Patrick voelt zich rijk

Ik ben geraakt. In mijn hart. Diep ook. Het emotioneert me. Onlangs ervaarde ik in de praktijk verschillen in klassen, standen en sociale status. Oneerlijk. Maar onoverkoombaar. En dat raakt me.

Vanuit de school van mijn kindjes mocht ik mee op schoolreisje. Het was een prachtige dag. De vooruitzichten waren goed. Het enthousiasme groot. De meisjes waren om 6.15 al wakker en hadden er enorm veel zin in. En zo ook ik. De Efteling. Hoe cool is dat om als begeleider mee te mogen gaan!

We hadden een groepje van 7. Kinderen van verschillende klassen. Verschillende achtergronden. Maar allemaal opgewekt en goed gehumeurd. Twee van hen kende ik wat minder omdat ze in een andere klas zaten dan de rest, maar ze waren natuurlijk meer dan welkom.

Nadat we de ingang passeerden vertelde dit kindje dat hij/zij niet met water in aanraking wilde komen of in een achtbaan wilde gaan. Als begeleidende ouders fronsten we onze wenkbrauwen omdat ieder kindje vooraf kon aangeven waar ze wel of niet in durfden. Dit kindje durfde eigenlijk niets. En was dus anders, omdat de rest best wel wat lef toonde.

Het triggered me. En ging met het kindje in gesprek. Ik wist dat dit kindje uit een gezin komt wat het financieel niet enorm breed heeft. Niets mis mee natuurlijk. Ik oordeel ook natuurlijk niet. Ken hun exacte achtergrond ook niet in detail.

Ik vroeg door waar de angst vandaan kwam. Het bleek dat dit kindje als 8-jarige nog nooit in een pretpark was geweest. Nog nooit een achtbaan had gezien. De sprookjesboom kende het kindje. Daar wilde het naartoe. Ik kreeg een brok in mijn keel. Keek de andere hulpouder aan. We voelden allebei dat we dit kindje wilden helpen en we het een enorme mooie dag wilden bezorgen.

We begonnen voorzichtig. Een 3d film. Ik zat naast het kindje. Nog nooit heb ik een kind zo intens zien genieten. De rest van het groepje was al eerder geweest, en genoot ook, maar dit kindje ervaarde een pretpark voor de eerste keer. Het maakte me emotioneel.

Ook merkte ik dat het kindje naar me toe trok op deze dag, en ik me graag over dit kind ontfermde. Wilde graag naast me zitten. Wilde enge dingen samen met me doen.

Om een lang verhaal kort te maken. Overal is het kindje in geweest. De spannendste attracties. Wat voor anderen normaler was omdat ze al meer in het park geweest waren ervaarde dit kindje alles voor de eerste keer. En meerdere malen heeft hij/zij aangegeven dat het de mooiste dag was die hij/zij ooit had meegemaakt. Het raakt me intens.

Moraal van het verhaal? Ik voel me rijk. Het heeft niets met financiële zaken te maken. En het opent mijn ogen opnieuw. Niet iedereen heeft de middelen om hun kindje te geven wat ze verdienen. Rijk voel ik me om de meisjes zoveel mogelijk te geven wat in mijn macht ligt. En het is me glashelder geworden dat dat voor iedereen weer anders is.

Lief stoer kindje, dankjewel. Voor jou. Voor je enthousiasme. En dat je me hebt laten zien hoe waardevol deze dagen kunnen zijn. Dankjewel. Ik voel me weer rijk. Door en samen met jou.

 

Patrick is 42 jaar oud en is anderhalf jaar geleden gescheiden. Hij heeft 2 prachtige dochters van 4 en 6 die hij in zijn blogs “de blondines” noemt. Zijn ex-partner noemt hij, met respect, mevrouw.