Onmacht
Onrust. Mijn lijf is onrustig. Mijn hartslag is sky high. Mijn hoofd gaat van de hak op de tak. Mijn buik trekt samen. Mijn schouders en mijn nek zitten vast. Muurvast. Ik verga van de pijn. Ik heb geen rust in mijn kont. Ik drentel heen en weer. Voel de onmacht. Ik wil eigenlijk iets stuk slaan, met iets gooien, in mijn auto stappen en 200 rijden, me bezatten, iemand iets aandoen. En ik weet dat het nergens op slaat.
Dit ben ik niet. Ik zie het gewoon niet meer. Waar ik anders een doorzetter ben, sterk, alleen maar oog heb voor de behoeften van anderen, zorg voor een ieder die me lief is, plichtsgetrouw en loyaal ben…zie ik het nu niet meer. Ik zie er geen gat meer in. De zorgen zijn me teveel. De emoties zijn niet meer hanteerbaar. De onzekerheid is slopend. Genieten? Wat is dat? Ik kan het niet eens meer bedenken. Hoe hard ik het ook probeer. Hoe ik ook mijn best doe. Hoeveel ik ook geef. Het helpt niet. Het is niet goed genoeg, Het lost niets op.
Een roepende in de woestijn
En het meest frustrerende is dat ik weet hoe het werkt. Dat ik weet hoe het zit. En dat feit: dat ik het weet en dat ik het niet kan, maakt dat ik me een grote loser voel. Natuurlijk weet ik dat als het buiten mijn cirkel van invloed is, ik geen invloed heb. En dat mijn cirkel van betrokkenheid veel te groot is. En natuurlijk weet ik dat als ik geen invloed heb ik iets aan mijn betrokkenheid moet doen en andersom. Maar niemand vertelt me hoe dan!!! Mijn cirkel van invloed op exen is nul. Mijn betrokkenheid bij mijn kind en mijn stiefkinderen is 100%. Hoe ga ik in godsnaam mijn betrokkenheid veranderen als het gaat over kinderen die me aan mijn hart gaan?
Invloed vergroten is een sprookje. Als met exen niet te praten valt, als exen alleen oog hebben voor hun eigen belang en niet voor het belang van kinderen, ben ik een roepende in de woestijn. En ik moet wel dealen met alle gevolgen die dat heeft.
Ik faal
Mijn hart bloed. Mijn hoofd wordt gek. Het gaat over welzijn van kinderen. ‘Mijn’ kinderen. En ik ben machteloos. Zo verdomde machteloos. En ik probeer te compenseren. Niet doordat alles mag en kan. Dat is niet goed voor kinderen. Dat weet iedereen en ik weet het als geen ander. Een studie achter de rug hebben, ervaring met hulpverlening en een zeer ruime levensgeschiedenis zijn niet altijd een zegen. Ze drukken je met de neus op de feiten: ik ben een mens, ik weet hoe het zit en ik ben niet in staat om het te doen. Ik faal. Op alle vlakken. Ik compenseer met aandacht, met liefde, met gesprekken met de kinderen. Over hoe dingen voor hen zijn, over hun gevoelens, over hun dagelijkse plezierige en onplezierige dingen. En ik zorg voor ze. De normale dingen en soms iets extra’s.Ik probeer de dingen die hen zijn gezegd en zijn aangedaan te verzachten, een plek te geven. En ik voel me zo vreselijk machteloos.
Zo verschrikkelijk boos!
En ondertussen moet ik dealen. Dealen met twee exen die het werkelijk koud laat wat goed is voor hun kinderen. Die alleen aan hun eigen belang denken. Die alleen mooi weer spelen voor de buitenwereld: kijk mij eens een fantastische ouder zijn. En die daarna de harde werkelijkheid creëren en het werkelijk koud laat hoe iets is voor hun kinderen, hoe die kinderen zich daaronder voelen, wat het met ze doet. Hoe ze zich ontwikkelen. Het maakt me boos. Zo verschrikkelijk boos!!!
Je hoort bij mij en niet bij mama
Kinderen die te jong zijn om zich bezig te houden met de volwassen werkelijkheid. En die gedwongen worden zich vragen te stellen, dingen niet begrijpen en moeten dealen met emoties waar ze niet aan bloot gesteld moeten worden. ‘Je heet XXX dus je hoort bij mij en niet bij mama.’ ‘Als je twaalf bent, mag je zelf kiezen waar je woont. En als je niet voor mij kiest, ga ik niets meer voor je doen.’ ‘Ik moet eigenlijk om de dag voor je zorgen, maar mama wil niet meewerken.’ ‘Zij is helemaal niets van je. Zij is geen familie.’ De dreigingen waar ik mee moet dealen als je exen aanspreekt op hun gedrag wat schadelijk is voor kinderen. De ruzies die het veroorzaakt in mijn nieuwe relatie. Omdat de beschadigingen van kinderen soms teveel pijn doen, teveel zijn om te dragen, soms te moeilijk zijn om mee om te gaan.
De wetenschap dat hoeveel moeite je ook doet voor een toekomst, dit altijd overschaduwd zal worden door ellende. Door rotzooi. Van een ander. Dat doet pijn. ZO VERDOMD VEEL PIJN!
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wilde een scheiding. Ik heb inmiddels een samengesteld gezin met 3 stiefkinderen.
Amsterdam - Brabant - 15 jun 2017
Nadia, mooie blog. Heb je 2 exen waar je mee te dealen hebt ? Je hebt 1 kind gekregen uit 2 lange relaties als ik het goed begrijp ? Of ben je ook boos op de ex van je nieuwe vriend ? Want daar heb je al helemaaaaaaaal geen invloed op . Sterkte met je boosheid..l.
Nadia - 30 jun 2017
Beste lezer, Dank, ik zal het uitleggen. Ik heb een ex waarvan ik een kind heb en mijn nieuwe vriend heeft een ex. Beide exen zijn erg gecompliceerd.
Kim - 11 okt 2018
Hi Nadia! Wat ontzettend herkenbaar! In alles wat je schrijft, herken ik de onmacht die je hebt en die je overal voelt. Exen die niet om te buigen zijn, mooi weer spelen en ondertussen zie je de kinderen eraan onderdoor gaan. Maar uit ervaring weet ik helaas inmiddels, dat je het een plekje gaat geven. Het verdriet en gevoel van onmacht blijft, maar je merkt dat uiteindelijk het 'niets' doen het enige is wat je kunt doen en je je daar dus bij moet neerleggen. Anders komt er alleen maar meer olie op het vuur en zijn de kids hoe dan ook de klos. Heel veel sterkte!!
Lientje - 11 okt 2018
Idd....veel gevoelens uit je blog zijn ook voor mij herkenbaar. En ik vind het ook nog steeds ongelooflijk dat een ouder zijn eigen geluk boven dat van zijn kinderen zet en zo onverschillig om kan gaan met de gevoelens die dat met zich mee brengt. Je hebt dan het idee dat jou en kinderen iets door de strot geduwd krijgt en dat je alleen maar aan het slikken en accepteren bent en er gewoon niet naar je zorgen en gevoelens, of die van de kinderen geluisterd wordt. En toch....je kunt niets doen, ondanks de woede en onmacht, en gevoel van onrechtvaardigheid. Maar ik weet ook....alles gaat voorbij, en zo ook deze woede en pijn...... niets blijft eeuwig zo intens aanvoelen......maar ik weet ook als geen ander dat je daar op dit moment heel weinig aan hebt. Ik wens je veel kracht en sterkte.
Yvonne - 11 okt 2018
Jezus wat herkenbaar. Gevoel van onmacht met mn rug tegen de muur staan en weten dat alles wat ik zou aangeven het 10x zo hard terug komt en over de rug van de kids. Die zo jong ze zijn (9&11) haarfijn doorhebben hoe het zit. Die boos zijn en het bij de een niet mogen/kunnen uiten... vraag mezelf soms zo af hoe dit heeft kunnen gebeuren en probeer maar niet teveel vooruit te kijken. En idd te praten en er te zijn voor mn meisjes.. maar hartverscheurend blijft het
Claudia - 13 okt 2018
Erg herkenbaar, Nadia...van beide ex-en. En het doet zo'n pijn om niks te kunnen doen voor je kinderen....