Mijn verjaardag is net als de belastingdienst een instituut waar ik elk jaar mee te maken krijg. Niet omdat ik het wil, maar omdat het moet. Het is een cultuur-dingetje die viert dat ik alweer een jaar overleefd heb. Als je maximaal 35 jaar wordt, dan begrijp ik het beter dan deze tijd waar 100 al geen uitzondering is. Ik voel me al jaren niet echt anders na mijn verjaardag, dan voor mijn verjaardag.
De oorsprong hiervan ligt enerzijds dat verjaardagen vroeger bij mij thuis geen feestje waren. Ik kreeg zelden wat ik gevraagd of nodig had. Zelfs tot op latere leeftijd. Vraag ik om een bioscoopbon, dan moet ik een lijstje maken. En daar mogen alleen echte zaken op staan. En wat krijg ik? Een boekenbon. Of gereedschap dat ik al heb, omdat mijn zwager dat ook gekregen heeft. Niet voor zijn verjaardag, want die is pas volgend jaar.
Maar belangrijker voor mij is dat door het verlies van geliefden om mij heen in de periode rond mijn verjaardag mij altijd in een dipje drukt. Een moment van bezinning over wie er niet meer zijn. Een moment dat ik liever ergens ver weg uitkijk over de zee en mijmer over wat had kunnen zijn. Tijdens mijn eerste huwelijk is daar nooit veel ruimte voor geweest. Te veel tradities en verplichtingen. En ik heb de ruimte nooit genomen. Geen behoefte om het allemaal uit te leggen.
Omdat ik nu tevens les geef aan een regiocollege en dit jaar de vakanties laat geëindigd zijn, loopt dit dubbel op. Nog steeds geen ruimte voor mijn mijmering. Met mijn nieuwe vrouw, 4 kinderen en een aanwaaiende ex is het daarbovenop al druk genoeg. Kinderen nemen ook nog vriendjes mee en hebben een schema dat ze bij één of de andere ouder zijn. En dit jaar was mijn verjaardag een schooldag voor mij, dus kom ik daar even goed weg. Het scheelt een hoop handjes schudden.
Maar toch was er iets anders dit jaar. Mijn vrouw poste op Facebook een berichtje. Gewoon tussen de vele andere goedbedoelde en gewaardeerde felicitaties. Stiekem vind ik het toch wel leuk, ik geef dat gerust toe.
Het berichtje ging als volgt:
“You birthday gives me
another chance to tell you
that you mean more to me
than anything else in the world.
I LOVE YOU
and I know I always will.”
Ik ontleed dit soort berichtjes graag. Patricia kan me elke dat zeggen dat ze van me houdt, dat hoeft dus niet één keer per jaar. Dat ik veel voor haar beteken heeft ze verklaard op onze trouwdag toen ze zei: ik wil. “Anything else” lijkt een beetje groot. Haar twee kinderen zijn er ook nog. En in de snelheid las ik “and you know I always will”. Allemaal logisch.
Maar er staat geen “you”, maar “I”. En omdat ik een leesfout maak, denk ik daar in dit geval over na. De “you” komt uit mijn brein. De crux zit in het woordje “I”. Eén letter die mij uit mijn verjaardagsdip haalt. Het is de moeilijkheid van een nieuwe relatie in één letter weergegeven. Na een scheiding of verlies weet je heel goed wat er mis kan gaan en dat het mis kan gaan. Je kijkt naar de ander voor bevestiging dat het daar goed zit. Houdt de ander wel genoeg van me om bij me te blijven. Je houdt jezelf op afstand door ervaringen in het verleden en met je kinderen als excuus.
En als ik nu mijmer over wat had kunnen zijn, dan moet ik door die ene letter nadenken over wat er ook niet had kunnen zijn. Zonder nieuw geluk hebben de mijmeringen geen zin. Ik ga stiekem genieten van deze mijmering tot deze blog gepubliceerd gaat worden. En dan weet iedereen het. Het mooiste cadeau dit jaar was één letter van de mooiste vrouw in mijn leven.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG