Wat heeft autisme met mijn huwelijk gedaan? Cathy blogt

Wat heeft autisme met mijn huwelijk gedaan? Één ding weet ik heel erg zeker: mijn huwelijk had er absoluut anders uitgezien als mijn ex geen autisme had of had erkend dat hij ook een rol speelde in het mislopen van ons huwelijk.

Omdat ik geen psychiater of psycholoog ben, mag ik die diagnose niet stellen. Ik heb er ook heel lang aan getwijfeld. Maar als het geen autisme is, zou mijn ex écht een heel gemene man zijn en dat kan ik ook niet geloven. Mijn gevoel, waar ik toen al niet meer erg op vertrouwde, zei me dat het een vorm van onmacht was, wat hem zo gemeen maakte. In mijn werk had ik dagelijks te maken met autisme, ADHD en andere problemen. Had me daarnaast in autisme verdiept vanwege het autisme van onze dochter. Daarom denk ik dat ik wel kan zeggen dat mijn ex een vorm van autisme heeft. Maar dat wist ik in het begin natuurlijk nog niet. Terugkijkend heb ik het mijn ex onbewust en onbedoeld ook best moeilijk gemaakt en had het autisme veel invloed op ons leven samen.

Iemand met autisme hecht veel aan een vaste structuur en voorspelbaarheid. Ze zijn weinig flexibel tot star. Ik was een spontaan en enthousiast mens, ik kon spontaan plannen maken om er op uit te trekken. Die plannen werden alleen niet enthousiast ontvangen, er waren altijd meer redenen om het niet te gaan doen. Op den duur verdween mijn enthousiasme langzaam maar zeker. Het feit dat je met kinderen flexibel moet zijn, in gaan op wat ze nodig hebben op dat moment, plannen moet kunnen aanpassen en dergelijke, zorgde er langzaam maar zeker voor dat ik dat steeds meer alleen moest doen. Mijn ex werd steeds minder flexibel en trok zich steeds meer terug. Ik hoopte zo samen oud te worden, dus voelde me daar in de steek gelaten. Waarschijnlijk voelde hij dat ook zo en werd daar niet ook niet vrolijker van. Het leven met kinderen was ook gecompliceerder dan toen we nog samen waren. Vermoedelijk was de aanpassing aan dat leven teveel gevraagd. Het lukte hem niet.

Iemand met autisme ziet ook niet wat zijn eigen aandeel is in situaties, vooral als die situaties mis lopen, voelt hij zich slachtoffer en de anderen zijn de veroorzakers. In de ogen van mijn ex maakte ik zijn leven moeilijk, ik was de oorzaak van veel stress. Ik met mij spontane ideeën en veranderende plannen. Een belangrijk onderwerp daarin, waar mijn huwelijk zeker op gestrand is, is het feit dat de kinderen niet bij hun vader wilden zijn. Vooral mijn dochter voelde zich niet fijn bij haar vader. Mijn ex gaf mij daarvan de schuld. Ik verwende de kinderen veel te veel, daarom wilde ze natuurlijk veel liever bij hun moeder zijn. Hij zag niet dat zijn negatieve gedrag, het gemopper, het zuchten en steunen, het steeds corrigeren, voor de kinderen niet fijn voelde. Hij was alle dagen boos op mij. Hij schold me uit, behandelde mij respectloos en maakte de ene denigrerende opmerking na de ander. Ik deed in zijn ogen alles fout. Had niet genoeg aandacht voor hem, voor het huishouden, voor alles. Ik voelde me steeds kleiner en kleiner, geloofde niet meer in mezelf, vertrouwde niet meer op mijn gevoel en intuïtie. Voelde me waardeloos. Ik geloofde op den duur ook dat ik het helemaal niet goed deed.

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze was erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.