“Een nieuwe vriendin zal jouw bijzondere positie als ex moeten respecteren”. Mijn bijzondere positie als ex… Een bijzondere positie die ik sinds we uit elkaar zijn zeker heb ervaren. Door het wegvallen van de dagelijkse irritaties heb ik sinds anderhalf jaar meer rust. Ik ben niet meer aan het overleven maar probeer – zo goed en zo kwaad als dat gaat- een nieuw leven vorm te geven. Ik zie weer een aantal positieve eigenschappen van ex. Hij verrast me een enkele keer met extreem liefdevol gedrag. Ik geniet van die momenten.
Maar ik voel ook al anderhalf jaar dat er iets broeit. Dat er iets niet klopt aan de verstandhouding die we nu hebben. Dat er een moment komt dat ik alsnog afscheid moet nemen van de semi-ideale situatie die we nu voor dochter B. hebben gecreëerd. Een situatie waarin we nog vaak leuke dingen doen met z’n drieën. Niet alleen omdat dat het beste is voor haar. Dat zijn we haar minimaal verplicht. Maar ook omdat we dit allebei willen. Wilden.
Mijn bijzondere positie blijkt anderhalf jaar later inhoudsloos. Door een paar vervelende gebeurtenissen is de verstandhouding tussen mij en ex gedaald tot een nog niet eerder behaald dieptepunt. Ik huil, dag in, dag uit. Al weken. De rust die ik ervoer door het wegvallen van de dagelijkse irritaties heeft me de ruimte gegeven het gedrag van ex beter te analyseren. Zijn laatste egoïstische actie geeft me de genadeklap. Opeens gaan mijn ogen open. Ik wil dit niet meer. Ik kan dit niet meer. Ik balanceer op het randje van instorten. Wil dood. Het lijkt alsof vele jaren weggestopt verdriet in één alles vernietigende explosie een weg naar buiten zoekt.
Ik wil hem niet meer spreken, niet meer zien, horen of ruiken. Ik wil afstand. Afstand die de wereld van B. weer op haar kop gaat zetten. Omdat we voortaan de overdracht op de drempel doen. Omdat we niet meer op vrijdag samen patatjes eten. Omdat het haar nauwelijks kan ontgaan dat de gevoelstemperatuur is gedaald naar Antarctische waarden. Omdat ze niet begrijpt waarom mama zo verdrietig is. Ik wou dat ik het haar uit kon leggen. Maar ook weer niet. Ik mag niet kwaad spreken over haar vader. Haar alles. En mijn niks meer.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
Eline Stap - 18 okt 2016
Wat herkenbaar, Astrid. Hier ook met de beste bedoelingen uit elkaar gegaan, maar ik heb geen behoefte meer mijn ex te lezen, zien of horen. Helaas zal dat niet gaan omdat we nu eenmaal kinderen hebben. Dat verdriet mag er zijn, je mag huilen en je wanhopig voelen. Stel jezelf een termijn, over twee weken moet het beter met je gaan, anders ga je naar de huisarts. Hou een dagboek bij, dat hielp bij mij heel goed om te zien of je al helderder tegen de dingen aankijkt. Maar stop je verdriet niet weg, dat helpt niet. Ga erdoorheen, maar hou jezelf wel in de gaten. Zodra je merkt dat je weer licht ziet aan het einde van de tunnel, weet je dat je het gaat bereiken. Heel veel sterkte.