Ook jaren na mijn scheiding word ik nog getriggerd door bepaalde teksten. Meestal kan ik dat wel aan de kant zetten, soms niet. Zoals na een blog op deze site. Over de dont’s bij een scheiding. Specifiek over dingen die je niet moet doen, als je partner wel wil scheiden en jij niet. Nou is het niet eens zo dat wat er in staat onwaar is. De tips zijn prima. Alleen wel kort door de bocht. Ik denk dat er namelijk veel meer dont’s zijn aan de zijde van de partner die wel wil scheiden. Dat is ten slotte degene die gaat, en waarschijnlijk in alles één of meerdere stappen voorloopt.
Na de melding dat mijn ex wilde scheiden, voelde het voor mij alsof ik uit een vliegtuig werd gegooid. Ons vliegtuig. Dat wel kraakte en pufte en steunde, maar het was een goed en betrouwbaar vliegtuig. Al vele kilometers gemaakt en ik was er van overtuigd dat we met dat vliegtuig nog veel kilometers konden maken. Ik moest ons vliegtuig uit, zonder parachute. Voordat ik de grond raakte, had een andere copiloot mijn stoel al ingenomen. Alleen duurde het wel even voordat ik de grond raakte. Ik heb tijdens die vrije val verschillende stadia doorlopen. Ik voelde me even vrij, bevrijd. Dat ik niet meer in dat krakerige vliegtuig hoefde te vliegen. Ik vloog als een superman. Al snel kwam daar de paniek, want ik was geen superman. Ik probeerde uit alle macht te fladderen, te vliegen, zorgen dat ik niet te pletter viel. Ik wilde het onvermijdelijke tegenhouden. Ik zocht wanhopig naar een paar hoge bomen die mijn val zouden breken. Maar die waren er niet. En uiteindelijk raakte ik de grond. En dan niet op zo’n manier dat ik terugstuiterde, of met beide benen op de grond neerkwam als een kat met negen levens. Ik viel zoals je dat ziet in tekenfilms. Ik viel een gat in de grond. Metersdiep gat, waaruit ik totaal niet omhoog kon komen. Daarna ben ik omhoog geklauterd. Soms was ik bijna boven, maar dan gleed ik toch terug. En het is in die periode dat ik boos werd. Daar had ik tijdens die vrije val totaal geen tijd voor. Ik was alleen maar in vette paniek. Ik werd tijdens het omhoog klauteren boos op mijn ex (want waarom vond hij me geen goede copiloot meer), op mezelf (want waarom wás ik geen goede piloot), op de hele wereld (want waarom vlogen die allemaal door in hun vliegtuigen) en ook op die nieuwe copiloot. Die zat voor mijn gevoel al tijden verstopt in het ruim. Wachtend tot er eindelijk plaats was.
Ik weet niet hoe dat voor mijn ex was, misschien dacht hij dat we al geland waren, ik weet niet hoe het voor die nieuwe copiloot was, misschien was ze gewoon blij met haar nieuwe vliegtuig. Ik weet alleen wel hoe het voor mij was. Als ik tijdens die vrije val én tijdens het klauteren ook nog op had moeten letten op wat ik wel en wat ik vooral niet moet doen, dan is dat gewoonweg vragen om problemen. Die eerste angst, paniek, woede, verdriet, moet uit je systeem zijn voordat er enige sprake van redelijkheid kan zijn. En ik wilde heel veel dingen zijn, maar redelijk was er daar niet één van.
Dus dont’s zijn er zeker. Voor degene die wil scheiden. Wil je redelijkheid van je ex? Wil je een goed contact na je scheiding, wil je een nieuwe relatie een kans geven, wil je iets opbouwen, dan heb ik hier wat tips voor jou.
1) Denk niet dat je ex al zover is als jij (jij hebt waarschijnlijk al maanden of jaren voorbereiding gehad)
2) Probeer je in te leven (die boosheid en het verdriet zijn nodig om verder te komen, ga er niet in mee en ga er niet tegenin)
3) Houd afstand van je nieuwe partner (het is niet de normaalste zaak van de wereld om je nieuwe partner al aan iedereen voor te stellen, terwijl de onderhandelingen over de scheiding in volle gang zijn, of misschien zelfs nog moeten beginnen)
4) Houd ook afstand van je oude partner (afstand schept ruimte, ruimte om iets nieuws op te bouwen, ruimte om na te denken, ruimte ook om te rouwen)
5) Ga als het nodig is in relatietherapie (niet om de relatie te redden, maar om je nahuwelijk te redden)
Thera is 46 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.
