Ik heb Erik geschreven dat ik Bob heb verhuisd, dat het echt slecht met hem gaat. Erik belt me bezorgd op, had niet in de gaten dat het zo erg was.
Bob slaapt een paar dagen bijna het klokje rond, maar komt dan weer tot leven.
‘Ik heb het idee dat je wilt dat ik hier blijf wonen,’ zegt hij mopperend, als hij ziet dat al zijn spullen zijn verhuisd.
‘Voorlopig wel, tot het beter met je gaat’, zeg ik beslist.
‘Als papa thuis is, ga ik weer terug,’ klinkt het net zo beslist. ‘Ik blijf hier niet wonen’.
‘Dat zullen we nog wel zien. Je bent veel te veel afgevallen, over twee weken begint je school weer. Daar heb je nu geen energie voor’.
Mijn koppige puber zoon doet de twee weken erna vreselijk zijn best, pakt zijn spullen en verhuist weer terug.
Het lijkt een poosje goed te gaan, in het nieuwe schooljaar maakt hij zowaar een vliegende start. Hij komt af en toe na school even thee drinken, en fietst dan door naar Erik. ‘Zo klote, dat ik nou nog niet thuis ben,’ zegt hij, als hij bij mij op de bank zit. Ik zie hem nog steeds worstelen. Maar hij ziet er echt wat beter uit, het lijkt erop dat hij de knop heeft omgezet.
Tot hij op een dag in oktober bij me thuis op de bank zijn gezicht in zijn handen legt. ‘Ik kan het niet’. Onbedaarlijk huilen. Schokschouderend komt alles eruit.
‘Ik haat het, ik haat het, ik haat het. Ik haat het dat papa’s vriendin bij ons thuiskomt, dat hij dan wil dat ik weg ben. Ik haat het dat je hier woont, ik haat dit huis. Ik haat school, ik kan het niet, ik kan mijn hoofd er niet bij houden. Ik haat papa. Ik haat mijn leven’.
Ik sla mijn armen om mijn grote kleine puber zoon heen, laat hem lang en hevig huilen. Een zoen op zijn haren, mijn trui nat van zijn en mijn tranen.
Ik haal diep adem en neem een besluit.
‘Je blijft nu hier, of je het wil of niet. Je hebt rust nodig. Ik ga vanavond je spullen halen, en ik wil geen tegenspraak.’
Bob knikt. ‘Best,’ zegt hij snikkend. ‘Ik wil papa toch nooit meer zien’.
Ik vertel Erik dat Bob voorlopig bij mij blijft, dat ik beter voor hem kan zorgen omdat ik overdag thuis ben. Hij is het met me eens dat het beter is, hij had al langer het gevoel dat hij de grip op Bob had verloren. Hij klinkt duidelijk opgelucht.
Bobs verzet is nog steeds niet gebroken.
‘Dat kan ik zelf wel,’ zegt hij, als ik zijn bed verschoon. Een boterham met hagelslag ‘hoef ik niet’. Een glas versgemaakt vruchtensap blijft onaangeroerd staan. Hij weigert te douchen, zijn tanden te poetsen, schone kleren aan te trekken. Ik zie hem wegkwijnen.
Hij heeft duidelijk hulp nodig, maar als ik daarover begin, is hij heel resoluut. ‘Ik ga echt niet met een psycholoog praten’.
Dus blijf ik aanmodderen met smoothies, een hapje hier, een slokje daar. Ik bel een diëtiste, vraag wat ik hem het beste kan geven. Ik hou online bij hoeveel calorieën hij op een dag binnen krijgt, wat hij weegt, wat hij beweegt. De weegschaal geeft nog maar 52 kilo aan. Hij is 1 meter 78 lang. Maar nog steeds wil hij van geen hulp weten.
‘Ik los het zelf wel op’.
Tussen alle bedrijven door moet er gewoon gewerkt worden, probeer ik het gezellig te houden voor Jens en Frank. Ik ben elke avond gesloopt.
Eline is vorig jaar na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG