Boosheid, ik heb er moeite mee. Ik hoor vaak dat ik de dingen zo goed aanpak, dat ze in mijn plaats allang woest waren geworden op Erik. Op zijn onwil en onkunde, onbuigzaamheid en egocentrisch gedrag.
Reken maar dat ik af en toe met tandengeknars zijn mails zit te lezen, tot 100 tel voordat ik een antwoord bedenk. Ik neem de telefoon ook niet altijd op als hij belt, als ik voel dat mijn bloed kookt.
Dit blog heb ik een poosje terug al geschreven, maar daarna weer gewist. Omdat ik het respectloos vond. Maar eigenlijk is dit precies zoals het nu nog steeds voelt. En ik ben geen engel, geen modelmoeder, geen heilige die altijd het juiste weet te zeggen en te doen. Ook ik loop soms met mijn kop tegen de muur van frustratie. Dus mag dit verhaal nu ook verteld worden.
Blog:
Ik vind het zo raar en onbegrijpelijk. Dat de man met wie ik 25 jaar heb samengeleefd, zo anders blijkt te zijn dan ik had gedacht.
We zijn altijd maatjes geweest. Geliefden kan ik niet echt zeggen, hoewel er natuurlijk wel momenten geweest zijn waarop het goed voelde. Maar een vriendschapsband, ja, die was er zeker. Ik kon hem lezen, hij mij. Ik kon zijn handelen voorspellen, zijn reacties. We konden samen lachen en vrijen. Over het algemeen hadden we het best goed samen.
Toen we uit elkaar gingen, waren we vast van plan om goede vrienden te blijven. Ik wist toen al dat ik afstand zou nemen, want ik had geen behoefte meer aan hem in mijn leven. Maar doordat we nu eenmaal drie kinderen hebben, hebben we uiteraard regelmatig contact. Toch kon ik me wel indenken dat we goed met elkaar om zouden blijven gaan. Ik nam me heilig voor om niet zo’n gescheiden moeder te worden die te pas en te onpas loopt te klagen over haar ex. Ik heb twee mensen in mijn omgeving tegen wie ik dat wel doe, hoor… maar naar de buitenwereld toe blijf ik op de vlakte over hem.
Maar nu… ik merk dat ik een steeds grotere hekel aan hem begin te krijgen. Het zijn heel veel dingen bij elkaar opgeteld, maar er springen er uiteraard wel een paar uit. Vlak voordat Bob naar mij verhuisde, heeft Erik al eens huilend aan de telefoon gehangen, dat ie er niet meer tegen kon. Huilend van onmacht, van woede, van verdriet. ‘Soms wou ik dat Bob er niet was’, zei hij toen. Ik schiet nog steeds vol als ik aan die uitspraak denk. Hoe kún je…
En ook nu, nu ik een beroep doe op zijn vader-zijn, om mij te ontzien, laat hij het afweten. Hij laat zijn zoon gewoon zonder eten in bed liggen, verleent geen enkele vorm van zorg. En als ik dan voorstel dat hij ook eens met de psychologe gaat praten om achtergrondinformatie te krijgen, om te horen wat depressie nu eigenlijk met je doet, zegt hij: ‘Nee, daar heb ik niet zo’n behoefte aan’.
Je hoort het heel vaak na een scheiding. ‘Hij heeft autistische trekjes’. ‘Ze is een borderliner’. Maar nu ik afstand heb, nu hij de vaderrol op zou moeten pakken maar dat zo af laat weten, en vooral nu hij niet ziet dat hij iets voor zijn zoon zou kunnen doen… nu zie ik het egoïstische in hem, en ook het autistische.
Gelukkig weet ik hem te overtuigen dat hij moet gaan, door te zeggen dat de therapeute het ook noodzakelijk vindt om hem erbij te betrekken. Maar ik kan zijn redenatie en handelen niet langer begrijpen. Zijn reactie naderhand: ‘Ik heb niets nieuws gehoord’.
Head, meets desk.
En ik kom nooit meer van hem af.
Engel - 25 jul 2016
Hallo Eline, Hier 27 jaar samen geweest met (inmiddels ruim 3 jaar) ex. Ook een puberzoon die een flinke beschadiging heeft overgehouden aan...De afgelopen jaren toen het echt slecht met ons kind ging (depressie, slechte schoolgang) zeer regelmatig geprobeerd om duidelijk te krijgen wat er speelde. Zelfs samen met kinderpsycholoog. De antwoorden die ik dan kreeg waren oa Het zal wel meevallen, Het is maar net wat je wil zien, Ik krijg zeker overal de schuld van. Mijn zoon ziet zijn vader al ruim een jaar niet meer en ik was ook zo moe gestreden en boos om hoe hij met zoon/mij is omgegaan dat ik mijn deur ook (even) heb dicht gedaan. Puur voor de rust. Ik ken mijn ex ook niet terug.............Zo jammer, we blijven ouders van een hele mooie zoon. Sterkte Eline!
Eline Stap - 25 jul 2016
Wat fijn om je verhaal te lezen, Engel. Het doet altijd goed om te merken dat het herkenbaar is, dat je niet de enige bent die hiermee worstelt (hoewel het natuurlijk heel jammer is dat er meer kinderen zo in de knel komen). Rust is zó belangrijk... Maar die deur op een kier zetten ook. Alleen al voor je kind. Ik weet dat dat niet in alle situaties kan, in de mijne gelukkig wel. En soms is het beter om die deur dicht te houden, hoe jammer ook. Je kind blijft hierin het belangrijkste. Ik hoop van harte dat je zoon de uitweg vindt! Erover praten met een psycholoog is één. Van daaruit kun je kijken wat er verder zou kunnen helpen. Jij ook heel veel sterkte!
Sharon - 27 jul 2016
Hoi eline Wauw wat herken ik me leven in jouw verhaal.. en respect dat je het toch deelt...ik ben nog niet zover....
Mama3 - 26 aug 2016
Beste Eline, Met veel herkenbaarheid lees ik je verhaal. Ook ik 3 kinderen waarvan de middelste nog steeds verwikkeld is met psychische problemen. Een vader die zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want in de vakantie met vader en zoon Quinten die in de vakantie zo zwaar depressief werd met suicidale gedachten ,wilde hij niet eerder terug komen naar Nederland. Instantie gebeld en vonden het beter dat Q naar Nederland terugkeerde. Ik heb hem opgehaald uit Frankrijk omdat hij ziek is.. Die 2000 km kunnen mij niets schelen,wel dat mijn zoon weer de veiligheid thuis heeft. Ik ken het gevoel,ben soms zo boos en verbaasd over de gedachtenwereld van mijn ex,waarmee ik 22 jaar alles mee heb gedeeld.