Karijn - 22 jan 2016
Thera, wat mooi verwoord, treffend en waar. Je redelijke zelf is inderdaad soms heel ver te zoeken in dit proces. Hoor mezelf het nu ook tegen anderen zeggen "probeer zo dicht mogelijk bij je redelijke zelf te blijven!" En inderdaad de boosheid, het verdriet en de onredelijkheid zijn ook noodzakelijk om verder te komen.
WowAnnemiek - 22 jan 2016
Wow, wat is dit mooi en herkenbaar verwoord!
Glenda - 25 jan 2016
Ook in een scheiding zijn er twee verantwoordelijke. Je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen acties.Het zou mooi zijn wanneer de piloot en co piloot rekening houden met degene die de vrije val maakt. Degenen zonder parachute moet opletten dat er niet nog meer kapot gaat zeker wanneer er kinderen in het spel zijn. En ik weet als geen ander dat dit niet altijd makkelijk is (understatement) en dat ik ook wel eens in de fout ben gegaan maar daar heb ik dan ook wel de verantwoordelijkheid voor genomen. Op deze manier laat je je kinderen zien dat je zelf heel goed in staat bent piloot te zijn en een co piloot niet nodig hebt aangezien de automatische piloot erg goed werkt. Nu ik mijn eigen vliegtuig vlieg is de boosheid weg soms is er nog wel van wat had kunnen zijn maar wat is is en dat is ook goed. Een nieuwe horizon is in weer in zicht en dat vliegt een stuk fijner. Dank je voor je blogs Thera. Voor mij is het ook tijd om nieuwe stap achter me te laten en op weg te gaan naar mooie nieuwe bestemmingen met de zon als co-piloot. Ook Elske en Annelies bedankt dat jullie deze site hebben opgezet. Ik heb er veel steun aan gehad. Het gaat jullie goed.
Nieuwe Stap - 25 jan 2016
Bedankt voor je compliment Glenda, erg fijn om te lezen!
Nick - 10 nov 2017
Goede tips. Mijn zus gaat binnenkort scheiden en dat loopt tot nu toe niet zo goed. Ik hoop dat ze zonder ruzie uit elkaar kunnen gaan. Ook voor de kinderen. Ik zal dit artikel naar haar doorsturen.
Robbert - 26 okt 2018
Onzin. Mijn ex heeft mij 18 maanden lang belazerd. Wij hebben 4 kinderen. Ik zie en spreek day monster niet meer. Wat mij is overkomen wens ik mijn ergste vijand niet toe.
Yolanda - 16 okt 2019
Daar lig ik dan. Op de bodem van een metersdiep gat. Wat heb ik gefladderd. Ik heb twee maanden lang alles geprobeerd. Maar vandaag, op onze trouwdag, ben ik dan toch gevallen. Het besef dat na een relatie van 36 jaar nu echt alles voorbij is komt keihard aan. Twee maanden geleden vertelde hij dat het over was. Dat er een ander was. Twee maanden waarin hij twijfelde. Waarin hij terug wou komen en waarin ik hem alles vergaf. Maar nadat hij weer was gaan twijfelen (de derde keer) heb ik gezegd dat het over was. Het deed te veel pijn. En binnen twee dagen was alles rond. De verhuizing, de omschrijving bij de gemeente, andere dokter, tandarts enz. Hij was er klaar voor. Maar ik niet. Mijn beslissing heb ik twee weken geleden noodgedwongen genomen. Ik heb ook besloten om afstand van hem te nemen. Gezellig kletsen kan ik even niet. Iedere keer voel ik de liefde en de hoop. En iedere keer voel ik achteraf weer het verlies, het verdriet en de onmacht. Hier lig ik dan. 50 jaar. Afgedankt door mijn eerste en enige vriendje. Ik kijk omhoog en voel dat de moedeloosheid mij naar de keel grijpt. Want het gat is zo diep. Het lichtpuntje bovenin zo klein. Hoe kom ik hier ooit uit. Alle moeilijke tijden in mijn leven kon ik aan omdat hij er was. Ik kon met hem praten, hem vasthouden en kussen. Nu moet ik het zonder hem doen. Zonder zijn steun omhoog klimmen.
Nieuwe Stap - 16 okt 2019
Tja Yolanda, inderdaad, op de bodem van de put. Hou vol meid, the only way is up... Misschien is het fijn voor je om lid te worden van ons gratis (en als je wil anoniem) forum. Daar zal je merken dat je niet alleen staat. Heel veel sterkte!