Ik ben nu al een paar jaar co-ouder. Informeel al zo’n tweeeneenhalf jaar. Formeel iets korter. Het is een pad met vallen en opstaan. Er wordt veel over co-ouderschap geschreven en er zijn vele meningen over. Voor ons besluit om co-ouder te worden heb ik me goed verdiept in wat de bedoeling is. En wat is daar van terecht gekomen?
Wat is co-ouderschap eigenlijk
Een co-ouder is niet alleen mee mede ouder in de zeggenschap. Een echt co-ouderschap bestaat uit gelijkheid tussen beide ouders in het belang van de kinderen. Niet alleen op het gebied van de wettelijke voogdij dus. Kinderen hebben recht op beide ouders. En ouders behouden hun zeggenschap over de kinderen. De ouder waar het kind verblijft neemt wel de dagelijkse beslissingen.
Kosten van co-ouderschap
Op twee punten gaat het co-ouderschap verder. Kosten worden om te beginnen eerlijk gedeeld. Het uitgangspunt is de behoefte van de kinderen. Mijn ex en ik brengen samen zo’n kleine twintig duizend euro per jaar bij elkaar om in de kindbehoefte te voorzien. Dit doen we naar ratio van draagkracht. We zijn dus niet bezig met het zo minimaal mogelijk houden van de kinderalimentatie. En daar scheiden de wegen tussen een echt co-ouderschap en een (uitgebreide) bezoekregeling. Het kost ons beide wat, maar de kinderen kunnen doen wat de kinderen willen doen. Helaas eet de gemeente hier graag van mee, op zoek naar bezuinigingen.
Invloed op elkaars leven
Als tweede en vaak het moeilijkste punt is dat bij een co-ouderschap je ook beide invloed blijft houden op elkaars leven. Beslissingen die de kinderen aan gaan, behoeven instemming van de ander. De verdeling van zorgtijden en zorgtaken is van grote invloed op je werk en leefomgeving. Die droombaan wordt moeilijk als je daarvoor moet verhuizen naar een verre stad. Welke dagen je kan gaan werken heeft een directe invloed op de brengtijden van de kinderen.
Communicatie
De echte uitdaging van het co-ouderschap zit natuurlijk in de communicatie. Ik heb dit voor het laatst bewaard omdat dit rondom de kinderen in mijn geval goed gaat. Niet dat ik alles hoor wat ik zou moeten horen. Niet omdat ik alles vertel wat ik moet vertellen. Maar wel dat we de kinderen centraal zijn blijven houden. En alles langs die lijn communiceren we. Elkaar vertrouwen en elkaar wat gunnen is in ons geval wel gegroeid. We houden elkaar ook scherp. Soms is het beter om kritisch te zijn en door te vragen. Niet om gelijk te krijgen, maar om een goed resultaat te behalen.
Flexibel
En aan alles komt een eind. Als we het derde jaar gaan naderen staan er veel wijzigingen op stapel. De schooltijden van de kinderen gaan veranderen. Twee van de drie kinderen gaan naar groep 3. De jongste gaat alweer naar de peuterspeelzaal. Ik tel al tot vier, mijn ex telt tot twee. En soms ook tot vier. De werksituaties veranderen de laatste tijd meer en meer. Een vergelijking met twee jaar geleden is niet meer te trekken. Het kan zo maar zijn dat er een grotere herziening aan staat te komen. En over de manier waarop we met facetten uit deze herziening om zullen gaan, hebben we overeenstemming.
Door het opgebouwde vertrouwen en praktisch inzicht gaan we een eind komen. Niet omdat we dit moeten, maar omdat we ervaren hebben dat het makkelijker is. Samenwerken is makkelijker en leuker dan blijven vechten. Aan de basis staat vast dat er som wat gegeven en wat genomen wordt. Omdat we de wereld van de kinderen soepel willen laten verlopen, moeten we de rest in onderling overleg inrichten. Of dat allemaal gaat lukken, zullen we straks gaan zien. Technisch gezien zijn de omstandigheden goed te noemen. Gevoelsmatig ook.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel
REAGEER OP DEZE BLOG