeltuin achter het huis te doen of spaarzaam op visite gaan, maar dat lukt mij jammer genoeg niet. En dat frustreert mateloos omdat ik maar al te graag anders zou willen.
Maar ik blijf dan altijd naar de toekomst kijken waarin het zo maar mogelijk zou kunnen zijn dat mijn energie/draagkracht zo maar eens gegroeid zou kunnen zijn!
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG