Ik woon klein. Ik prijs mezelf enerzijds heel gelukkig met die paar vierkante meters. Ik heb een koopwoning die na 12 jaar wonen best de nodige overwaarde heeft gegenereerd. Anderzijds kleven er veel herinneringen aan diezelfde vierkante meters. Herinneringen waar ik niet meer dagelijks mee geconfronteerd wil worden. Ook zag mijn leven er 12 jaar geleden iets anders uit. Ik wilde perse in deze hippe wijk wonen. Dat het aan een drukke straat was met weinig contact met de buurt, was van ondergeschikt belang. De kroeg op kruipafstand en de binnenstad op loopafstand, daar ging het om.
Toen ex en ik uit elkaar gingen, was het voor mij makkelijk. Er veranderde weinig, behalve dan dat ik eindelijk dwars over in bed kon en geen oordopjes meer in hoefde vanwege zijn oorverdovend gesnurk. Op zich had ik ook wel een beetje medelijden. Ex stond op straat en had als enige optie het dure, nog kleinere appartement wat we tijdelijk gehuurd hadden in de hoop daarmee onze relatie te redden. Maar mijn huis was weer van mij, wat een zegen.
Hoe anders voelt het anderhalf jaar later. De drukke straat is een bottleneck voor dochter. Ze kan niet alleen naar buiten. Voor zover er überhaupt speelmogelijkheden zijn. Contact met de buurt is er nog steeds niet en mijn tuin bestaat alleen in makelaarsjargon. Ex heeft inmiddels een leuk appartement in een kinderrijke buurt waar dochter wel alleen naar buiten kan en al snel de nodige vriendjes en vriendinnetjes heeft gemaakt. Ik ben jaloers, verdrietig en tegelijk bang. Bang dat ze het bij haar vader veel leuker vindt.
Een warm weekend breekt aan. Geen haar op m’n hoofd die er aan denkt met tropische temperaturen thuis te blijven. Wat moet ik een heel weekend op die subtropische vierkante meters? Dochter verdient een leuke jeugd (voor zover ex en ik die al niet beschadigd hebben door de echtscheiding) met herinneringen aan uitstapjes, weekendjes weg en lange zomeravonden buiten. Dus ik ga op zoek naar een camping. Die ik na lang zoeken vind. OK, het is niet ideaal. Een kampeerplek zonder stroom. Het laatste plekje in heel Nederland. Maar wat maakt het uit; als dochter maar lekker kan spelen en het naar d’r zin heeft.
Aangekomen op de camping is niks goed. Dochter wil niks, heeft nergens zin in en haar gezicht staat op onweer. En passant krijg ik ook nog de verbeten opmerking dat als ze met papa gaat kamperen, er wel elektriciteit is. Net als al het andere wat bij papa beter is. En dan knapt er iets. Ik zeg hele onaardige dingen. Dingen waar ik -op het moment dat ik ze denk- al spijt van heb. Maar die ik niet tegen kan houden. Omdat ik er niet meer tegen kan dat papa altijd mooi weer speelt en mama met de brokstukken is achter gebleven. Dat mama vaak verdrietig is maar dochter niet uit kan leggen waarom omdat ik haar vader daarmee in een kwaad daglicht stel. Wat ik haar wel uit kan leggen is dat dit het is. Zonder stroom. En als het haar niet bevalt, dit voorlopig het laatste leuke uitstapje is. Ik hou op met pleasen. Als dan toch niks goed is, kan ik net zo goed m’n geld in m’n zak houden. Zodat ik misschien ooit een ander huis kan kopen. Je kan ook jezelf pleasen. Dat lijkt me voorlopig even het beste.
Amsterdammer in Brabant - 3 mrt 2017
Je verhaal is zeer herkenbaar en treurig, vooral voor je dochter . Dit verhaal van jou geldt trouwens ook andersom voor veel mannen die alle zeilen bij moeten zetten emotioneel en financieel terwijl de ex vrouw binnen een paar maanden al met een nieuwe vriend samenwoont :(