Al een poos heb ik niets van me laten horen. In eerste instantie was dit helemaal niet bewust. Niet alleen blijft mijn leven rumoerig rondom gedoe met exen, naast werk, zorg voor kinderen, huishouden enz. was er gewoonweg niet meer tijd en energie.
En een samengesteld gezin vraagt nu eenmaal meer tijd en energie dan een standaardgezin. Helemaal niets mis mee, maar voor extra dingen is er dan nauwelijks tijd.
Tijd voor reflectie
Daarnaast had ik een proces met mezelf uit te zoeken. Wie ben ik eigenlijk? Wat is er in mij veranderd? Waarom ben ik snel uit mijn kracht te halen? Hoe ga ik om met alle krachten die in mijn leven spelen? Hoe zorg ik ervoor dat alle problemen niet de hoofdrol blijven spelen in mijn leven, maar er ook ruimte komt om te leven? Hoe zorg ik voor een stukje ontspanning, genieten van dingen, wat tijd en ruimte voor mezelf? Hoe maak je tijd in een samengesteld gezin voor elkaar, want het draait altijd om de kinderen. En zo nog veel meer van dit soort vragen. Het was een worsteling. Want om te kunnen helikopteren en refelecteren is tijd en ruimte nodig. En dat is nou net het enige wat er nooit is in een samengesteld gezin.
Ik heb dus heel bewust mezelf verplicht om hier tijd voor te nemen en afspraken gehad met een psycholoog. Door de tijd te nemen om te reflecteren kon ik overzien wat er allemaal gebeurt in mijn leven. En heb ik leren inzien dat wat er allemaal speelt in mijn leven, zoveel is dat niemand, zelfs de psycholoog niet, zou weten hoe hiermee om te gaan. Simpelweg omdat het een opeenstapeling is van heftige zaken. Als iemand anders 1 zo’n ding mee zou maken, is de normale reactie daarvan van slag te zijn, moeite te hebben hoe ermee om te gaan of te verwerken. In mijn leven gebeurt niet 1 zo’n ding, maar gebeuren er misschien wel 50 in een week en de week erna weer en zo verder. Wat ik dus vooral geleerd heb, is accepteren dat de meest idiote dingen in mijn leven gebeuren, hoe ik hier afstand in kan nemen en hoe ik ervoor kan zorgen overeind te blijven. Wat niet wil zeggen dat ik er ben, nu alles goed doe of me nergens meer druk om maak. Maar het is meer hanteerbaar.
Uitlaatklep of verplichting?
Uiteindelijk begon deze blog boven te drijven. O ja, ik moet ook nog bloggen. Waar het eerst een uitlaatklep voor me was, werd het nu iets wat ik voor me uit ging schuiven. Ik zag er tegenop om eraan te beginnen. Dus werd het zaak uit te zoeken waarom dat was. En ik kwam erachter dat het mij niet meer helpt. Ik wil niet eeuwig de gescheiden vrouw zijn, sterker nog ik ben inmiddels met een ander getrouwd. Mijn leven gaat verder en door mijn ervaringen en problematiek m.b.t. mijn scheiding te blijven beschrijven, blijf ik met 1 been vasthangen aan mijn verleden. En dat kost me energie. Ik heb geleerd hoe te dealen met alle onrust in mijn leven. En erover schrijven geeft het meer aandacht dan het verdient. En dat voelt nu niet goed.
Het leven gaat door na de scheiding
Dus ik neem afscheid van jullie met de dankzegging dat jullie reacties hartverwarmend waren en me moed en kracht hebben gegeven. Ik wens jullie het allerbeste en kan uit de grond van mijn hart zeggen: het leven gaat door na de scheiding, je komt er sterker uit en ik ben nu gelukkiger dan ik in mijn vorige huwelijk ooit ben geweest. Geniet van het leven!
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wilde een scheiding. Ik heb inmiddels een samengesteld gezin met 3 stiefkinderen.
Nadia: Bedankt voor het delen van je leven gedurende deze turbulente periode. We hebben van je genoten en van je geleerd. We hebben meegelachen en gehuild. Succes en geniet van het leven!
REAGEER OP DEZE BLOG