Ik vouw voor de 259e keer mijn slaapbank weer terug in de bankstand en schuif de meubels terug op hun plek. Ik woon hier op een fijn plekje, maar het krappe flatje lijkt steeds een beetje krapper te worden. Zeker nu ik even heb mogen ruiken aan een ruimer appartement, met ruimte voor mezelf, voor de kinderen, en een balkon waarbij ik niet direct op het bord van de achterbuurman kan kijken. We hebben het hier uitgeprobeerd: de achterbuurman en ik kunnen elkaar een hand schudden als we ons uitstrekken over de balustrade.
Het is zomer en ik heb nieuwe achterburen. Ze houden ervan om hard tegen elkaar te praten, in de met plavuizen belegde woonkamer, met de balkondeuren open. Of om luide telefoongesprekken op het balkon te voeren. Tot diep in de nacht.
Overdag pak ik dan ook geregeld een boek en ga op een bankje in het park zitten, met uitzicht op een fontein en wat spelende kinderen. En ’s nachts doe ik het raam dicht. Is ook beter tegen de muggen. Maar eigenlijk zou ik hier dolgraag weg willen. Niet alleen om al deze dingen, maar ook omdat deze flat me elke maand weer een rib uit het lijf kost.
Bobs zomerbaantje is tot een abrupt einde gekomen. Van de een op de andere dag besloot zijn werknemer het zomerrooster om te gooien en alle uitzendkrachten naar huis te sturen. En hij deed het net zo lekker, kwam ’s ochtends mooi op tijd zijn bed uit, is geen enkele keer te laat gekomen, werkte hard. Er kwam regelmaat in zijn lijf, ook al was hij op zijn vrije dagen volslagen uitgeput.
Na een week is die regelmaat er weer helemaal uit, heeft ie moeite om uit bed te komen en kruipt de apathie er weer in. Ik spreek met hem af dat het zijn taak wordt om Doddie ’s morgens uit te laten. Dat helpt, hoewel hij op sommige dagen dan toch nog ’s middags zijn bed in duikt. Het frustreert hem zelf ook, dat hij veel meer wil dan dat hij kan. ‘Ga sporten’, zeg ik. ‘Dan word je moe en krijg je lijf betere signalen om op de juiste momenten tot rust te komen’. En dus staan we een paar dagen later in de winkel sportschoenen af te rekenen in maat 47, want zijn gymschoenen van school zijn inmiddels veel te klein. Bob zelf torent al geruime tijd boven me uit.
Jens is weer thuis van zijn logeerpartij bij Erik. En ook hij heeft een mededeling. ‘Ik wil denk ik een jaartje wachten met studeren, eerst een jaar naar het buitenland’. Hij heeft al wat opgezocht op internet. Zo kan hij in Amerika aan de slag om natuurparken te helpen onderhouden, in ruil voor kost en inwoning, en een klein beetje zakgeld. Ik vind het een topplan, ook al stribbelt mijn moederhart tegen. ‘Dat zou een geweldige ervaring zijn!’ zeg ik. Jens glimt.
De zomervakantie loopt ten einde, zonder de veranderingen die een poosje terug nog zo veelbelovend leken. Bob met werk, ik een baan, en een huis. Maar er ontvouwt zich alweer een doodgewoon nieuw schooljaar, net als alle voorgaande jaren. Jens bereidt zich voor op zijn laatste jaar op de havo. Ik ben trots op mijn kuiken, dat als enige de eindstreep lijkt te halen. En zijn broers? Ook zij zullen op den duur hun plek vinden. Net als ik.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG