Ik ben Barbara. Inmiddels ben ik 45 jaar. In mijn studentenhuis werd ik verliefd op mijn jongere huisgenootje. Hij leek de liefde van mijn leven. Na vele life-events waaronder de geboorte van onze twee heerlijke dochters, zijn we inmiddels, na 24 jaar samen, toch uit elkaar gegaan. Wat een verdriet.
Uit elkaar
Wat een hel om deze beslissing te nemen. We hadden al langer onze ups en downs natuurlijk. Dat hoort erbij. En elke keer kwamen we er weer doorheen met een nieuw event in het vooruitzicht. De laatste jaren lukte dat niet meer. Dat lag niet direct aan mij of aan mijn ex. We hebben het hardnekkig geprobeerd maar na een jaar relatietherapie volgde onze gezamenlijke conclusie:’’ We zijn te veel uit elkaar gegroeid”. We hadden zo hard geprobeerd om ons te schikken naar de ander dat we onszelf een beetje kwijt waren geraakt.
Samen hebben we uitgesproken wat we belangrijk vinden en hoe en wanneer we het de kinderen moesten vertellen. We hebben afspraken gemaakt en wederzijdse verwachtingen uitgesproken. Dit gesprek was heel heftig maar verliep goed. De teleurstelling in onze omgeving was enorm. Wij waren ieders grote voorbeeld. Mijn familie is dol op mijn ex en ik ook op zijn familie. Andersom ook.
Ik heb mijzelf nog steeds niet hervonden maar door uit elkaar te gaan is de enorme spanning weggevallen en kon het echte rouwen en voorzichtig herstellen beginnen. Beiden hadden we sterk het verlangen weer trouw aan onszelf te zijn in plaats van trouw aan elkaar.
Scheidingsritueel
Nu een tijd later is de wederzijdse irritatie wat weggevallen en neig ik ernaar om te twijfelen. Hebben we er wel goed aan gedaan? Waarom mis ik hem zo? En ik weet dat het onvermijdelijk was. Dit hoort erbij deze pijn.
Juist nu helpt mij de vorm waar we voor gekozen hebben. We willen het respectvol en met compassie doen. We gaan op onze voormalige trouwdag ons scheidingsritueel doen en vieren dan op 1 juli onze Trouwaanmijzelfdag samen met de kinderen. Dan spreken we uit naar elkaar en in het bijzijn van onze dochters wat wij zorgvuldig hebben voorbereid. We richten ons eerst tot elkaar en daarna verwoorden wij onze blijvende rol als ouders. Alles zal gaan op een positieve constructieve wijze waarbij we verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen aandeel. Dit voornemen houdt mij nu al weken alert op de wijze waarop ik mijzelf verwoord naar mijn ex en naar mijn kinderen maar ook naar mijn omgeving. Ik voel wanneer ik neig te verzuren en in mijn slachtofferrol schiet. Ik stuur sommige berichten niet op, ik neem soms bewust mijn telefoon niet op of ontwijk bepaalde vragen wanneer ik in een negatieve bui ben. Dit helpt. Het lukt niet altijd maar het helpt. Als een soort mindset een commitment naar elkaar.
REAGEER OP DEZE BLOG