Pappa, waar werk je nu precies? Dat is een vraag van mijn oudste Inara. Ze wordt steeds groter en groeit sneller op dan ik zou willen. Ze wordt ook slimmer en krijgt meer overzicht. Ze heeft in de gaten gekregen dat pappa meer banen heeft dan één. Soms sta ik voor de klas en soms ga ik naar mijn kantoor. En omdat de bonusmamma nu ook regelmatig naar kantoor gaat, knaagt er iets aan haar. Zoals alles in ons leven is mijn werksituatie ook complex. En de kinderen krijgen dat door. De vraag van Inara volgde op een discussie tussen de drie oudsten over de vraag waar pappa en mama nu werken. Ik luisterde in dit geval stiekem mee. Soms heb ik die kans en dan kom ik te weten hoe de kinderen in de wedstrijd zitten. Ze delen de informatie qua banen over alle ouders naast elkaar. En iedereen blijkt te werken. En pappa heeft dus twee banen.
Inara is er blijkbaar op uit gestuurd om helderheid te krijgen. Ze vraagt naar mijn werk en ik leg uit dat ik gedeeltelijk op een school werk en gedeeltelijk een eigen zaak heb. Voor de ene heb ik een baas en bij de tweede ben ik de baas. Mamma werkt mee in onze zaak en helpt soms mee op school. En we hebben een stagiair die tevens bij pappa in de klas zit en nu een periode stage bij ons loopt. En o ja, pappa gaat ook nog zelf naar school voor een dag in de week. Inara blijft bedenkelijk kijken. Ze snapt het niet helemaal, maar begrijpt wel dat ik het druk heb. En dat is ook haar samenvatting als ze terug rapporteert aan de rest. Ze besluiten daarop dat papa geen rol krijgt in het vadertje-moedertje spel. Want dan krijgen ook zij het veel te druk en dat willen ze niet. Maar ‘hun’ stagiair krijgt wel een rol. Zo flexibel zijn ze wel.
De kinderen komen regelmatig op mijn werk en krijgen dus mee hoe dat gaat. Op hun manier gaan ze dan ook aan het werk en het gaat verrassend goed. Ik kan werken en zij vermaken zich wel. Toen Patricia nog de post liep mochten de kinderen ook wel eens mee. Het is goed dat kinderen zien wat voor werk je doet. Het draagt bij aan hun identiteit. Dus toen het verzoek van mijn ex kwam of de kinderen in de vakantie eens langs konden komen op haar werk, zag ik de meerwaarde daarvan wel. Door mijn docentschap zijn de schoolvakanties rustiger en heb ik extra ruimte voor de kinderen. Mijn ex heeft die luxe niet en daar kan ik wat extra doen. En als ik daar meteen een stedentrip aan koppel, heb ik een leuke dag met de kinderen.
En ook dit keer lopen we tegen een oeh en een ah aan. Hoewel het voor de kinderen erg leuk is om eens te kijken waar mamma werkt, krijgen we weer de vele complimenten over hoe goed we het doen als ex-echtgenoten. Voor ons is dat geen uitzondering meer. Maar het blijft bijzonder voor velen. Maar voor dat compliment hebben we het nooit gedaan. We maken de keuzes die we maken voor de kinderen. In het belang van de kinderen. En ook daar hoeven we geen compliment voor. Want als je als ouder een compliment nodig hebt om het beste voor je kind te willen, dan gaat er iets mis. Maar aan de andere kant is het wel fijn om de waardering te horen…….
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar Voor onze kinderen is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG