Ze mailde mij dat zij onder de indruk was van hoe ik het als vader deed 🙂 Deze mail kreeg ik van de orthopedagoge van mijn jongste dochter die onderzoek bij haar deed naar mogelijk ASS. Stomverbaasd wil ik het nog net niet noemen, maar ik heb wet met open mond naar die mail zitten staren omdat het niet tot mij door wilde dringen. Omdat het enige waar ik tot op dat moment mee bezig was: Doe ik het wel goed genoeg als vader?
Onbereikbare vader
Ik ben opgevoed in een streng christelijk gezin met een ouderwetse vader (1940) die grotendeels voor mij onbereikbaar was omdat hij altijd leek te vluchten in zijn werk en de opvoeding en huishouden overliet aan mijn moeder. Daarnaast had ik nog twee veel oudere broers. Tegenwoordig zouden wij alle vijf hoog scoren op ASS, maar daar was in de jaren ’80 geen oog voor en dat is jammer omdat dat dat een flinke wissel heeft getrokken op ons gezin, mijn opvoeding, mijn hele identiteit.
Achterstand
Daar heb ik een grote achterstand door opgelopen die ik pas 25 jaar later ingehaald heb maar waar ik al die jaren een hoge prijs voor heb moeten betalen. En laat ik duidelijk zijn, daar geef ik mijn ouders niet de schuld van. Ik ben er van overtuigd dat zij ook hun uiterste best hebben gedaan, maar dat zij ook gewoon beperkt werden door hun eigen opvoeding en de beperkingen van ASS. Er werd goed voor mij gezorgd, maar ik werd niet opgevoed, klaargestoomd voor de échte wereld en zij konden mij niet goed begeleiden op sociaal-emotioneel vlak.
Ik wil ze al mijn levenslessen meegeven
Ik weet dus voornamelijk heel goed hoe ik absoluut niet wil zijn als vader voor mijn dochters. Daardoor ben ik misschien wel in plaats van de afwezige opvoeder en niet opvoedende vader, die mijn vader altijd was, een te aanwezige en zich te veel met de opvoeding bemoeiende vader geworden. Omdat ik er absoluut zeker van wil zijn dat ik mijn dochters wel kan klaarstomen voor het leven zodat zij uiteindelijk op eigen benen kunnen staan, wil ik hen wel op sociaal-emotioneel vlak ondersteunen onderweg naar hun volwassenheid. Om er zeker van te zijn dat zij al die levenslessen, die ik door schade en schande heb geleerd, wel van huis uit meekrijgen.
Zorgen over de toekomst
Of ik het wel goed genoeg doe? Hoe ik het beter kan doen in de toekomst? Ik besef mij, in tegenstelling tot mijn ouders, heel goed dat ik door mijn ASS op emotioneel vlak tekort zou kunnen gaan schieten in de opvoeding. Nu ze nog klein zijn, zijn hun emoties voor mij nog goed te begrijpen, maar hoe zal dat later zijn als ze groter zijn? Of hoe moet dat met mijn oudste dochter die qua emoties sprekend op mijn ex-partner lijkt? Ik doe mijn best en probeer zo veel mogelijk bij te leren, maar ik weet ook dat er altijd dingen zullen blijven die ik niet zal kunnen leren of begrijpen.
En daar, daar maak ik mij nu al zorgen over, dat ik mijn dochters niet alles kan bieden wat zij nodig zullen hebben. Maar zo’n mailtje doet mij beseffen hoe goed ik het op dit moment doe als vader!
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG