Ik ben moe. Ik ben het geknok na de echtscheiding zo beu, ik wil het niet meer. En goddank hoeft het ook niet meer.
Renée stuurt me vrij onverwachts een mail. Een halfslachtig excuus, dat ze het mailtje niet had moeten versturen. Geen woord over de inhoud, geen excuus voor de scheldwoorden die ze heeft gebruikt. Een heel magere handreiking, een verplichte oefening, op last van Erik. Ze stuurt zelf een kopie aan Jens en Bob. Ik vind het laf, en laat dat ook aan Erik weten. Die vindt dat ik het moet accepteren. Jens is het met me eens: ‘Het slaat nergens op, mam. Maar laten we maar niet te moeilijk hierover doen.’ Dus zucht ik maar eens en zeg tegen Erik dat wat mij betreft de kous af is.
Met Bob en Jens ga ik een dagje naar Maastricht, naar de open dag van Jens’ nieuwe school. Omdat het een hele onderneming is, vraag ik Erik of hij en Frank op Doddie willen passen. Dat is geen probleem. Op een vroege zaterdagochtend droppen we het hondje af bij haar tijdelijke onderkomen. Ze kent Erik een beetje, ze gaat wel eens mee met Jens als hij naar zijn vader gaat. Erik is duidelijk dol op het pluizenbolletje, hij vindt het een schatje.
Bob loopt dapper mee naar de voordeur. ‘Papa is ook thuis hoor,’ zeg ik. ‘Weet ik, ik wil afscheid nemen van mijn hond,’ is het antwoord. Hij wisselt dan ook geen woord met Erik, die op zijn beurt Bob ook negeert. Gelukkig zijn we binnen twee minuten weer weg. Wat een pijnlijke situatie.
’s Avonds wordt het nog een graadje erger. We halen een uitgelaten Doddie op, die blij tegen ons opspringt en Bob bijna omver knuffelt. Ze is prima verzorgd, maar heeft wel de hele dag zielig liggen piepen omdat ze ons zo miste. Bob en Erik wisselen weer geen woord, en de jongens verdwijnen met Doddie in de auto. Erik wil me nog iets laten zien, hij heeft wat spullen gevonden op zolder die nog van mij zijn, en hij wil weten wat ik ermee wil.
Ik loop mee naar binnen zie de schoenen van Renée in de gang staan, haar jas hangt aan de kapstok. Maar ze is in geen velden of wegen te bekennen. Ik maak een praatje met Erik in de gang, en ik weet dat dat te horen is in de woonkamer. Maar Renée blijft zich verstoppen.
Waar blijven nu die pogingen om het contact te verbeteren? Waar blijft haar uitgestoken hand, zijn aansporing aan haar om me te begroeten? Erik is duidelijk niet van plan zich aan die afspraak te houden. Ik ben boos en teleurgesteld. Alweer.
Weer thuis vraag ik aan Bob hoe hij het vond om zijn vader weer te zien. ‘Moeilijk,’ zegt hij. ‘Maar als ik in de auto was blijven zitten, had ik het ook moeilijk gevonden.’
Dus dit is wat het is. Een ijzige stilte tussen hem en Erik. Ik ga geen moeite meer doen de boel te ontdooien, want de onwil straalt er aan alle kanten vanaf. En dan kies ik voor 100% voor mijn kind. Ik heb geen zin meer om maandelijks met Erik om de tafel te gaan zitten. Ik ben kapot, moegestreden, uitgeblust. Hij zoekt het maar uit.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG