Als ouders gaan scheiden brengt dat vaak het slechtste in de mens naar boven. Misgunnen, afgunst, jaloezie en nog veel meer ellende komt voorbij. Mijn scheiding heeft wel de nodige golven veroorzaakt, maar we kabbelen nu meer op een rustige rivier. Nog steeds kunnen we niet zien wat er om de hoek ligt, maar de goede wil is er zeker. De scheiding van mijn ouders was andere koek en heeft me met mijn eigen scheiding op het juiste pad gezet. Ik wilde niet mijn kinderen aan doen, wat ik heb moeten doorstaan. De felheid en vasthoudendheid namen bijna religieuze vormen aan. Een vergelijking met de tien geboden wil ik daarom wel eens maken, al volg ik zelf geen van de bestaande religies.
Hoe behandel je kinderen van gescheiden ouders
1. Bovenal bemin één God.
In mijn geval heeft dat een dubbele lading. Mijn ouders waren lid van een sekte en dat heeft een rol gespeeld. Maar niet zo groot als mijn moeder altijd beweerde. Het is wel een excuus geweest voor mijn beide ouders in de periode na de scheiding. Zeker is dat mijn moeder niet wilde dat ik enige band met mijn vader op ging bouwen, met de sekte als eerste reden. Zij wilde echter de enige ‘god’ zijn die ik als kind mocht aanbidden. Mijn vader was de duivel in woord en geschrift. En mijn vader greep de sekte aan om het mij ‘makkelijk’ te maken door geen contact meer te hebben. Voor mijn kinderen heb ik niet de makkelijke weg gekozen. Ik heb de relatie met beide ouders centraal gesteld en we hebben de rest daaromheen gebouwd. Dat was geen makkelijke weg, maar heeft nu veel opgeleverd.
2. Zweer niet ijdel, vloek noch spot.
Mijn beide ouders geven elkaar overal de schuld van. Nu snap ik best dat er niet makkelijk met mijn moeder samen te leven is. Maar mijn vader was zeker geen heilige. Het onderlinge fysieke en mentale geweld stopte niet na de scheiding. Feitelijk ging het door in de ‘opvoeding’ die we kregen. Ook toen mijn vader na veel gezwoeg van mijn moeder uit beeld verdween, bleef het verwijt er in zitten. Als het ons niet beviel, dan konden we naar onze vader. En hij had het maar goed voor elkaar. En ga zo maar door. Als kind wist ik al dat dit geen reële optie was. De uitspraken waren meer bedoeld om ons in het gareel te houden en zodat mijn moeder haar frustratie kon botvieren. Dit heeft mijn relatie met beide ouders verstoord tot op het punt dat die er niet meer is. Een kind die moet opgroeien met verwijtende ouders wordt beschadigd voor het leven. En dus zullen mijn kinderen dit niet ervaren. Als we fouten maken, dan praten we er over. Niet verwijtend, maar opbouwend. Als goed voorbeeld voor de kinderen.
3. Heilig steeds de dag des Heren.
Omdat een sekte een grote speler was in de scheiding van mijn ouders was de zondag geen pretje. Aan de ene kant was de boodschap aan ons dat mijn vader moest scheiden van die sekte. Later begreep ik dat dit een goed advies was. Ook roemde mijn moeder het gegeven dat zijn ons gered had van die sekte. Een gevalletje van de regen in de drup als je het mij vraagt. Mijn kinderen voed ik daarom niet gelovig op, maar wel dat ze open staan voor anderen. Ze zijn nog jong, maar ze zullen mensen tegen komen met vele verschillende achtergronden. Ik probeer ze de wijsheid te geven dat ze weloverwogen keuzes gaan maken. Niet in strijd, maar in dialoog.
4. Vader, moeder zult gij eren.
Hier moet ik om lachen als ik het lees. Mijn moeder riep dit vaak als ze haar zin niet kreeg of als ze ongelijk had. Met eren bedoelde zij dan blinde gehoorzaamheid. Mijn vader is er erg goed in om te wijzen naar alle fouten van mijn moeder. Maar hij was er niet om zelf fouten te maken. Mijn moeder stond er wel alleen voor met vier kinderen. Zelfs een gezond persoon maakt dan de nodige fouten. En als je als vader dan jezelf buiten beeld zet, dan is het makkelijk praten. Op mijn eerste bruiloft mocht hij daarom niet van mij plaats nemen als ouder. Een andere reden was dat ze niet binnen een straal van anderhalf meter van elkaar mochten komen. Als zelfs 20 jaar na de scheiding we nog een ordedienst nodig hebben, dan is respect niet het eerste woord dat mij te binnen schiet. Met mijn ex als getuige op mijn tweede huwelijk, geven we in ieder geval een welgemeend goed voorbeeld.
5. Dood niet, geef geen ergernis.
Mijn ouders hebben elkaar niet omgebracht, maar erg ver waren ze daar niet af. In hun onderlinge strijd hebben ze wel iedereen betrokken. Het gevolg was dat ik niet zozeer Daniël was, maar meer dat kind met die rare ouders. Totdat ik mijn eigen weg kon gaan was dat de stempel die ik had. Dat kinderen niet met me mochten spelen was een van de gevolgen. De andere was dat elke vorm van hulp op grote afstand van mij kwam te staan. En het ontaarde zelfs in pestgedrag van de buren. Mijn kinderen zullen dit allemaal ooit terug lezen in een van mijn boeken. Doordat mijn ex en ik zich blijven gedragen als sociale mensen geven we niet alleen een beter voorbeeld aan onze kinderen, maar ook aan de omgeving. Hoe die het oppakken zal uiteraard verschillen. De ene blijft het prettig vinden om mij als een vijand te zien. Maar dat zegt meer over die ene, dan over mij.
Deze blog gaat nu wel erg lang worden. Zo lang dat ik hem in tweeën splits. De volgende keer dus meer. Maar tot nu toe is het duidelijk hoeveel je als ouder je kind kunt schaden als je een scheiding als slagveld laat voortduren. Mijn ouders betalen die prijs nu. In hun frustratie en het zoeken naar een uitlaatklep zijn we als kinderen gebruikt als munitie, slaghout en boksbal. In de loop der jaren zijn ze niet in staat gebleken om te groeien als mens. En ik stel mijn kinderen hier niet bloot aan. Dat is mijn keuze. Het stopt bij mij. Maar, wordt vervolgt dus.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel.
REAGEER OP DEZE BLOG