Nu de zomervakantie voorbij is, is het kennelijk weer tijd voor scheidingen. Twee keer per jaar schijnt er een grote toeloop te zijn bij advocaten voor het aanvragen van een scheiding. Maar het hele jaar door zijn er mensen die de knoop hebben doorgehakt en na dagen, maanden, jaren van spanning hun partner op de hoogte brengen van hun beslissing. Of misschien hebben zij samen de beslissing genomen om hun relatie stop te zetten. Misschien ben je daarom hier terecht gekomen. Op Nieuwe Stap. Op zoek naar informatie, hulp en herkenning.
In de media lees je veel over scheidingen. Er zijn kennelijk twee soorten. Namelijk de goede en de slechte scheiding. De laatste ook wel vechtscheidingen genoemd. Bij de goede scheiding blijven exen vrienden, gaan samen op vakantie, komen op elkaars verjaardag en lijken alles nog samen te doen, behalve dat ze niet meer samenwonen. De andere kant kennen we allemaal door de verschrikkelijke verhalen over familiedrama’s.
Natuurlijk ben ik heel blij dat die laatste versie mij, mijn ex en mijn kinderen bespaard is gebleven. Maar dat maakt een scheiding niet automatisch een ‘goede’ scheiding. Ik ben vriendelijk tegen mijn ex, maar ik ben geen vrienden met hem. Het vriendelijk zijn, gaat me nu gemakkelijk af. Maar in de beginjaren was het een opgave. Ik deed vriendelijk, maar ik voelde me niet vriendelijk. Misschien was ik het zelfs ook niet. Ik kan me voorstellen dat wat ik van binnen voelde, aan de oppervlakte zichtbaar en voelbaar geweest moest zijn.
Maar ik wist absoluut wat ik wilde. En dat was een goede relatie met de vader van mijn kinderen. Ik wist toen al dat we elkaar nog de rest van ons leven tegen zouden komen. Ik wilde niet dat de kinderen moesten nadenken over wie ze wanneer op hun verjaardag uit zouden nodigen, omdat papa en mama niet samen in een ruimte kunnen zijn. Ik wil gewoon nog samen ouders zijn. Want samen ouders zijn, is volgens mij heel goed mogelijk na een scheiding.
Dat we allebei ons best gedaan hebben, dat weet ik zeker. We gaan samen naar ouderavonden, tien-minutengesprekken, we hebben gesprekken gehad met een begeleider erbij. Maar tussendoor, zeker in die beginperiode (die jaren duurde), waren het vaak gesprekken vol onderhuidse spanningen, verwijten, onbegrip en boosheid.
Er zit nog steeds verbetering in. Vlak voor de zomervakantie hebben mijn ex en ik voor het eerst in acht jaar een gesprek gehad over de kinderen. Een gewoon gesprek. Zonder aanleiding eigenlijk. Gewoon twee ouders die samen koffiedrinken en praten over de alledaagse dingen van hun kinderen. Ik heb daarvan erg genoten. Misschien ook omdat ik partnerloos ben en geen sparringpartner heb.
Voor mij is een scheiding, misschien nog wel meer dan een huwelijk, een periode waarbij geen enkele stap of beslissing vanzelfsprekend is. Het is nadenken, slikken, water bij de wijn doen, grenzen aangeven en je focus op de kinderen houden. Een eindeloze periode vol met grote en kleine nieuwe stappen. Zelfs na jaren nog.
REAGEER OP DEZE BLOG