En daar zit ik dan. Gescheiden te zijn.
Ik heb net een nieuwe functie die in deze fase van mijn leven veel beter bij me past dan mijn oude taken. Het heeft jaren geduurd voor ik duidelijk kon maken dat ik me niet meer gelukkig voelde in mijn werk. Tussen het moment dat er nieuw perspectief kwam en het ook concreet werd, zat bijna een jaar. Eigenlijk moest ik allebei de functies blijven vervullen: dat bleek al snel niet te passen. Niet qua inhoud en zeker niet qua tijd. Het duurde even voor dit ook tot de werkgever doordrong. Inmiddels wordt er gelukkig gekeken naar het overdragen van afgebakende taken die mij al lang niet meer bevallen. Er zijn nog wat interne verplaatsingen nodig maar mijn nieuwe werkplek is letterlijk in zicht en een laptop is in bestelling zodat ik die, net als mijzelf, mobiel kan inzetten op diverse plekken binnen de organisatie.
En thuis: iedereen is gezond en de sfeer is over het algemeen goed. Met twee pubers in huis is het blijkbaar iets uitzonderlijks dat er veelal begrip is voor elkaar en dat er wordt gesproken over uiteenlopende onderwerpen. De jongste zit veel beter in haar vel dan ze gedaan heeft en is op school steeds beter in staat voor zichzelf op te komen. Het meisje dat nog niet zo lang geleden het liefst in mijn broekspijp kroop om daar niet meer uit te komen, is getransformeerd. En dat doet haar, en mij, zeer goed. Ze heeft grootse plannen voor na de middelbare school en ik help haar die dromen praktisch te bekijken zodat tegen die tijd duidelijk is of wat ze denkt te willen een goede fundering heeft.
Daarnaast zijn er zorgen: de oudste doet het weer niet goed op school al zegt hij ‘wel op zijn plek te zitten’. Straffen, belonen en motiveren hielp jaren terug al niet. Toch brengt hij zoveel tijd achter de laptop door dat ik, ondanks zijn leeftijd, weer een eindtijd voor de avonduren heb gesteld. Op die manier heb ik er na die tijd geen last meer van want dan is de laptop beneden en hij boven. Wat de rest van de dag en school betreft zal hij, nu hij in leeftijd bijna volwassen is, moeten gaan beseffen dat hij echt zelf verantwoordelijkheid is voor zijn gedrag. Hij heeft de neus al vaker gestoten maar wellicht moet het eerst nog harder voor het tot hem doordringt…
En dan is daar de papa van de kinderen. Dat het contact met hem minimaal is vinden ze ‘wel prima zo’. Of dit inmiddels hun echte gevoel is of een modus waarin ze zich bevinden is mij op het moment onduidelijk. De jaren die wat hun vader betreft gekenmerkt werden door verhalen vol onbegrip; tranen; gekwetstheid; het gevoel niet (h)erkend en gekend te worden zijn nog niet voorbij. Ze hebben diepe sporen getrokken, niet enkel bij hen maar ook bij mij. Ik kan in deze niets anders bijdragen dan luisteren en troosten en met alle moeite van de wereld onpartijdig proberen te blijven.
Klein detail is nog de rechtszaak. Ondanks het artikel in het convenant dat bij geschillen waar we samen niet uitkomen een tussenpersoon moet worden ingeschakeld, is ex naar een advocaat gegaan. Na mijn contact met een mediator mag ik, nu ik het ingediende verzoekschrift via de griffie heb ontvangen, een afspraak maken met een advocaat die mijn verweer op zich neemt. Doel mijnerzijds: duidelijkheid en rust.
Want daar zit ik nu: met een betere en leuke werkplek in zicht; twee hartstikke lieve kinderen en een heel erg lieve vriend die me op alle fronten bijstaat ben ik moe. Zo moe dat ik niet kan slapen; zo moe dat ik me ziek heb moeten melden. Zo moe van alles dat de tranen me om niks in de ogen springen. Zo moe dat ik op de opleiding die ik met veel plezier ben gaan volgen regelmatig moet afhaken. Zo moe dat ik opzie tegen dingen die ik anders leuk vind maar me nu te veel en te druk zijn. Zo moe dat ik zelfs mensen die oprecht menen dat ik bij hen mijn verhaal even kwijt mag afwijs. Het is vooral: nu even niet.
Het komt allemaal wel weer goed. Het eind is in zicht op diverse fronten. Alleen bevalt de weg die ernaar toe leidt, me op dit moment niet zo. Uiteindelijk komt het allemaal goed.
Ze is al lang lid van onze community en vertelt over haar leven als gescheiden vrouw.
REAGEER OP DEZE BLOG