Nieuwe Stap als moreel kompas, de laatste blog van Daniel

Tussen de eerste dag en je laatste dag zit je hele leven. Een uitspraak die mij aan het denken had moeten zetten. Nu denk ik er weer aan omdat aan elk begin ook een einde vast zit. Met enige tegenzin schrijf ik namelijk mijn laatste blog voor Nieuwe Stap. Met de grens van honderd die ik met deze blog haal vind ik het genoeg. Niet omdat ik niets meer te vertellen heb, maar meer omdat de periode van scheiden voor mij voorbij is.

Op 30 januari 2013 verscheen mijn eerste blog. Het thema stond ferm beschreven. De kinderen voorop. De rest komt later. De kinderen waren geen lijm voor ons huwelijk. Maar ze waren wel een bliksemafleider. Een goede reden om een openlijk conflict uit de weg te gaan. De beste reden om het conflict niet groter te maken dan het al was. Maar voor mij was het meer dan dat.

Als kind van een vechtscheiding was dit ook een poging om het deksel op mijn eigen trauma te houden. Geweld, vervreemding, fysieke en mentale geweld en verwaarlozing werden een deel van mijn leven waarin ik mij staande moest houden. Een donkere periode die ik me deels niet kan en niet wil herinneren. Een donkere periode die ik ook niet graag deel. Niet met mijzelf en niet met anderen. Er is niets wat ik kan herstellen. Maar ik kan wel herhaling voorkomen.

Mijn tweewekelijkse blog werd door deze drang niet alleen een uitlaatklep. Ook mijn behoefte om dit verhaal te delen was een factor. Nieuwe Stap was ook een soort van moreel kompas voor me. Een verantwoording aan mijzelf en aan mijn kinderen. Een kruimelpad waar mijn groei als ouder, als vader zichtbaar werd. Het kruimelpad dat richting een toekomst wees die ik voor mijzelf en voor mijn kinderen wilde.  

Nu zijn we zo maar ruim vier jaar verder. Veel is veranderd. En veel ook niet. De kinderen staan nog steeds op één. Ik ben hertrouwd en heb er twee bonuskinderen bij. Al mijn kinderen doen het goed. Uiteraard zijn er wel kleine uitdagingen, maar die staan los van mijn scheiding. Het verlies van mijn huwelijk heeft ook weer deuren geopend dus. En niet alleen in de privésfeer.

Zakelijk sta ik er inmiddels heel anders voor dan in 2013. Loondienst maakte plaats voor voorzichtig ondernemerschap. Een onderneming die inmiddels elk jaar is verdubbeld is en inmiddels ongeveer tien warme lijven kent en een kweekvijver van talent geworden is. Van alleen maar lesgeven, groeien tot het kunnen leveren van alle soorten educatieve producten, inclusief onze eigen uitgeverij. En ja, ik sta ook nog steeds vaak voor de klas. Ik heb door mijn scheiding deze keuzes kunnen maken.

Voor onze kinderen leveren we zo een vruchtbare omgeving waar ze kunnen groeien en bloeien. Mijn oudste haalt haar inspiratie hieruit. En haar ambitie. Zo heeft ze besloten om haar eigen boek te gaan schrijven: “Inara en Konijn”. Wat pappa kan, kan ik ook moet ze gedacht hebben. En inderdaad gaat pappa ook meer boeken schrijven en uitgeven. Maar als ouder zie ik niets liever dan dat mijn kinderen hun eigen droom of idee najagen.

De scheiding zelf is al een tijdje afgerond. Niet het gescheiden zijn. Door de kinderen zal dit altijd een factor blijven. Mijn ex en ik zullen altijd gezamenlijk besluiten moeten nemen over de kinderen. Maar het speelveld is duidelijk vastgelegd. Dit in contrast met de andere verhalen die ik lees. Die zijn vele malen heftiger en met name verser dan mijn huidige verhaal.

Helemaal vaarwel is het nog niet. Ik maak nog een tweede en derde vervolg op mijn eerste boek over mijn scheiding. Dus liever tot ziens, dan vaarwel.

Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2017 uit en deel 3 in 2018.