Tinnitus
Ook liet mijn gezondheid het even afweten de afgelopen 2, 3 maanden. Ik stond in de ochtend op, en had ineens een fluittoon in mijn oren. Die fluittoon die je kent als je een avond goed op stap bent geweest. Alleen ging deze fluittoon bij mij niet meer weg. Hij was er constant. Dag en nacht. Na twee maanden (ik ben niet zo’n huisarts bezoeker) toch maar eens een gesprek en test bij een KNO arts aangevraagd. Conclusie: Tinnitus. De medische benaming van oorsuizen. Gaat ook nooit meer weg. Wat onderschatte ik het zeg. Ik dacht even een oortestje, en weer door. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik een vragenlijst mee, en een vervolgafspraak om de lijst te bespreken.
Thuis aangekomen las ik de vragen op de lijst, en schrok. “Bent u neerslachtig geworden door Tinnitus?”. “Heeft Tinnitus uw sociale leven aangetast?”. “Ziet u het leven met Tinnitus nog positief in?”. En toen werd ik bevangen door een soort diepe angst. Op internet verdiepte ik me in de materie. En ontstonden er vragen voor mezelf. Er blijken zelfs mensen te zijn geweest die euthanasie door deze aandoening hebben aangevraagd, omdat ze er letterlijk gek van werden. Nou Patrick, daar mag jij het mee gaan doen. Nee, zover wil ik het niet laten komen. Ik zal het wel moeten gaan accepteren, en kan hier vanuit het ziekenhuis begeleiding in krijgen. Het is een rare gewaarwording te weten dat je nooit meer stilte hoort.
Gelukkig heb ik al enkele middeltjes gevonden die helpen. Zo heb ik een goede bluetooth hoofdtelefoon gekocht, en zet de muziek iets harder dan de toon die ik hoor, zodat de muziek het overstemt. Ik neem de hoofdtelefoon ook mee naar m’n werk, en gelukkig heb ik veel begrip vanuit collega’s gekregen als ik me af en toe afsluit. Dat dus.
Voor zover hoe het met mij gaat. Thuis gaat het heel goed. De blondines zijn gelukkig en doen het goed. Mevrouw en ik zijn erg flexibel naar elkaar toe. Zo is mevrouw met haar vriend deze week op vakantie, en vind ik het heerlijk om de blondines een week bij me te hebben en voor ze te zorgen. We lachen en dansen veel…en oh, wat knuffelen we wat af. Ik ben een gelukkig mens.
Systeemtheorie
Wat me de laatste tijd bezig houdt is de systeemtheorie. De systeemtheorie hoor ik je hardop denken? De systeemtheorie houdt kort gezegd in dat de mens pas werkelijk begrepen kan worden in de context van zijn relaties. Hiermee wordt bedoeld dat je een bepaalde opvoeding geniet van je ouders. Een deel van deze opvoeding neem je over van je ouders, en een deel neem je zelf over in de opvoeding van jouw kinderen. Maar, omdat je vader en moeder ook een opvoeding hebben genoten van hun ouders, die van die van hun, wordt een soort keten in gang gezet.
Laat ik een grappig voorbeeld geven. Een van mijn opvoedregels is dat als we avond eten, dat iedereen aan tafel blijft zitten, totdat de laatste klaar is met eten. Omdat ik het sociaal en netjes vind. Zelf ben ik hier anders in opgevoed. Toen ik klein was, was mijn vader meestal razendsnel klaar met zijn eten. Stond daarna op, en ging in de woonkamer zitten. Later, toen mijn broertje en ik in de puberteit kwamen, begonnen we zijn gedrag te kopiëren. Gevolg was dus dat mijn moeder het grootste gedeelte van de maaltijd alleen zat te eten. Later ben ik bij mam blijven zitten, en hebben we samen prachtige gesprekken gevoerd.
Later heb ik me afgevraagd waar het gedrag van mijn vader toen vandaan kwam. Niet netjes was het eigenlijk. De reden is eigenlijk een logisch gevolg. Pap kwam uit een erg groot gezin, ze hadden het niet super breed, en er werd als maaltijd een grote pan op tafel gezet. Dan is het natuurlijk ook pakken wat je pakken kunt. De systeem theorie. Enorm fascinerend.
Patrick is 44 jaar oud en is 4 jaar geleden gescheiden. Hij heeft twee prachtige dochters van 6 en 8 die hij in zijn blogs “De blondines” noemt. Zijn ex-partner noemt hij, met respect, Mevrouw. Patrick geeft succesvolle workshops haarvlechten voor vaders met dochters om de band tussen vader en dochter te versterken, en in een moderne maatschappij vaders het haar van hun dochter te leren verzorgen.
REAGEER OP DEZE BLOG